Τελικά, οι άντρες είναι μεγάλα κορόιδα

Είχα να δω πολλά χρόνια το Λευτέρη, ένα παλιό μου φίλο από το σχολείο. Έτσι, όταν τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο τις προάλλες, κανονίσαμε να βγούμε για καφέ.
Εκεί μου αποκαλύπτει ότι πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του κι ότι τώρα βρίσκεται στα «μέλια» με κάποια άλλη.
Οι αιτίες της διάστασης που μου ανέφερε επισκιάζονταν θεαματικά από τη μέγιστη όλων: την συνεχή γκρίνια, τα μικρόψυχα παράπονα του στυλ οι δικοί σου συγγενείς κάνουν έτσι, ενώ οι δικοί μου είναι έτσι κτλ. Αν προσθέσουμε σ αυτά και την βάναυση καταπάτηση των μικρών του ελευθεριών, όπως το να βγαίνει με κάποιους φίλους για ένα ποτό, ή να πάει σαν άνθρωπος για ψάρεμα ένα Σαββατοκύριακο συνθέτεται το παζλ της τόσο συνηθισμένης ιστορίας του.
Τελικά, όσα παράπονα κι αν ακούω από παντρεμένους αναφορικά με τους γάμους τους όλα έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Αυτή την ισότονη, μεμψίμοιρη μονωδία που τριβελίζει τα αφτιά τους, το λεγόμενο μπίρι-μπίρι, που είναι και δεν είναι θυμός, που είναι και δεν είναι παράπονο, που, στην πραγματικότητα δεν ξέρει και το ίδιο τι είναι.
Αυτό το μουσικό χαλί της αποστέρησης των μικρών ζωτικών ελευθεριών που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ανοίξουν οι πόροι του και να αναπνεύσει για να μην αναζητήσει με εκρηκτικό τρόπο την πλήρη και ουσιαστική ελευθερία του.
Όμως ,αυτή, μου λέει ο Λευτέρης, που έχω τώρα είναι άλλου είδους γυναίκα. Δεν παραπονιέται για τίποτα, με αφήνει να ανασάνω, δεν μου κάνει κουβέντα ούτε για γάμους ούτε για δεσμεύσεις. Αντίθετα, μου λέει, ότι αυτός το σκέφτεται πολύ σοβαρά.
Μου αποκαλύπτει ότι είναι μαζί σχεδόν δύο μήνες και συγκρατιέμαι για να μη βάλω τα γέλια. Μια αστραπιαία λάμψη περνάει από το μυαλό μου, καθρεφτίζοντας την προβολή μιας μελλοντικής σκηνής, στην οποία ο Λευτέρης με λιγότερα και πιο άσπρα ίσως μαλλιά από σήμερα θα μου μιλάει για τους λόγους που τον οδήγησαν στο δεύτερό του διαζύγιο.

Εσύ, Χάρη, πως και δεν νοικοκυρεύτηκες ακόμα, με ρωτάει;
Σχεδόν μηχανικά ονειροπολώ με την πρώτη γυναίκα του Λευτέρη στο δυνητικό ρόλο της συζύγου μου να μου τριβελίζει τα αφτιά από το πρωί, λέγοντάς μου ότι μιλάω 15 ώρες με τον αδελφό μου στο τηλέφωνο, ότι πρέπει να πάμε το Σαββατοκύριακο να δούμε τον τέταρτο ξάδελφό της τον Κίτσο που επέστρεψε από την Αμερική, κι ότι ο μανάβης μ έπιασε κορόιδο πασάροντάς μου ότι πιο σκάρτο είχε από λαχανικό. Λίγο πριν του απαντήσω, η πρώην γυναίκα του Λευτέρη με ρωτάει πότε επιτέλους θα σταματήσω να γράφω ποιήματα και να κάνω τόσα πράγματα που δεν θα μου αποφέρουν ποτέ κέρδος και τι νόημα βρίσκω σ όλα αυτά. Κι εγώ μετά από όλο αυτό το κήρυγμα θα πρέπει να κάτσω, να συγκεντρωθώ, να εστιάσω, να φτιάξω το feeling που χρειάζεται για να εμπνευστώ και να αποδώσω σε μια δουλειά που μαραζώνει μέσα σε ένα κλίμα μικροτήτων και ασήμαντων καθημερινών σκοπιμοτήτων.

Θέλω να του πω ότι έχω στο κεφάλι ένα μικρό βασανισμένο λουλουδάκι, για το οποίο θα κάνω ότι χρειάζεται προκειμένου να το προστατέψω από κάθε κακομαθημένη, επιφανειακή και στυγνή μέγαιρα, από κάθε γυναίκα που δεν έμαθε να αγαπάει τίποτε άλλο πέραν του εαυτού της και των παιδιών της, αλλά του λέω ότι απλώς δεν έτυχε μα και εύχομαι να μην τύχει ποτέ.