Η απληστία ως αρετή

Η απουσία ενδιαφέροντος για ένα επάγγελμα αποτελεί ένα είδος ερωτικής απιστίας.
Ένα περισσότερο αν αυτό αποτελούσε κάποτε προσωπική μας επιλογή. Το να επιλέγεις λοιπόν να κάνεις κάτι που σε εκφράζει, αλλά να μην εμβαθύνεις αρκετά σε αυτό είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα με το να «ξενοκοιτάς» ενώ είσαι φουλ ερωτευμένος. Φανερώνει μια τυπικά επιπόλαιη προσέγγιση που χαρακτηρίζεται από αδυναμία συγκέντρωσης και σπάταλη διάθεση. Ναι, η λέξη σπατάλη, νομίζω ότι είναι η πιο κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που θέλω να πω. Εξάλλου, αν ψάξει κανείς στα σκουπίδια μας, θα βρει τόνους μισοφαγωμένων τροφίμων, ενώ αν προχωρήσει πιο βαθιά στις ζωές μας θα βρει πλήθος μισοτελειωμένων βιβλίων, ανολοκλήρωτων σχέσεων, ελλειπτικών αναμνήσεων. Ο κύκλος των εμπειριών μας μοιάζει να μην ολοκληρώνεται ποτέ διαγράφοντας σταθερά ελλειπτικές τροχιές.
Ακούς συνεχώς γύρω σου ιστορίες που αφηγούνται προσπάθειες που έμειναν στη μέση. Η υπερβολική αισιοδοξία που κυριαρχεί στις αφετηρίες κάθε προσπάθειας δεν καταφέρνει να πριμοδοτήσει τη συνέχεια.

Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι γιατί να κυριαρχεί αυτή η αντίληψη τόσο καθολικά σ αυτή τη χώρα, που μοιάζει να βαδίζει με γνώμονα σπασμωδικές κινήσεις και περιστασιακά χρονοδιαγράμματα.

Η έλλειψη συνέχειας σε οτιδήποτε και η διαρκής ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος υπογραμμίζουν με εμφατικό τρόπο την αδυναμία του λαού μας να αντλήσει το μέγιστο από το ελάχιστο. Η σπατάλη ως ιδεώδες κι η απληστία ως αρετή γονιμοποιούν διαχρονικά την εικόνα του γοητευτικού Έλληνα, που πρέπει πάντα δείχνει πλούσιος και υπερβολικά γενναιόδωρος. Η επιδειξιομανία που ονομάστηκε γαλαντομία αποτελεί την αποθέωση ενός ξεπερασμένου περιτυλίγματος.

Ασχολούμαστε λοιπόν επιδερμικά με τις δουλειές μας, τις επιστήμες μας, τις τέχνες μας και τις σχέσεις μας επειδή έχουμε καλομάθει στην ευκολία του εφήμερου. Και καθώς μπορούμε να διακρίνουμε, όπως ο αϊτός το θήραμά του, τον εύκολο τρόπο, αποκηρύσσουμε κάθε έννοια συνέχειας που θα απαιτούσε από εμάς δύσκολες αποφάσεις και «αντιτουριστική» εξοικονόμηση δυνάμεων. Έτσι, όμως, δεν πάμε πουθενά. Η περιστασιακή αισιοδοξία κάθε νέου ξεκινήματος εξυπηρετεί ένα σύστημα αλλά όχι τους πολίτες του. Ίσως μια συγκρατημένη απαισιοδοξία να αποτελούσε το συναίσθημα που θα οδηγούσε στις καρποφόρες αλληλοδιαδοχές του μέλλοντός μας.