Πολιτικά και υπαρξιακά διλήμματα

Το πραγματικό δίλημμα κάθε εκλογικής αναμέτρησης προσδιορίζεται από την απόσταση που χωρίζει δύο λέξεις: ελπίδα και καταστροφή. Τώρα, το πώς θα διατυπωθεί αυτό από κάθε κόμμα θα εξαρτηθεί από την θέση στην οποία έχει βρεθεί και τις προσδοκίες του για την επόμενη ημέρα. Όμως δεν υπήρξε, ούτε πιθανών θα υπάρξει κόμμα κυβερνών ή αντιπολιτευόμενο που να μην θέσει στην κρίση ενός λαού κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου ένα καθηλωτικό δίλημμα. Και τελικά η εκλογική επιτυχία ή η αποτυχία θα άπτεται του κατά πόσο πειστικά θα έχει τεθεί το αιώνιο δίλημμα στους πολίτες μιας χώρας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όταν ένας πολίτης δεν ψηφίζει με πελατειακά κριτήρια, όπως συνέβαινε χρόνια στην Ελλάδα θα υποκύψει στις έμμεσες απειλές των κομμάτων και θα ψηφίσει υπό το πρίσμα του φόβου.
Υπό αυτή την έννοια η απαίτηση της αξιοκρατίας παραμένει κενό γράμμα, γιατί αν ένας πραγματικά ικανός υποψήφιος δεν συμβάλλει στην τρομοκράτηση του λαού δεν θα έχει καμιά απολύτως τύχη να εκλεγεί.

Τα διλήμματα λοιπόν, που τόσο πολύ κατηγορούνται, αλλά λίγο πολύ όλοι τα χρησιμοποιούν δεν είναι απαραιτήτως αρνητικά. Είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς το δια ταύτα, προς το διακύβευμα κάθε πολιτικής αναμέτρησης μέσα από τη στενή όμως υποκειμενική ματιά κάθε πολιτικής δύναμης.
Τα πολιτικά διλήμματα εξάλλου είναι άλλο πράγμα από τα προσωπικά. Είναι τεχνικά και προκατασκευασμένα και σπάνια απαντούν στις αληθινές ανάγκες μιας εποχής.
Αντίθετα, τα ειλικρινή προσωπικά διλήμματα, αυτή η αντιμαχία ιδεών που συγκρούονται με σφοδρότητα στις ψυχές των ανθρώπων δεν επιδέχονται προτηγανισμένων απαντήσεων. Όταν συντελούνται, το κάθε πρόσωπο είναι αναγκασμένο να βρει την δική του επώδυνη αλήθεια που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με κομματικά κέρδη και φιλοδοξίες. Αυτές λοιπόν οι βαθιές δονήσεις που διασπούνε τις υπάρξεις για να τις δώσουνε κατόπιν την ευκαιρία της πλήρους και δημιουργικής ανασύνθεσης μπορεί να είναι συχνά ανυπόφορες και εξουθενωτικές, αλλά οδηγούν με ακρίβεια στα φωτεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας. Αντίθετα, τα πολιτικά διλήμματα τίθενται με τρόπο που αναγκάζει τους πολίτες να ξεχάσουν τον εαυτό τους, να αποσπαστούν από τα ζητούμενά τους, να βυθιστούν στη φοβική μοιρολατρία και συχνά να παρασυρθούν στην φαυλότητα ορισμένων ωραιοποιημένων ψεύτικων ελπίδων. Άλλωστε, από τη φύση της η πολιτική είναι διαχωριστική δραστηριότητα. Για να ευοδωθούν οι στοχεύσεις της, χρησιμοποιεί μόνο την διασπαστική λειτουργία των διλημμάτων αποφεύγοντας την υπαρξιακή νοηματοδότησή τους από τις έννοιες της ολότητας, της ελευθερίας και της συνειδητοποίησης.