Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Το ρατσισμό πολλοί αγάπησαν, τους ρατσιστές ουδείς


Αναρωτιέμαι ποια στ αλήθεια είναι αυτή η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική που οραματίζεται ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι για την αντιμετώπιση του προβλήματος των Ρομά.
Πιθανότατα ο Ιταλός μεγιστάνας και πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας να αναφέρεται σε δραστικές εκτοπίσεις τους από τα εδάφη της ΕΕ, ή στην καλύτερη περίπτωση σε μια συστηματική και οργανωμένη γκετοποίηση των μετακινούμενων κοινωνιών τους. Είμαι σίγουρος δε ότι δεν θα δυσκολευόταν και πολύ προκειμένου να πειστεί για την αναγκαιότητα μιας δυναμικής αντιμετώπισης των απατρίδων, νομαδικών φυλών, αν καταλάβαινε ότι δημιουργείται ένα ισχυρό μέτωπο και ότι υπάρχει τάση σκεπτικισμού σχετικά με ένα τέτοιο θέμα.

Μ αυτό τον τρόπο, άλλωστε, λειτουργούν, οι ακραίοι κύκλοι στις ημέρες μας. Σπάνια ξεκινούν οι ίδιοι τον χορό, αλλά όταν βλέπουν ότι το πάρτι σημειώνει επιτυχία δεν διστάζουν να επιδείξουν ανενδοίαστα το τεράστιο ρεπερτόριο που διαθέτουν στις χορευτικές φιγούρες. Με λίγα λόγια, δεν δημιουργούν οι ίδιοι τα γεγονότα, αλλά συνηγορούν και συμβάλλουν στην ενίσχυση των συνεπειών τους. Πρόκειται για μια από τις πιο αδιόρατες υποκρισίες της εποχής μας, που δεν αντέχει στο πετσί της τους ρατσιστές, αλλά ανέχεται ανεπιφύλακτα τον ίδιο τον ρατσισμό. Ένας ρατσισμός λοιπόν, χωρίς χαρακτηριστικά και ευδιάκριτα σύμβολα είναι ο σημερινός. Γι αυτό και είναι τόσο ύπουλος.
Άλλωστε, η άποψη του στυλ “η ιταλο-γαλλική σύγκλιση για το θέμα πρέπει να ταρακουνήσει την Ευρώπη, ώστε να αντιμετωπισθεί το όλο πρόβλημα με μια κοινή πολιτική” άρτι αφιχθείσα από άλλες εποχές, τότε ακόμα που οι πολιτικοί ηγέτες επιχειρούσαν να ταρακουνήσουν τα πλήθη σχετικά με τον κίνδυνο που διέτρεχε η ευημερία τους από τις εθνικές μειονότητες, υπογραμμίζει που το πάει ο Ιταλός πρωθυπουργός.. Σε αντίθεση όμως με το παρελθόν, σήμερα, θεωρητικά απέναντι στις εθνικές μειονότητες δεν επιτρέπεται να γίνεται καμία διάκριση, γιατί είναι έστω και τύποις κατοχυρωμένα τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έτσι, η Γαλλία παραβιάζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την ελευθερία της μετακίνησης και σίγουρα φαίνεται ότι έχει αρκετούς κρυφούς και φανερούς συμμάχους, εντός της ΕΕ προκειμένου να το κάνει.
Από την πλευρά του, ο Ιταλός πρωθυπουργός, ο πρώτος που έσπευσε να δικαιολογήσει την πολιτική του Σαρκοζί, ποτέ δεν έκρυψε τις ιδεολογικές καταβολές του. Λάτρης της δεξιοτεχνικής χρήσης του φόβου, διάγει ήδη τρίτη θητεία καθησυχάζοντας μέσα από τα κανάλια του, τους φόβους των Ιταλών, που ο ίδιος φρόντισε να μεγεθύνει, έλκοντας την καταγωγή του απευθείας από τους εισηγητές στη χώρα του της φυλετικής και εθνικής καθαρότητας.

Είναι ο ίδιος που ήταν πάντα λοιπόν, ο “Καβαλιέρε”, ένα πολιτικό φαινόμενο εξηγήσιμο μονάχα επί ιταλικού εδάφους, που κατά καιρούς δεν δίστασε να λανθάνει ακουσίως, χρησιμοποιώντας κάποια άνοστα ευφυολογήματα, για λαούς διαφορετικού χρώματος, θρησκείας, ή κουλτούρας.
Η αλήθεια είναι όμως ότι η σύγχρονη μορφή του ρατσισμού, στρογγυλοποιεί πολλές από τις πρακτικές του παρελθόντος. Ως συμπεριφορά και αντίληψη για την πολιτική, είναι λιγότερο ακραία από το παρελθόν και κινείται περισσότερο στο μεσαίο χώρο, όπου δύσκολα μπορείς να διακρίνεις τις προθέσεις του. Ο ρατσισμός δηλαδή στα σημερινά χρόνια, δεν είναι αυτονόητος, αυταπόδεικτος και οφθαλμοφανής και ούτε θλιβερό προνόμιο των αγράμματων και αμόρφωτων πολιτών. Έχει ως όπλο του, όχι τόσο τη βία, όσο τις θεσμικές αποφάσεις, τα διατάγματα, την επίκληση διαφορετικών αναγκαιοτητών από εκείνες που κάποτε ηλέκτριζαν τα πλήθη. Έχει βρει, όμως, τον τρόπο του, να πετυχαίνει και τον μεγάλο στόχο των διακρίσεων, μέσα από πολιτικές που δεν τρομάζουν ούτε και ξεσηκώνουν τους πολίτες, αντίθετα τους παίρνουν με το μέρος τους επειδή τους υπόσχονται ένα άλλο επίπεδο ασφάλειας και ευημερίας. Μακριά από παραληρήματα, ενοχλητικές εκκεντρικότητες και ακραίες ρητορικές, η ηπιότητα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο ρατσισμό στο σκέλος της επικοινωνίας του καταφέρνει να τον εμφυσήσει στα κεφάλια ανθρώπων που σε άλλες περιπτώσεις θα εξανίστατο αν τους χαρακτήριζε κανείς ως ρατσιστές. Μ αυτό τον τρόπο επεκτείνει την επιρροή του ακόμα και μέσα στα όρια της πολιτικής ορθότητας.
Κι αυτό τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο από ότι στο παρελθόν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου