Ποτέ δεν πάει χαμένο ένα καλογυαλισμένο χαμόγελο. Καλύτερα απ όλους το ξέρουν αυτό, πολιτικοί, επιχειρηματίες, άνθρωποι της επικοινωνίας, ερωτευμένοι. Σε περιπτώσεις μάλιστα σαν και τις εν εξελίξει αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου πολλοί υποψήφιοι μνηστήρες των νέων αναβαθμισμένων θέσεων τοπικής εξουσίας έχουνε μπροστά τους κι ένα δεύτερο γύρο αντιπαράθεσης, η εκπομπή μιας πειστικής αισιοδοξίας ισούται με θεμελίωση κερδοφόρας προοπτικής. Κάθε σκιά ηττοπάθειας στο βλέμμα κάθε υπόνοια αδυναμίας εκλαμβάνεται από το εκλογικό σώμα ως ένδειξη μελλοντικής αποτυχίας. Μοιάζουν στην πραγματικότητα αυτά τα καλοσκηνοθετημένα σκετσάκια αισιοδοξίας των υποψήφιων παραγόντων με την προσπάθεια δημιουργίας μιας τεχνητής χιονοστιβάδας προσδοκιών ή ενός ορμητικού ρεύματος νίκης που θα συμπαρασύρει στη ροή του εκείνο κυρίως το κομμάτι του πληθυσμού που αρέσκεται να προσκολλάται στο άρμα των νικητών.
Αυτό το γνωρίζουν σχεδόν ανακλαστικά οι υποψήφιοι που φρόντισαν άλλωστε να μας δείξουν, άλλος χοντροκομμένα και άλλος με μεγαλύτερη φυσικότητα, ανάλογα με την εμπειρία του, την βεβαιότητα που τους διακατέχει για την έκβαση της προσωπικής τους πολιτικής μάχης. Άλλωστε, κι η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι ένα ζεστό χαμόγελο μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μεγάλων ανατροπών ακόμα και να παρακινήσει δυνάμεις καθηλωμένες στην υφεσιακή ψυχολογία της αδράνειας και της ακινησίας. Κι ότι επιπλέον μια τεχνητή αυτοπεποίθηση δημιουργεί μεγαλύτερη υπεραξία από μια ειλικρινή αυτοσυγκράτηση.
Καθώς τελικά, δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες γνώσεις ψυχολογίας, ούτε καν ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα κάποιου εγχειριδίου σχετικά με το μάρκετινγκ για να τεκμηριωθεί η άποψη ότι κανείς πολεμιστής δεν ξεκινάει να πάει στον πόλεμο χωρίς να φροντίζει να επιδεικνύει την ισχύ των όπλων του, οφείλουν οι διεκδικητές των ενισχυμένων με πρωτόγνωρες αρμοδιότητες δήμων και περιφερειών να ξεσκονίσουν τον οπλισμό τους που αποτελείται από την σαγήνη, την πειστικότητα, την έντεχνη χρήση του φόβου, την οικειότητα της προσέγγισης, την εξεζητημένη ανθρωπιά κι άλλα πολλά και να ριχτούν εκ νέου στη μάχη της ψήφου. Μία κρίσιμη μάχη που θα συγκεκριμενοποιήσει τους νικητές σε αντίθεση με τον πρώτο γύρο, όπου οι νικητές συνήθως αυτοχρίζονται.
Από την άλλη μεριά οι ζαλισμένοι από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα πολίτες, σοφότεροι όμως από ποτέ σε επίπεδο διαδικασιών, κι απαλλαγμένοι ευτυχώς πλέον από το ασήκωτο βάρος των συνεπειών ενός αψυχολόγητου διλήμματος, οφείλουν να αφιερώσουν λίγο περισσότερο χρόνο την προσεχή εβδομάδα στον Καλλικράτη και τις προοπτικές που διανοίγει προκειμένου να εκλέξουν εκείνους που διαθέτουν τις πλάτες να φέρουν εις πέρας ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως αν ολοκληρωθεί ο περισπασμός που θέλει το δίλημμα μνημόνιο ή μη να καπελώνει το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών, η αξιοκρατία θα έχει απολέσει μια ακόμα θεαματική ευκαιρία εκπλήρωσης της.
Καλώς η κακώς το μνημόνιο βρίσκεται εδώ για να εθελοτυφλούμε σφυρίζοντας κλέφτικα ότι μπορούμε να τη βγάλουμε σένια χωρίς να υλοποιηθεί η εφαρμογή του κι αποτελεί μια επιτακτική πραγματικότητα που εφαρμόζεται με πόνο και αίμα από τον ελληνικό λαό, ο οποίος γνωρίζει ότι ακόμα μια ανολοκλήρωτη προσπάθεια θα επιβάρυνε περισσότερο την προοπτική της χώρας απ ότι η διάνυση μιας δύσβατης και ακανθώδους διαδρομής.
Για να μπορέσουμε όμως κάποτε να μεταβούμε από τα «εκβιαστικά» χαμόγελα των πολιτικών στη γνήσια και ανόθευτη ελπίδα των πολιτών, θα πρέπει να μάθουμε σαν λαός να ολοκληρώνουμε τις προσπάθειες που ξεκινάμε.
Να κτίζουμε και να δημιουργούμε συνέχειες. Συνεπώς να υπάρχει ένα νήμα που να ξετυλίγεται από την αρχή ενός εγχειρήματος μέχρι το τέλος του, ώστε η ανάληψη και η απόδοση ευθυνών να αποκτούν πραγματικό νόημα και ουσία. Να βάλουμε ένα οριστικό τέλος στην αποσπασματική διάρθρωση της σύγχρονης ιστορίας μας.
Μπαίνοντας λοιπόν στην εβδομάδα που οδηγεί στο δεύτερο ημίχρονο του «Καλλικράτη» πρέπει μεταξύ άλλων να αναλογιστούμε το κατά πόσο μπορεί να μας έχει στοιχίσει ως κράτος και λαό η συλλογική, οργανωμένη και καλά συντονισμένη απόσπαση της προσοχής μας από τα ουσιώδη.
Και τελικά να εστιάσουμε το βλέμμα μας στη λύση του προβλήματος αντί στη φιλολογία και τη σύγχυση που προκαλεί η επικοινωνιακή εξάντλησή του, ώστε να συμβάλλουμε σ αυτή με τις δυνατότητες που μας παρέχουν τα πολιτικά μας δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου