Δεν είναι λίγοι στη χώρα μας όσοι αρέσκονται να αναζητούνε ομοιότητες ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ελλάδα. Οι λόγοι είναι προφανείς και συγκλίνουν σε μια επιχείρηση σύνδεσης των δύο χωρών με φόντο την χρεοκοπία της πρώτης και την θαυματουργή αποφυγή της στην δεύτερη.
Οι υπέρμαχοι λοιπόν της άποψης που λέει πως η χώρα μας είναι μια μικρογραφία της Αργεντινής και πως είναι απλώς θέμα χρόνου να δοκιμάσει την ίδια μοίρα με την χώρα της λατινικής Αμερικής θα έβρισκαν στην ταινία του Pablo Trapero “Carancho” (ελληνιστί Το Αρπακτικό) αρκετές αποδείξεις για να δικαιολογήσουν την απαισιοδοξία τους.
Η ταινία δεν έχει φυσικά ως θέμα της την κρίση. Κάθε άλλο. Οι λόγοι όμως που οδήγησαν την Αργεντινή στο χείλος της Αβύσσου, περνάνε αδιόρατα μέσα από τα καρέ του Trapero στοιχισμένες υπό την αυστηρή καθοδήγηση ενός ρυθμού που διδάσκει κινηματογράφο και αφήγηση.
Στην ανάγνωση της ταινίας αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρεοκοπημένος ηθικά και πολιτιστικά άνθρωπος οδηγεί στην συνολική χρεοκοπία του συστήματος.
Κάποιοι κυνηγούνε το χρήμα επειδή τους γοητεύει ο πλούτος και η δύναμη που συνεπάγεται, άλλοι απλώς θέλουν να επιβιώσουν και να ασκήσουν αξιοπρεπώς ένα επάγγελμα μέσα σ ένα περιβάλλον που επιδιώκει να τους ξεζουμίσει ηθικά και σωματικά. Και κάπου στο βάθος μια αδιόρατη ιστορία αγάπης να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, αποφεύγοντας αλλεπάλληλες τρικλοποδιές και βίαιες απωθήσεις.
Η Αργεντινή, λοιπόν, είναι μια χώρα που θυσιάζει-όπως και η πατρίδα μας-χιλιάδες ανθρώπους στον μολώχ της ασφάλτου. Εκεί, μάλιστα έχει στηθεί γύρω από το ζήτημα των αποζημιώσεων που δικαιούνται τα θύματα των αυτοκινητικών ατυχημάτων, μια ολόκληρη βιομηχανία συμφερόντων που διαπλέκει γιατρούς, ασφαλιστές, δικηγόρους, αστυνομικούς, πολιτικούς, με λίγα όσους θεσμικούς παράγοντες χωράει ο νους μας.
Οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς αναζητούν διαρκώς νέους πόρους. Πολλοί από αυτούς προκύπτουν από την εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, της ανάγκης άμεσης ρευστότητας, της άγνοιας, ή από τις σχέσεις εξάρτησης που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικού ηθικού διαμετρήματος. Σ αυτές, λοιπόν, τις δομικές πυραμίδες, ο ανώτερος συνθλίβει διαρκώς τον υφιστάμενό του για να του φέρει κέρδος και δύναμη. Εκείνος με τη σειρά του, ονειρεύεται μια άλλη ζωή, αλλά είναι τέτοιοι οι ρυθμοί αυτής που ζει, που τα σχέδια του βρίσκονται υπό διαρκή ματαίωση. Εντούτοις, είναι η δύναμη της αγάπης αυτή που συνήθως εμπνέει και εμψυχώνει τους ανθρώπους που θέλουν να πραγματοποιήσουν μια θαρραλέα απόδραση, από μια καθημερινότητα που προσπαθεί να τους μεταβάλλει σε ανθρώπινες κρεατομηχανές, αλλά ακόμα και η αγάπη έχει μια διάσταση σαρκική, συνεπώς δεν αποτελεί μια δύναμη ακατανίκητη όπως βαυκαλιζόμαστε.
Απαλλαγμένη από ανούσια στυλιζαρίσματα, και επιδεικτικές ακροβασίες της κάμερας, η οποία ειρήσθω εν παρόδω βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, αρκετά ωμή, δεικτικά ρεαλιστική και εξαιρετικά ρυθμική, η ταινία του Pablo Trapero χειροκροτήθηκε από το κοινό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, ανοίγοντας ένα κύκλο δραστηριοτήτων που θα αφήσει σίγουρα μια ανάσα αισιοδοξίας στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου