Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Αν τα άτομα και οι προσωπικότητες είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, αναρωτιέμαι τι θα σήμαινε για το εργατικό κίνημα και το μπάσκετ μια ενδεχόμενη τράμπα μεταξύ των κυριών κυρίων Παναγόπουλου και Λάζαρου Παπαδόπουλου, καταμεσής των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων. Ο πρώτος φαντάζει ως ο ιδανικός εκπρόσωπος για μια υποτιθέμενη τάξη επαγγελματιών όπως εκείνη των καλαθοσφαιριστών με μια ελαστική κοινωνική συλλογικότητα που έχουν ξεκάθαρα όρια σχετικά με το τι διεκδικούν και γιατί. Χονδρικά θα ταίριαζε γάντι ως εκπρόσωπος μίας τάξης που θέλει μεν να δείξει κοινωνικά ευαίσθητη αλλά δεν γίνεται πειστική επειδή έχει λύσει με τον πιο εμφατικό τρόπο προβλήματα καθημερινότητας και επιβίωσης. Που συναρπάζεται από το επάγγελμά της, αμείβεται πλουσιοπάροχα και λογικά δεν πρέπει διαθέτει ισχυρές αντιστάσεις απέναντι στις εργοδοτικές πιέσεις.

Από την άλλη ο καλαθοσφαιριστής του ΠΑΟΚ που κατάφερε να εμπνεύσει μερικές δεκάδες συναδέλφων του προκειμένου να κατεβούν σε μια απεργία για να διεκδικήσουν αιτήματα θεσμικά και βιοποριστικά για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα του μπάσκετ, θα μπορούσε να ηγηθεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα του αγώνα κάποιων εργαζομένων που δεν τρέφουν δάφνες δόξας και πλούτου. Απλών ανθρώπων δηλαδή που διεκδικούν την ικανοποίηση ζωτικών αιτημάτων, όπως κοινωνική ασφάλιση, αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες στους χώρους εργασίας.

Αυτός, λοιπόν, που κατάφερε να γίνει δυσάρεστος κυρίως μεταξύ των ευκατάστατων συναδέλφων του, ξεγυμνώνοντάς τους εν μία νυκτί, ώστε να δει όλος ο κόσμος ότι αυτά τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που αρέσκονται συχνά να επισημαίνουν ότι προσφέρουνε εθνικές υπηρεσίες επειδή χαλαλίζουν τα καλοκαίρια τους προς όφελος της εθνικής ομάδας, ενδιαφέρονται μονάχα για τα παχυλά τους συμβόλαια χωρίς να διαθέτουν ίχνος συλλογικών κινήτρων απέδειξε ότι εκτός από τα σώματα ασφαλείας και το στρατό, απεργία δεν νοείται πια ούτε στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού.

Έτσι, το μήνυμα που εκπέμπεται προς τον άνθρωπο του μόχθου και του μεροκάματου είναι ξεκάθαρο και πλήρες. Του λένε λοιπόν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες-αθλητές, τα είδωλα του σαββατοκύριακου, ότι τα στηρίγματά του έχουν κατεδαφιστεί εδώ και καιρό. Του λένε ακόμη ότι αφού τα συλλογικά αιτήματα δεν πιάνουν μία μπροστά στα ατομικά και οι αθλητές του μπάσκετ κοιτάζουν την πάρτι τους-την οποία ονομάζουν επαγγελματισμό, αγάπη προς τη φανέλα, σεβασμό προς το θεατή- θα πρέπει κι ο ίδιος να αρχίσει να σκέφτεται με παρόμοιο τρόπο. Επιπλέον στάλθηκε κι ένα ακόμα μήνυμα: ότι η σχέση αγάπης φιλάθλου-αθλητή είναι τόσο μονοδιάστατη και μονόπλευρη που καταντάει αφελής. Γι αυτό ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και όλοι οι συνάδελφοί του που στήριξαν αυτή την απεργία ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες στο γάλα των συμβολισμών. Γιατί έγιναν ενοχλητικοί, δυσάρεστοι, αιχμηροί και υπήρξαν πρόθυμοι να θυσιάσουν επαγγελματικά κεκτημένα και δικαιώματα για έναν συλλογικό σκοπό. Γιατί η άνιση προσπάθειά τους θα μπορούσε να εμψυχώσει έναν λαό που έχει ξεχάσει να διεκδικεί δίκαια αιτήματα, αν δεν κατέληγε στην πιο αποκαρδιωτική απεργοσπαστική κίνηση που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια.