Homo pereosis

Προσπαθώντας να απαντήσω στο επίμονο ερώτημα τού γιατί δεν καταφέρνουν ποτέ οι εκρήξεις θυμού των Ελλήνων πολιτών να μεταφραστούν σε βελτίωση των όρων διαβίωσης , προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω τις προσωπικότητες των πιο εξοργισμένων ανθρώπων που συνάντησα τον τελευταίο καιρό.
Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι από αυτούς είχαν κάποιο προσωπικό λόγο να είναι θυμωμένοι και εξηγούμαι: Αρκετοί γκρίνιαζαν, λόγω περαίωσης, λες και ήταν υποχρεωμένοι να την κάνουν, αν ήταν εντάξει τα βιβλία τους. Ορισμένοι ήταν έξω φρενών, καθώς δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις τους και ακυρώθηκε λιγάκι απότομα το όνειρο της μονιμότητας δια της πλαγίας οδού. Τέλος υπήρχαν και εκείνοι που φοβόταν την μετάταξή τους σε μια υπηρεσία που δεν θα γνώριζαν τους προϊστάμενους, ώστε να παίρνουν άδειες όπου και όποτε τους καπνίσει, και άλλες προκλητικές παροχές, να φορτώνουν τους συναδέλφους τους με πρόσθετη εργασία, τους φορολογουμένους με τα άχρηστα μισθολόγιά τους και να επιβαρύνουν τη θέση δημοσίων υπάλληλων που αναγκάζονται για χρόνια ολόκληρα να ζήσουν και να εργαστούν μακριά από τα παιδιά και τις οικογένειές τους επειδή δεν είχαν ποτέ το γνωστό μας «δόντι».
Αντίθετα, παρατηρώ ότι αυτοί που θα έπρεπε να είναι πραγματικά εξοργισμένοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση περισσότερο στωικά.
Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι που έχουν κάποιο υπαρκτό αντικείμενο και απέκτησαν τις θέσεις τους με αξιοκρατικά κριτήρια, συνταξιούχοι που μόχθησαν μια ολόκληρη ζωή για μια καλή σύνταξη, η οποία τους ψαλιδίστηκε μέσα σε ένα διήμερο, έμποροι και μαγαζάτορες που υπήρξαν συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις, αντιμετωπίζουν την γενική κατάσταση με μια οργισμένη στωικότητα που συγκινεί.
Άλλωστε, οι δύο πατρίδες είναι πανταχού παρούσες κάθε στιγμή, με τη μια να σε πληγώνει και την άλλη να σε ενθαρρύνει.
Η μικρή Ελλάδα των καθαρών λογαριασμών και η μεγάλη Ελλάδα της περαίωσης, της τακτοποίησης και του βολέματος δεν μπορεί να ανήκουν όμως στο ίδιο στρατόπεδο. Δεν είναι η ίδια χώρα. Κι αν μια κυβέρνηση θέλει να δικαιούται τον τίτλο της σοβαρότητας που διεκδικεί πρέπει επιτέλους να βάλει χέρι στην Ελλάδα της λοβιτούρας και των προκλητικών νοοτροπιών. Να εξατομικεύσει τις περιπτώσεις ώστε να αναζητήσει όλους εκείνους που βασίζονταν στο ότι αργά ή γρήγορα θα υπήρχε μια περαίωση οικονομικής ή υπηρεσιακής φύσεως για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος των παρανομιών τους, έναντι μιας τυπικής συνεισφοράς που διαρκώς προκαλεί το σύνολο.

Ο Έλληνας, λοιπόν, είναι θυμωμένος και με το δίκιο του. Είναι όμως, τελικά, τόσο μεγάλο το ποσοστό των συμπολιτών μας, που είναι εξοργισμένοι για τους λάθος λόγους, που ο θυμός αυτός είναι ρηχός και σύντομα θα εξατμιστεί, καθώς οι ίδιοι άνθρωποι θα επιχειρήσουν από άλλο δρόμο να ξανακατακτήσουν το γνώριμο στάτους που τους θέλει με λίγο κόπο να αποκτούν το μέγιστο όφελος.