Εσωτερική ορμή

Πίνακας:Vladimir Kush


Παίρνω φόρα και γράφω, αποφασίζοντας να στραφώ στις ικανοποιήσεις της ζωής. Κάπως έτσι θα περιέγραφα, σε αδρές γραμμές, την αφετηρία της δημιουργικής διαδικασίας στο μικρό κομμάτι που με αφορά.

Έχοντας πια κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι από την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω ως, ο ανασφαλής και εξαιρετικά συνεσταλμένος νεαρός που ήμουνα, μπορώ σήμερα να προχωρήσω με βεβαιότητα στην ανάπτυξη μερικών σταθερών της δικής μου δουλειάς. Κι αυτή τη δύναμη μου τη δίνει αποκλειστικά η φόρα που απέκτησα αυτοβούλως.

Γνωρίζοντας πια ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν πρέπει να περιμένει τίποτα από καμιά έμπνευση, προερχόμενη από κάποια μυστηριώδη ζώνη του εγκεφάλου, ώστε τις λίγες φορές που αυτή έρχεται ανόθευτη και λαμπερή να τον αιφνιδιάσει, σχεδόν να μην την αντιλαμβάνεται και να της χαλάει την έκπληξη, εξακολουθώ να μελετώ με δίψα για τους συλλέκτες εκείνους που συλλαμβάνουν τους πραγματικούς κραδασμούς της ζωής.

Η φόρα, λοιπόν, είναι αναντίλεκτα ένας από αυτούς καθώς με γεμίζει με αδημονία και ταυτόχρονα με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Κι ότι συμβαίνει σ ένα άνθρωπο όπως είχε πει ο σοφός, μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε. Έτσι, όσο κι αν ηχεί αυτό παράξενα η έμπνευση δεν επιτυγχάνει αυτή τη συνδομή από μόνη της. Όταν μου κόβεται λοιπόν η φόρα , κανένας οίστρος όσο μεγαλειωδώς κι αν διαθλάται μέσα από τα λαμπυρίσματα της σκέψης σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου, δεν μπορεί να με καθοδηγήσει προς τα βαθύτερα συναισθήματα που θέλω να εκφράσω. Γι αυτό και τόσο ανεξήγητα δημιουργεί συχνά επιφανειακά και ρηχά αποτελέσματα. Επειδή η έμπνευση δεν διαθέτει σε καμιά απολύτως μορφή της την επιτακτική στοιβαρότητα μιας εσωτερικής κλωτσιάς.
Έτσι λοιπόν για μένα ταλέντο είναι η ικανότητα ενός ανθρώπου να βρίσκει την ορμή που χρειάζεται προκειμένου να ολοκληρώσει με επιτυχία τα προσωπικά του άλματα μέσα σ ένα ασφυκτικά περιορισμένο χώρο. Εκεί όπου πρέπει να φανταστεί-εδώ έρχεται η έμπνευση-τις διαδρομές που πρέπει να καλύψει προτού πατήσει με στέρεο βήμα το πόδι σου στον αλτήρα και εκτιναχθεί προς την κινούμενη άμμο της αξιολόγησης.

Αλλά και στην ίδια τη ζωή η ίδια ικανότητα τού να είναι κανείς δεκτικός σ αυτό το εσωτερικό σκούντημα είναι εξίσου πολύτιμη και αποδοτική. Εκεί που, τα κίνητρα καμιά φορά σε προδίδουν σκληρά, αφήνοντάς σε έκθετο στη μέση μιας διαδρομής , λέγοντας σου κατάμουτρα ότι δεν διάλεξες την διαδρομή που ακολούθησες γι αυτό και δεν την υπερασπίστηκες με την ψυχή σου, η ορμή δεν σε κρίνει, δεν σε ταπεινώνει, δεν σε αποθαρρύνει.
Αντίθετα, σου δίνει για όλες εκείνες τις σκληρές διαπραγματεύσεις με τον εαυτό σου για όλους τους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες που γεμίζουν προκαταβολικά το βλέμμα σου, την ώθηση που χρειάζεσαι ώστε να πιστέψεις ότι μπορεί να φτάσεις εκεί όπου όλο το ταλέντο του κόσμου δεν αρκεί για να σε οδηγήσει: στην πραγματική και ακλόνητη εκτίμηση του εαυτού σου.. Μια ώθηση που κανένα ξένο χέρι δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει.
Γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον εσωτερικό άνεμο που καλλιεργούμε στα πνευμόνια μας , όταν η εξωτερική νηνεμία απειλεί να αχρηστεύσει τα πανιά μας. Είναι οι δυνάμεις που εκλύονται από την απόφασή μας να βασιστούμε αποκλειστικά στον εαυτό μας.