Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Τηλεσκότιση


Μέσα στον πολύχρηστο και εξόχως φιλτραρισμένο χώρο που μας περιβάλλει, φυσικό ή αστικό, οι παραστάσεις μας δεν θα επιτρεπόταν να είναι και τόσο θεαματικά παράταιρες μεταξύ τους. Συνεπώς, λίγο ως πολύ όλοι μας συναντούμε τους ίδιους τύπους ανθρώπων, πανομοιότυπες δυσκολίες και ισοδύναμη τυπολογία προβλημάτων που άλλοτε επιλύονται και άλλοτε λιμνάζουν, μέσα από τους ίδιους κανόνες και τις ίδιες απαράβατες εξαιρέσεις.

Θέλω να πω, ότι γνωριζόμαστε ίσως αρκετά καλά πια μεταξύ μας, ως αποδέκτες κοινών μηνυμάτων που είμαστε, ώστε να μπορούμε να καταλαβαίνουμε επαρκώς ο ένας τον άλλον και να μην κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Και αυτή την αλλοτριωτική διαμεσολάβηση την οφείλουμε στην τηλεόραση, το μέσο που άνοιξε διάπλατα το δρόμο στην ομογενοποίηση των συμπεριφορών μέσα από την πλήρη τυποποίηση των ερεθισμάτων.

Στις μέρες που διανύουμε, η καλλιέργεια της παθητικότητας, που έλκει την καταγωγή της στις απαρχές της ιδιωτικής τηλεόρασης, έχει αρχίσει να αποδίδει τους πρώτους ζουμερούς της καρπούς.

Η αναμασημένη τροφή πλασάρεται ως εύγεστο γκουρμέ και ο τηλεθεατής ως αναντίδραστος και δύσκαμπτος αποδέκτης μιας πραγματικότητας που υπονομεύει τις διανοητικές του δυνατότητες, επιχωματώνει διαρκώς τις τρύπες της ζωής του, και απαλείφει τις δύστροπες κορυφές, εκτείνει επί χάρτου τις τεθλασμένες του και αποθεώνει την τσιτωμένη και ολοκάθαρη ευθεία της προοπτικής του.

Δύσκολα μπορεί να εκτιμήσει κανείς που θα οδηγήσει ετούτη η παραλυτική φαντασμαγορία που εξισώσει τόσο απροκάλυπτα τις αξίες με τις απαξίες, τις δυσκολίες με τις ευκολίες, τα ουσιώδη με τα επουσιώδη.

Παρατηρώ πως τον τελευταίο καιρό αναπτύσσεται μια ιδιόμορφη τάση αποπομπής του μέσου. Οι αρνητές του πυκνώνουν διαρκώς τις γραμμές τους, αυξάνονται και πληθύνονται και διατρανώνουν προς κάθε κατεύθυνση την απόφασή τους να μην διατηρούν εφεξής τηλεοπτικούς δέκτες στο σπίτι τους.

Κρίμα μόνο που η χαρά τους παραμένει τόσο ατροφική και ανολοκλήρωτη μπροστά στη διαπίστωση πως το πνεύμα της τηλεόρασης ευημερεί και εκτός των ηλεκτρικών συσκευών, κυκλοφορεί στους δρόμους, περιμένει στις στάσεις των λεωφορείων, ερωτεύεται στις καφετέριες, κακολογεί στις κρεβατοκάμαρες, σιχτιρίζει στις λαϊκές αγορές. Αποτελεί μια καθολική και αναπόδραστη έλλειψη πνευματικότητας, μια τεχνητή γυαλάδα πάνω στις πολυκαιρισμένες ταπετσαρίες, τους νοτισμένους τοίχους, τα μαραγκιασμένα υποστυλώματα, τα ανάγλυφα σοβατεπί, τα συρταρωτά προγούλια των παλιών επίπλων.

Βρίσκεται μέσα στα βαθιά εντυπώματα της καθημερινότητάς μας, στα περιζώματα των κτηρίων μας, στα πρωινά, τα μεσημέρια και τα βράδια μας, στις αιτιάσεις των συμπεριφορών μας, στους στόχους που θέτουμε, στα όνειρα που κάνουμε, στις αποστροφές και τις προτιμήσεις μας. Βρίσκεται στις φανατικές πόλεις, στα αδυσώπητα χωριά, στους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστούμε, σ αυτούς που διαλέγουμε για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και στους άλλους που θα αναζητήσουμε μια παρηγοριά κι ένα απάγκιο σε μια δύσκολη ώρα.

Βρίσκεται ήδη αρκετά μακριά από την τεχνολογική εξάρτησή της από τους δέκτες και από τα σημεία εκπομπής της , φτάνοντας αναμοχλευτικά στα πιο δυσθεώρητα βάθη της ύπαρξής μας. Εκεί όπου γίνονται οι πιο λεπτομερείς επεξεργασίες της ζωής μας, πριν από κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε , και που δεν φτάνει ποτέ η ισχύς ενός τηλεκοντρόλ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου