Υπάρχει ένα είδος ερωτημάτων που χαρακτηρίζονται ρητορικά, επειδή λίγο πολύ αυτός που τα απευθύνει θεωρεί αυτονόητες τις απαντήσεις τους. Ορισμένα από αυτά μάλιστα προκαλούν εκείνο το είδος του συναισθηματικού μουδιάσματος που νιώθουμε κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια αλήθεια που πασχίζαμε να αποκρύψουμε από τον εαυτό μας.
Ρητορικά ερωτήματα βεβαίως θέτει και η ίδια η κοινωνία, τα οποία οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου προσπαθούν παραδοσιακά να ερμηνεύσουν όχι με γνώμονα την αποκάλυψη της ορθής σκέψης αλλά για κομματικά οφέλη και πολιτικούς προσπορισμούς.
Ένα από αυτά , λοιπόν τα ερωτήματα θα μπορούσε να είναι: «τι είδους αλληλεγγύη θα έπρεπε να επιδείξει ένας ιδιωτικός υπάλληλος απέναντι σ έναν συνάδελφό του, του δημοσίου τομέα;».
Όταν: α) η αποφευχθείσα στον δημόσιο τομέα στάση πληρωμών εφαρμόζεται ήδη στον ιδιωτικό τομέα σε ευρεία κλίμακα.
β) Η κατάκτηση της μονιμότητας στον δημόσιο τομέα έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τον περιορισμένο ορίζοντα επιλογών, προγραμματισμών και σχεδιασμών που διαθέτει ένας υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα.
γ) βλέπει το πελατειακό κράτος να ανθίσταται σθεναρά ,προσπαθώντας να διατηρήσει άθικτη την πεμπτουσία του πνεύματος της χρεοκοπημένης Ελλάδας, που είναι το βόλεμα σε εύκολες, δίχως ιδιαίτερες απαιτήσεις θέσεις.
δ) δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη αντίστροφης κατανόησης.
Πολλοί λοιπόν έχουν έχουνε μιλήσει για στρατιές ολόκληρες διορισμένων στον δημόσιο τομέα με συνοπτικές διαδικασίες που παρέκαμψαν κάθε έννοια αξιοκρατίας, διαφάνειας και νομιμότητας.
Οι συνάδελφοί τους που πάσχισαν να πετύχουν σε αδιάβλητες εθνικές εξετάσεις γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα το μέγεθος της πρόκλησης που συντελείται μέσα από τον καθημερινό συγχρωτισμό τους με αυτούς που δεν χρησιμοποίησαν απλώς τα μεγάλα μέσα που διέθεταν για να διοριστούν στο δημόσιο, αλλά και για να αποφύγουν κάθε σχέση με τις έννοιες της ευθύνης, της παραγωγής και της εργασίας.
Την ώρα λοιπόν, που συμβαίνουν όλα αυτά στον δημόσιο τομέα και που ένας αριθμός επιτυχόντων των εθνικών εξετάσεων του ΑΣΕΠ περιμένει στωικά την επιβράβευση της ευθείας οδού, δημοσιεύματα εφημερίδων κάνουν λόγο για ύπαρξη χιλιάδων σημειωμάτων σε γραφεία υπουργών και βουλευτών, από εργαζόμενους που αναζητούν μια «καλή» μετάταξη. Με τον τρόπο φυσικά που εννοούν αυτοί το «καλή».
Γι αυτό είμαι της άποψης ότι είναι υπαρκτή η μεγάλη σύγκρουση και απόκλιση συμφερόντων μεταξύ των δύο κατηγοριών εργαζομένων, σε βαθμό μάλιστα που να παραπέμπει στις παραδοσιακές ταξικές συγκρούσεις.
Τελικά, δύο διαφορετικοί κόσμοι, συνθέτουν μια πραγματικότητα όπου ο καθένας βλέπει τα πράγματα από μια στενή οπτική γωνία, αρνούμενος πεισματικά να αξιολογήσει την κατάσταση μέσα από ένα πρίσμα διαφορετικό από αυτό που είχε συνηθίσει. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι η πολυδιάσπαση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων. Η οποία μέχρι να επικρατήσει ένα πνεύμα πραγματικής αξιοκρατίας και δικαιοσύνης στη χώρα και μέχρι η πολυπόθητη ενότητα να μην βασίζεται σε άνισους όρους, θα κυριαρχεί ως μια φυσιολογική, υγιής και επιτακτική αντίδραση μιας κοινωνίας που γνωρίζει ότι πρώτα πρέπει να εξυγιανθεί η ίδια και μετά να μπορέσει να αναδείξει πολιτικούς εκπροσώπους αντάξιους της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου