Ζήτησα από το προφίλ σου, πριν από μερικές ημέρες, να σου μεταβιβάσει τις πιο ειλικρινείς και θερμές ευχές μου, μα φοβάμαι ότι το παραμέλησε τελείως. Μου φάνηκε αρκετά πολυάσχολο και δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν τελικά το αμέλησε ολοκληρωτικά. Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω εσένα την ίδια για να σου εκφράσω απευθείας την συμπάθειά μου και το ενδιαφέρον μου για όσα σου φέρει η ζωή μέσα στον κόσμο που θα γεννηθεί.
Σε πείσμα των καιρών που μας εξωθούν στην παραίτηση και την υπεκφυγή προσπάθησα να σε προσεγγίσω, αλλά διαρκώς έτρωγα τα μούτρα μου πάνω σε μια χαμογελαστή φωτογραφία. Ένα διάχυτο μειδίαμα που δεν μου άφηνε και εξαιρετικά περιθώρια συναισθηματικών ελιγμών.
Μερικές φορές, οκλαδίζομαι σαν παιδί μπροστά στην φωτογραφία σου και την ρωτώ αν μπορώ να δω την κυρία της να μιλήσω μαζί της κατά πρόσωπο. Επινοώ την απάντηση που μου εμπνέει το καθησυχαστικό ύφος της με την υπηρεσιακή ευγένεια που υπογραμμίζει ότι αυτή έχει εξουσιοδοτηθεί από την ίδια την κυρία προκειμένου να απορροφάει όλους τους κραδασμούς της αληθινής ζωής της.Επί του παρόντος, αποδέχομαι την «πόρτα» αν και κάπου κάπου το διασκεδάζω ακούγοντας από το προφίλ σου και μερικά εξαιρετικά ευφυολογήματα του τύπου: τα ηνία της ζωής μας τα έχει αναλάβει το κομμάτι εκείνο της ύπαρξής μας που τείνει να παραχωρεί εκουσίως τα δικαιώματα του και μαζί τις ευθύνες που αυτά συνομολογούν. Εν ολίγοις, παραδέχεται πως τα γυαλιστερά προφίλ μας, μάς έχουν στείλει τους απαιτητικούς και γκρινιάρηδες εαυτούς τους για ψάρεμα σε καταναγκαστικές διακοπές διαρκείας. Ερμητικό και απροσπέλαστο σαν χαμογελαστός κέρβερος το προφίλ σου φρουρεί νυχθημερόν την πύλη της ύπαρξής σου. «Από εδώ δεν περνάει κανείς, που να προοιωνίζει αγωνίες σκοτούρες και ανησυχίες» σου λέει. Κοιτώντας το ξεχνιέμαι καμιά φορά και παρασύρομαι σε ακούσιες ονειροπολήσεις.
Σε πείσμα των καιρών που μας εξωθούν στην παραίτηση και την υπεκφυγή προσπάθησα να σε προσεγγίσω, αλλά διαρκώς έτρωγα τα μούτρα μου πάνω σε μια χαμογελαστή φωτογραφία. Ένα διάχυτο μειδίαμα που δεν μου άφηνε και εξαιρετικά περιθώρια συναισθηματικών ελιγμών.
Μερικές φορές, οκλαδίζομαι σαν παιδί μπροστά στην φωτογραφία σου και την ρωτώ αν μπορώ να δω την κυρία της να μιλήσω μαζί της κατά πρόσωπο. Επινοώ την απάντηση που μου εμπνέει το καθησυχαστικό ύφος της με την υπηρεσιακή ευγένεια που υπογραμμίζει ότι αυτή έχει εξουσιοδοτηθεί από την ίδια την κυρία προκειμένου να απορροφάει όλους τους κραδασμούς της αληθινής ζωής της.Επί του παρόντος, αποδέχομαι την «πόρτα» αν και κάπου κάπου το διασκεδάζω ακούγοντας από το προφίλ σου και μερικά εξαιρετικά ευφυολογήματα του τύπου: τα ηνία της ζωής μας τα έχει αναλάβει το κομμάτι εκείνο της ύπαρξής μας που τείνει να παραχωρεί εκουσίως τα δικαιώματα του και μαζί τις ευθύνες που αυτά συνομολογούν. Εν ολίγοις, παραδέχεται πως τα γυαλιστερά προφίλ μας, μάς έχουν στείλει τους απαιτητικούς και γκρινιάρηδες εαυτούς τους για ψάρεμα σε καταναγκαστικές διακοπές διαρκείας. Ερμητικό και απροσπέλαστο σαν χαμογελαστός κέρβερος το προφίλ σου φρουρεί νυχθημερόν την πύλη της ύπαρξής σου. «Από εδώ δεν περνάει κανείς, που να προοιωνίζει αγωνίες σκοτούρες και ανησυχίες» σου λέει. Κοιτώντας το ξεχνιέμαι καμιά φορά και παρασύρομαι σε ακούσιες ονειροπολήσεις.
Φορές φορές βλέπω σ αυτές τα προφίλ μας να μας υπόσχονται ότι θα μας γηροκομήσουν με όλες τις ανέσεις που επιβάλλει η γαλούχησή τους.. Άλλες πάλι να μας παραπετούν σαν σακιά με κοκάλα στα γηροκομεία των αποστραγγισμένων ψυχών.Κάποια άλλη φορά τα βλέπω να αυτονομούνται σαν χάρτινοι επαναστάτες και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που οι ίδιοι δεν εγκρίνουμε, αλλά χωρίς πια να μας πέφτει λόγος. Και άλλες πια να πασχίζουν να κατακτήσουν τη θέση μας και μετά να μην τους φτάνει ούτε αυτό.
Ένας προβληματισμός ωστόσο μου καίει το μυαλό. Άραγε, τα προφίλ μας θα είναι και για τα γεράματά μας τόσο καλή παρέα όσο είναι σήμερα; Θέλω να πω ότι, κρίνοντας από το δικό μου προφίλ που δεν είναι και το πιο διαχυτικό του κόσμου, μέχρι τα περισσότερα που έχουν αναγάγει την εχεμύθεια σε κατάρα και μιζέρια που κάποτε έπληξε την ανθρώπινη ταυτότητα, καταλήγω στην εξερεύνηση μιας θεμελιώδους ασυμβατότητας που χαρακτηρίζει την σχέση της τρίτης ηλικίας με την επικοινωνιακή σπατάλη της εποχής.
Στο πλαίσιο αυτής, η μεγαλύτερη αρετή των ηλικιωμένων που είναι η απρόσκοπτη περισυλλογή θα συναντήσει τον κακό της δαίμονα. Η άσκηση της λατρευτικής συνέργιας του απόκρυφου, η θαρραλέα και αναζωογονητική απόφαση να διατηρήσουν έναν προσωπικό τόνο στις τελευταίες τους αναπολήσεις θα αγγίξουν το τέλμα της αναγκαστικής αναθεώρησης. Η απόφαση τους να μην μοιραστούν τις εμπειρίες της τελευταίας τους επιστροφής με κανέναν θα αντιμετωπίσει ένα πρόσκομμα που δεν υπολογίστηκε.
Με παρακολουθείς ακόμα ή μήπως μιλάω στον αέρα; Όπως και να χει, θα σου στείλω μια τελευταία ευχή, σαν ανεπίστρεπτο αντίο αφού μάλλον πια δεν υπάρχεις όπως σε ήξερα, μα κάπως αλλιώς που δεν θα το ανακαλύψω ποτέ. Θα ήθελα, λοιπόν, να συναντήσεις κάποτε,, κάποιον από τους παλιούς σου γνωστούς. Εσύ, όμως, όχι το προφίλ σου. Και αυτός, όχι το δικό του.Έπειτα να σταθείτε σε θέση ανφάς απέναντι στην πραγματικότητα, άρα σε προφίλ ό ένας προς τον άλλον, με κρυμμένη δηλαδή τη μια πλευρά του εαυτού του ο καθένας.
Και να διασκεδάσετε σαν μικρά παιδιά παίζοντας το παιχνίδι των ατελείωτων παράλληλων μονολόγων που δεν τέμνονται πουθενά. Το υπαρξιστικό video game της εποχής που «τα σπάει».
Αυτό που ιστορεί την συνομιλία δύο ανθρώπων που τα λόγια τους φαίνεται να συγκλίνουν στον ορίζοντα μιας προοπτικής χωρίς βάθος. Ενός σημείου φυγής από την καθημερινότητα στο οποίο κατατείνουν όλες οι αδιασάλευτες παράμετροι της αποστειρωμένης πραγματικότητάς μας.
Ένας προβληματισμός ωστόσο μου καίει το μυαλό. Άραγε, τα προφίλ μας θα είναι και για τα γεράματά μας τόσο καλή παρέα όσο είναι σήμερα; Θέλω να πω ότι, κρίνοντας από το δικό μου προφίλ που δεν είναι και το πιο διαχυτικό του κόσμου, μέχρι τα περισσότερα που έχουν αναγάγει την εχεμύθεια σε κατάρα και μιζέρια που κάποτε έπληξε την ανθρώπινη ταυτότητα, καταλήγω στην εξερεύνηση μιας θεμελιώδους ασυμβατότητας που χαρακτηρίζει την σχέση της τρίτης ηλικίας με την επικοινωνιακή σπατάλη της εποχής.
Στο πλαίσιο αυτής, η μεγαλύτερη αρετή των ηλικιωμένων που είναι η απρόσκοπτη περισυλλογή θα συναντήσει τον κακό της δαίμονα. Η άσκηση της λατρευτικής συνέργιας του απόκρυφου, η θαρραλέα και αναζωογονητική απόφαση να διατηρήσουν έναν προσωπικό τόνο στις τελευταίες τους αναπολήσεις θα αγγίξουν το τέλμα της αναγκαστικής αναθεώρησης. Η απόφαση τους να μην μοιραστούν τις εμπειρίες της τελευταίας τους επιστροφής με κανέναν θα αντιμετωπίσει ένα πρόσκομμα που δεν υπολογίστηκε.
Με παρακολουθείς ακόμα ή μήπως μιλάω στον αέρα; Όπως και να χει, θα σου στείλω μια τελευταία ευχή, σαν ανεπίστρεπτο αντίο αφού μάλλον πια δεν υπάρχεις όπως σε ήξερα, μα κάπως αλλιώς που δεν θα το ανακαλύψω ποτέ. Θα ήθελα, λοιπόν, να συναντήσεις κάποτε,, κάποιον από τους παλιούς σου γνωστούς. Εσύ, όμως, όχι το προφίλ σου. Και αυτός, όχι το δικό του.Έπειτα να σταθείτε σε θέση ανφάς απέναντι στην πραγματικότητα, άρα σε προφίλ ό ένας προς τον άλλον, με κρυμμένη δηλαδή τη μια πλευρά του εαυτού του ο καθένας.
Και να διασκεδάσετε σαν μικρά παιδιά παίζοντας το παιχνίδι των ατελείωτων παράλληλων μονολόγων που δεν τέμνονται πουθενά. Το υπαρξιστικό video game της εποχής που «τα σπάει».
Αυτό που ιστορεί την συνομιλία δύο ανθρώπων που τα λόγια τους φαίνεται να συγκλίνουν στον ορίζοντα μιας προοπτικής χωρίς βάθος. Ενός σημείου φυγής από την καθημερινότητα στο οποίο κατατείνουν όλες οι αδιασάλευτες παράμετροι της αποστειρωμένης πραγματικότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου