Η τρυφερότητα δεν είναι ουτοπία

Πίνακας: monique lester

Οι μακρινοί μας πρόγονοι δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις σχετικά με τη φύση του ανθρώπου. Την αποτύπωσαν μάλιστα σε όλες της τις παραμέτρους μέσα από τη μυθολογία που αποτέλεσε το προπύλαιο της θρησκείας ενώ κατόπιν προσπάθησαν να την εξετάσουν μέσα από την επίδραση που ασκούν επάνω της οι νόμοι της φύσης. Αυτοί ήταν οι φυσιοκράτες που τόλμησαν πρώτοι απ όλους να αντισταθούν στον πειρασμό της ανθρώπινης σάρκας και του πνεύματος προς τις εύκολες και βολικές καταφυγές, απέναντι στα καταπιεστικά αδιέξοδα των ερωτημάτων.
Ένα χειμαρρώδες ποτάμι από χρόνια, κύλησε από τότε που ο άνθρωπος αναζητούσε τον εαυτό του, έφτιαχνε και σκότωνε θεούς, πάλευε με τους δαίμονες της ύπαρξής του, εξέταζε τα σκοτεινά αντικείμενα της διαρκούς ανησυχίας του στο μαλακό του υπογάστριο και έφτιαχνε μικρούς στοχασμούς και συμπεράσματα βιωματικά και αποδείξιμα που οδηγούσαν στο επόμενο πάντα βήμα, μέσα από μια διαρκή ροή αμφισβήτησης της προηγούμενης εξήγησης προς όφελος μιας καινούργιας.
Έτσι γεννήθηκαν οι μεγάλες ιδέες, τα κινήματα, οι τάσεις, οι ορισμοί που σηματοδότησαν την πορεία του είδους προς τα ομιχλώδη περάσματα των εποχών. Από ένα χθες που υπέφερε από διαρκή περιέργεια, φτάνουμε στο σήμερα, μέσα από άλματα και μικρότερα βήματα, αναζητώντας λίγη ζεστασιά για να στεγνώσουμε τις μουσκεμένες αξίες και να περισώσουμε ότι απέμεινε από τη μετωπική απαλλοτρίωση των παλιών αρχών που επέβαλλαν οι κοινωνικές μεταβολές.Η διαρκής αναζήτηση του ανθρώπου για κάτι καλύτερο διαβρώθηκε από το καταναλωτικό πνεύμα και τον άκρατο υλισμό.Οι εξελίξεις προσχεδιάζονται σε πολυτελή γραφεία εταιρειών υψηλής τεχνολογίας και λανσάρονται ως αυτονόητες επιθυμίες του ανθρώπου που ψάχνει πάντα το καλύτερο.
Την ώρα όμως που οι ματαιώσεις διαδέχονται η μία της άλλη και οι μεγάλες συλλογικές ουτοπίες διαχωρίζονται στα επιμέρους συστατικά τους και εξατομικεύονται, μικροί αλλά ελπιδοφόροι θύλακες αντίστασης χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για διαφορετικούς σκοπούς. Στα χέρια τους η τεχνολογία δεν περιορίζει την χρήση της για τους σκοπούς μιας ασύστολης δικτύωσης.Διερευνά τις δυνατότητες αντίστασης απέναντι στο μέσο, το οποίο ελλείψει μηνύματος, αποκατέστησε ύφη, προσωπικές εκφράσεις, διαλέκτους και ιδεογράμματα επιβάλλοντας μια γλώσσα φτωχή και άγονη, μια βίλα προγραμματισμού με επίπλωση παράγκας. Δεσπόζει όμως από όλες τις αναγκαίες μάχες εκείνη της αποκατάστασης των θετικών αξιών. Ο πόλεμος εναντίον του αυτονόητου κυνισμού για την αποκατάσταση της ανθρωπιάς και της τρυφερότητας είναι μια εκστρατεία που χρωστάμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές.Η αντεπίθεση του θετικού ανθρώπου, με όχημα την αφιλοκέρδεια, την δημιουργία και την προσφορά θα μπορούσε να έχει χαραγμένη στην προμετωπίδα της μια πανάρχαιη και αδιάψευστη αλήθεια. Ότι ο άνθρωπος της θετικής προαίρεσης μπορεί να χάνει τις μάχες αλλά κερδίζει πάντα τον πόλεμο. Εντροχιάζοντας το όχημα της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας στις ράγες της ελευθερίας και της αποδέσμευσης.