'Αλογα κούρσας!

Η έννοια της «βιωσιμότητας» κυριαρχεί στην σύγχρονη παγκόσμια διπλωματία, σηματοδοτώντας ένα ασφυκτικά πιεστικό περιβάλλον και μια νέα εποχή που θέλει την ανάπτυξη να επιτυγχάνεται μέσα από σφιχτή οικονομική πολιτική. Αυτή, λοιπόν, εκφράζει την ανάγκη της παγκόσμιας τάξης για μόνιμες και σταθερές λύσεις που θα αμβλύνουν τις ρευστότητες και θα σταθεροποιήσουν συνολικά το οικονομικό περιβάλλον. Επειδή, προφανώς, τα ελλείμματα φαίνεται πως τρομοκρατούν τους τεχνοκράτες περισσότερο απ ότι οι ενδεχόμενες κοινωνικές αναταραχές.

Μιλάμε , λοιπόν, για μια ικανότητα επιβίωσης που απέχει κατά πολύ από την έννοια της ευημερίας, ή από συνθήκες ζωής μέσα σ ένα πλαίσιο αξιοπρέπειας, καθώς οποιαδήποτε κατάκτηση ενός καλού επιπέδου διαβίωσης αντισταθμίζεται από μια συνθλιπτική πραγματικότητα που μετατρέπει τους πολίτες σε άλογα κούρσας που ανταγωνίζεται το ένα το άλλο, ξεχνώντας να ζουν.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για οριακές επιτυχίες, γιατί μόνο κατ αυτόν τον τρόπο μπορείς να χαρακτηρίσεις την επιτυχία βιωσιμότητας μιας μονάδας ή ενός κράτους σε περίοδο ειρήνης. Αυτός είναι και ο επόμενος στόχος της Ελλάδας: η βιωσιμότητα του χρέους της, μέσα από τη δημιουργία συνθηκών πλήρους και ασφαλούς αποπληρωμής του.

Με απλά λόγια, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί ως σύνολο θα κληθούμε να προσαρμόσουμε τις ζωές μας στον εθνικό στόχο της επανάκτησης της αξιοπιστίας απέναντι στις αγορές και να θυσιάσουμε ορισμένα πράγματα ακόμα για να εξακολουθούμε να διατηρούμε το προνόμιο του απρόσκοπτου δανεισμού. Ένα ακόμη από εκείνα τα επεξεργασμένα οράματα της ιστορίας, που όχι μόνο δεν παρέχουν κίνητρο στους πολίτες για να συμβάλλουν στην υλοποίησή τους αλλά υπόσχονται μια ακόμη δύσκολη περίοδο με αντάλλαγμα αμφισβητήσιμες κατακτήσεις.

Φυσικά, ο άλλος δρόμος είναι ο ριζοσπαστικά αντίθετος. Έχει στο επίκεντρό του τη λιτότητα που ο καθένας μας μπορεί να επιβάλλει στον εαυτό μου, μέσα από ένα πνεύμα λογικών αυτοπεριορισμών, συνυπολογίζοντας τα έσοδα και τις δαπάνες του. Με απλά λόγια να ζήσουμε με αυτά που έχουμε, με αξιοπρέπεια και ελευθερία χωρίς να χρειάζεται κάθε τόσο να βρισκόμαστε στην διακριτική ευχέρεια των δανειστών. Παράλληλα, να αντιστεκόμαστε στην απόπειρα κατάργησης του κοινωνικού κράτους, η ύπαρξη του οποίου δημιουργεί συνεκτικούς κοινωνικούς δεσμούς και αποτρέπει τις κοινωνίες να μεταμορφωθούν από ζωνταντούς οργανισμούς σε σύνολα ατομικοτήτων.

Τέλος να απαιτήσουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλύτερη ποιότητα ζωής, με λιγότερη πίεση και περισσότερη ουσία. Διότι, τελικά έτσι αντιμετωπίζονται και οι αγορές και το πνεύμα ασφυκτικής λιτότητας που επιχειρούν να επιβάλλουν.Με εκσυγχρονισμό των νοοτροπιών και απόκτηση νέων προσανατολισμών.

Παραπλανητικό είναι εν κατακλείδι και το δήθεν ενδιαφέρον της αγοράς για την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, προκειμένου να ενισχυθεί ο κύκλος της κατανάλωσης, μιας και έχουν αποδείξει επανειλημμένως ακόμα και σε περιόδους κρίσης, ότι τελικά πάντα βρίσκουν τρόπους χρηματοδότησης μέσα από τις κρατικές ενέσεις ρευστότητας και τις προκλητικές αφαιμάξεις των κρατικών προϋπολογισμών.