Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Η ανεπιθύμητη ευτυχία



Foto: www.art-rageous.net

Αν πράγματι οι άνθρωποι αποζητούσαν την ευτυχία, θα την είχαν συναντήσει σε λιγότερο δυσθεώρητα ύψη από εκείνα που την αναζητούν.
Αναγνωρίζοντας την από κάποιο από τα σπάνια αλλά υπαρκτά τρυφερά αγγίγματά της, θα ακολουθούσαν τα ίχνη της, θα μελετούσαν τα χούγια της και θα μπορούσαν να την επαναλάβουν ξανά και ξανά. Όμως συνήθως οι άνθρωποι δεν προσπαθούν πολύ για να διατηρήσουν την ευτυχία που τους βρήκε. Αρχικά, την υποδέχονται μετά Βαΐων και κλάδων, την προσδιορίζουν, και την πείθουν ότι ζούσαν για να τη συναντήσουν, αλλά γρήγορα αφήνουν μισάνοιχτη την πόρτα της ζωής τους, ώστε κρυφά να τους εγκαταλείψει κάποιο βράδυ, δήθεν χωρίς τη θέλησή τους. Συστήνοντάς της τον εαυτό τους, ξεναγώντας την στο σπίτι που περιβάλλει τα όνειρα και τις προσδοκίες τους για το μέλλον, τής δείχνουν με νόημα πρώτα απ όλα την πόρτα της εξόδου. Για να θυμάται από πού μπήκε.
Μας φτάνει λοιπόν που τη δοκιμάζουμε αλλά, δεν έχουμε τη σωματική και ψυχική ρώμη που απαιτείται για να την χορτάσουμε. Έτσι βολευόμαστε σε μια κατάσταση που δεν απαιτεί τόσο εξαντλητική κατανάλωση ενέργειας όσο η κατάκτηση αυτής της συναισθηματικής ουτοπίας.
Μας φτάνει τελικά και μας περισσεύει να αναγνωρίζουμε την ευτυχία μας σε μερικές μονάχα στιγμές, γιατί περισσότερη θα έβαζε σε σοβαρή δοκιμασία το νευρικό μας σύστημα.
Σε μια εποχή, όμως, σαν τη σημερινή, που απαιτεί συνένωση δυνάμεων τόσο στο συναισθηματικό όσο και στο επαγγελματικό πεδίο στο πνεύμα της επιλογής και όχι της ανάγκης, ο φόβος της ευτυχίας συμβάλει τα μέγιστα στην αδυναμία υπέρβασης των καταγεγραμμένων μας δυνατοτήτων. Το βάρος της επιτυχίας, είτε αυτή λέγεται συναισθηματική είτε επαγγελματική τρομάζει και τις πιο σκληραγωγημένες πλάτες και η αναζήτηση βατών και προσπελάσιμων δρόμων αποτελεί σχεδόν αξιακή επιλογή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου