Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Η ασθένεια της σπατάλης


Κάθε φυλή διαθέτει ορισμένα σταθερά και αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μπορούν άλλοτε να της πιστωθούν ως συγκριτικά πλεονεκτήματα και άλλοτε να της χρεωθούν ως τρομακτικές αδυναμίες.
Για παράδειγμα, είναι κοινό μυστικό, ότι είναι υπαρκτή η επεκτατική φύση της γερμανικής φυλής, που κάποτε εκδηλώθηκε σε επίπεδο μιλιταριστικό ενώ σήμερα διαφαίνεται σε επίπεδο, οικονομικό, ηγεμονικό.
Δυστυχώς, το ισόποσο αντίστοιχο του Έλληνα αφορά σε ένα ελάττωμα που υπονομεύει κάθε προσπάθεια ανόρθωσής του. Την σπάταλη φύση του. Μια ιδιότητα που γεννιέται από το συνδυασμό τριών πραγμάτων: της αδιαμφισβήτητης γενναιοδωρίας του, του παραδοσιακού μεγαλοϊδεατισμού του και της σταθερής παρέκκλισης του από τις ράγες του συστήματος σκέψης που ονομάζεται ορθολογισμός.

Το φεστιβάλ λοιπόν της σπατάλης που λάμβανε χώρα εδώ και χρόνια στο ελληνικό σύστημα υγείας αποτελεί μια ευθύνη που πρέπει να επιμεριστεί σε περισσότερα από ένα μέρη.
Δεδομένη πρέπει να θεωρείται η ευθύνη των πολιτικών προϊστάμενων, των διοικητών των νοσοκομείων, των ίδιων των γιατρών του συστήματος, των φαρμακοβιομηχανιών, αλλά και των πολιτών, που άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό συνέβαλαν στη διαιώνιση της συναλλαγής και στην διαμόρφωση της μαύρης τρύπας στον τομέα της υγείας.
Είχε διαμορφωθεί, λοιπόν, ένα κλίμα εδώ και αρκετά χρόνια στα νοσοκομεία που αντανακλούσε τον πλήρη εκτροχιασμό της αποστολής τους.
Μέσα σ αυτό, ο ασθενής είχε πάντα και μερικούς επιπλέον λόγους ανησυχίας πέραν αυτών που φυσιολογικά θα προέκυπταν από την προσωπική του περιπέτεια.
Έτσι, οι τεράστιες λίστες αναμονής, σε αρκετές περιπτώσεις κατασκευασμένες, πυροδοτούσαν το αίσθημα ανασφάλειας που τρέφει την διαφθορά.
Παράλληλα, χιλιάδες γιατροί πέρα από τα επίσημα μισθολόγιά τους διέθεταν και τα παράνομα κασέ τους, που εντέχνως φρόντιζαν να διαρρέουν στους ενδιαφερόμενους.
Οι υπερκοστολογήσεις στις αγορές αναλώσιμων ειδών έφερναν κέρδη και στα δύο μέρη της συναλλαγής, ενώ η σπατάλη των ίδιων αναλώσιμων ξεπερνούσε κάθε όριο θράσους.
Μερικές μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές: Από τον εκπαιδευόμενο νοσηλευτή έως τον πολύπειρο μεγαλογιατρό, ολόκληρο το προσωπικό των νοσοκομείων τροφοδοτούσαν τις προσωπικές τους ανάγκες με αναλώσιμα ιατρικά είδη και φάρμακα από τα νοσοκομειακά αποθέματα.
«Μετά το τέλος του μαθήματος, γεμίζαμε σακούλες με ιώδια, γάζες, έμπλαστρα, σύριγγες κτλ» για να τροφοδοτήσουμε το οικιακό μας φαρμακείο, μου εκμυστηρεύεται μερικά χρόνια πριν γνωστός που τυχαίνει να κάνει την πρακτική του ως νοσηλευτής σε δημόσιο νοσοκομείο.
Η αναγωγή αυτής της ταπεινής ιστορίας σε πανελλαδική κλίμακα ερμηνεύει το γιατί και το πώς δεν είναι ποτέ τίποτα επαρκές σ αυτή τη χώρα.

Για ένα λαό δεν υπάρχει μεγαλύτερο ελάττωμα από τη σπατάλη. Το αξίωμα αυτό επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο αν προσθέσουμε και την έλλειψη παραγωγικότητας που μπορεί να τον διακρίνει.

Λογικά αν δεν παράγεις και είσαι σπάταλος, με κάποιο τρόπο θα πρέπει να βρίσκεις τα χρήματα που χρειάζεσαι, Έτσι, είτε θα καταφύγεις στο δανεισμό, είτε θα τα αποκτήσεις δια της διαφθοράς, αποσπώντας πολύτιμους πόρους επιβίωσης από φτωχούς ανθρώπους.
Προσωπικά, με αφήνουν παγερά αδιάφορο τα σημερινά κροκοδείλια δάκρυα της ιατρικής κοινότητας. Θεωρώντας ως αυτονόητο ότι εντός της υπήρχαν και υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα επιστημόνων και ανθρώπων, η κοινωνία μπορεί να τους χρεώσει το γεγονός ότι δεν επιχείρησαν όλα αυτά τα χρόνια να αυτοκαθαρθούν. Όπως φυσικά και όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι. Γιατί αν πράγματι οι νομοταγείς ήταν η πλειοψηφία στον κάθε κλάδο, λογικά θα τους ήταν σχετικά εύκολο το να καθαρίσουν τον χώρο τους από τους επίορκους.
Κι αν εμπεριέχει κάποια βάση λογικής το συμπέρασμα ότι κάθε κλάδος θα πρέπει με κάποιο τρόπο να χρεωθεί τη συνεισφορά του στο συνολικό έλλειμμα της χώρας, μαζί φυσικά με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τις πολιτικές ηγεσίες που δραστηριοποιήθηκαν στον εκάστοτε χώρο, η αναδιάρθρωση στον τομέα της υγείας θα είναι μια επώδυνη διαδικασία εφόσον φυσικά σχεδιαστεί ώστε να οδηγήσει σε θετικές και μακροχρόνιες υπεραξίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου