Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Οι πίπες του Θ. Μικρούτσικου


«Δεν πρόκειται να πατήσω σε μαγαζί που δεν μου επιτρέπεται το κάπνισμα, ακόμα και αν ήταν αγαπημένο μου στέκι ως τώρα. Δεν δίνω σε κανένα το δικαίωμα να με σώσει» απαντούσε μόλις λίγες ημέρες πριν ο Θάνος Μικρούτσικος, αντιδρώντας στις προθέσεις της κυβέρνησης να επιβάλλει την εφαρμογή του μέτρου απαγόρευσης καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους.

Ο καλός Έλληνας συνθέτης βέβαια δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια. Ότι δηλαδή η ελληνική πολιτεία έχει όχι μόνο κάθε δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να σώσει τόσο από τον δικό του καπνό όσο και από των υπολοίπων θεριακλήδων τους παθητικούς καπνιστές, μια από τις μειοψηφίες που ο ίδιος προφανώς αρνείται να αναγνωρίσει πόσο μάλλον να υψώσει τα στήθη του για να υπερασπιστεί. Άλλωστε, αυτούς προστατεύει το μέτρο και όχι τους καπνιστές.
Ένας λοιπόν από τους στυλοβάτες του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, αντέδρασε σαν ενοχλημένο παιδί μπροστά σε ένα μέτρο που έστω και αργοπορημένα έρχεται για να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην υγεία ως ισοδύναμο αν όχι πιο θεμελιώδες από εκείνο της απόλαυσης. Ένα μέτρο που προάγει το σεβασμό στον συνάνθρωπο, άρα και τον Πολιτισμό!-
Και είναι πραγματικά λυπηρό να ακούς τέτοια πράγμα από το στόμα ενός ανθρώπου του πνεύματος.
Τέτοια πρωτοφανή έλλειψη ευαισθησίας για το κοινωνικό σύνολο από έναν λυρικό συνθέτη, που αποτελεί έγκριτο μέλος μιας γενιάς ευαισθητοποιημένων καλλιτεχνών που πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που τώρα εξαντλεί τις δημοκρατικές της ευαισθησίες σε άσφαιρα πυρά, και μνημεία ανωριμότητας, ειλικρινά, δεν την περίμενα.
Βέβαια, στην πραγματικότητα τέτοιες απόψεις, έλκουν την καταγωγή τους σε μια ελιτίστικη κουλτούρα ενώ δεν απηχούν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την πολιτισμένη εκδοχή της “πάρτης” μας. Αυτής που φανερώνει ότι η επαναστατική και η φιλάνθρωπη δράση κάποιων ανήσυχων ανθρώπων εξαντλείται τελικά στο πλαίσιο ανώδυνων και ευκαιριακών επικοινωνιακών παρεμβάσεων, που ενισχύουν την εικόνα τους χωρίς να τροποποιήσουν άμεσα την δημιουργική τους ρουτίνα ακόμα και αν μια τέτοια οπισθοχώρηση θα ενδυνάμωνε το γενικό καλό. Γιατί τελικά ωραίες είναι και οι συναυλίες για κοινωνικά θέματα και ακόμα πιο γοητευτική στυλιστικά η εικόνα του δημιουργού με την πίπα στο στόμα, αλλά πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή σ αυτή τη χώρα να παρατήσουμε τις πίπες και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Βέβαια, η παρέμβαση Μικρούτσικου είχε και μια άλλη διάσταση. Την επανεμφάνιση των διανοουμένων στο προσκήνιο, μετά από χρόνια αφωνίας και αναντίδραστης οπισθοχώρησης μπροστά στη λαίλαπα της κατεδάφισης των κοινωνικών δικαιωμάτων που προηγήθηκε. Δε λέω, κάτι είναι κι αυτό. Τα παλικάρια τελικά δεν έχασαν τη φωνή τους εντελώς. Μιλάνε ακόμα.
Προσωπικά, άλλωστε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έπαψα εδώ και καιρό να πιστεύω στις ειλικρινείς προθέσεις των καλλιτεχνών που αναλαμβάνουν κάποιες κοινωνικές δράσεις. Είμαι της άποψης ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τα αντίστοιχα φιλανθρωπικά γκαλά των ευκατάστατων κυριών, που αποτελούν επί της ουσίας ένα ξέπλυμα μαύρων και άραχνων ενοχών. Απλώς, οι μεν θέλουν να φωτογραφηθούν με τα πανάκριβα φορέματά τους, ενώ οι δε με τα πειστήρια της γοητείας του (πίπες και άλλα σύνεργα) ανά χείρας. Όλοι τους όμως εξυπηρετούν την δημόσια εικόνα τους, όσο μηδενιστικό και αν ακούγεται αυτό. Στην τελική, η παρέμβαση Μικρούτσικου προσκομίζει ένα καλό κι ένα κακό νέο. Το πρώτο είναι ότι ένας διανοούμενος βγήκε από την αφωνία του έστω και μ αυτή την αφορμή. Το δεύτερο είναι ότι τάχθηκε υπέρ του παραλογισμού που ενίσχυε τον αποκλεισμό και εξανάγκαζε εδώ και πολλά χρόνια χιλιάδες ανθρώπους να απέχουν από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής και συγχρωτισμού προκειμένου να διαφυλάξουν την υγεία και την αξιοπρέπειά τους. Για τον κ. Μικρούτσικο προφανώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να μένουν στα σπίτια τους αν δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτουν για την κοινωνική ευρρυθμία διαχρονικά οι καπνιστές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου