Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ένας καινούργιος κόσμος φτιαγμένος από παλιά υλικά


Το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα εξαιρετικά πολύπλοκο και δραματικό από τη φύση του για να προσεγγίζεται στη βάση ξεπερασμένων ιδεοληψιών και κομματικών σκοπιμοτήτων. Με απλά λόγια, δεν είναι ένα πρόβλημα που λύνεται με απόλυτες λύσεις: να εκδιωχθούν όλοι ή να δοθεί άδεια παραμονής σε όλους.

Άλλωστε, ο τρόπος που διαχρονικά αντιμετωπίζεται από τις ενδιαφερόμενες χώρες που καλούνται να δώσουν την ίδια επιτακτική απάντηση στο προαιώνιο ερώτημα έχει σαν συνέπεια είτε την ευημερία και την ανάπτυξη, μεταναστών και ιθαγενών είτε τον ανθρώπινο πόνο και την έξαρση των κοινωνικών παθογενειών. Επίσης είναι κάτι περισσότερο από οφθαλμοφανές το γεγονός ότι και οι πολίτες για να αναπτύξουν μια επαρκή ευαισθητοποίηση για κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα πρέπει να νιώσουν ότι δεν συνθλίβονται από τα γεγονότα και τις συνθήκες που τα δημιουργούν.

Το ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να αποκοπούν από τις ρίζες τους και να αναζητήσουν ένα ασφαλέστερο μέλλον σε κάποια άλλη γωνιά του πλανήτη, προσπαθώντας πάντα να ξεφύγουν από κάτι που απειλεί την επιβίωσή τους: ένα πόλεμο, μία δίωξη, ένα αυταρχικό καθεστώς, την πείνα ή τις συνέπειες μιας περιβαλλοντικής καταστροφής, αποτελεί το σημαντικότερο σκέλος του προβλήματος.

Αυτές, λοιπόν, οι ροές ανθρώπων, συχνά κατευθύνονται προς κοινωνίες, οι οποίες είναι ήδη επιβαρημένες με τα δικά τους προβλήματα, η επίδραση των οποίων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχει αμβλύνει τα συναισθήματα ανοχής, αλληλεγγύης και κοινωνικής ευαισθησίας των πολιτών τους.


Για να είμαστε λοιπόν τίμιοι και εντελώς ειλικρινείς απέναντι στους ανθρώπους που ταξίδεψαν μέσα σε τραγικές συνθήκες και αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια νέα πατρίδα θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν και τις ανησυχίες των εγχώριων πληθυσμών, αλλά κυρίως να τους πούμε ολόκληρη την αλήθεια.

Ότι δηλαδή, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, με μια αστικοποίηση που υπερέβη δημογραφικά εδώ και καιρό τα εσκαμμένα, με πλήρη εγκατάλειψη της υπαίθρου, χωρίς συμπαγή παραγωγικό ιστό, χωρίς βιομηχανία και οργανωμένο αγροτικό τομέα, με υποτυπώδεις υπηρεσίες και υποδομές με μια ανεργία να καλπάζει με τρομακτικούς ρυθμούς με λίγα λόγια χωρίς μεγάλες προοπτικές επαγγελματικής και ουσιαστικής αποκατάστασης, ακόμα και για ανθρώπους που διαθέτουν τυπικά προσόντα, δεξιότητες και μόρφωση, η ενσωμάτωση τόσων πολλών μεταναστών θα αποδεικνυόταν στην πράξη ανεδαφική και ανεφάρμοστη. Αλλά κυρίως θα όξυνε δύο τεράστια κοινωνικά προβλήματα: την εγκληματικότητα για λόγους επιβίωσης και το λαθρεμπόριο που κοντεύει να καταπιεί ολοσχερώς την πραγματική οικονομία.

Αντίθετα, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν ο κύριος όγκος των μεταναστών επιμεριζόταν ισορροπημένα σε όλες τις χώρες της ΕΕ με γνώμονα τις δυνατότητες απορρόφησης και τις ανάγκες της κάθε μιας.Τέλος, το ζήτημα του πολιτικού ασύλου, για το οποίο η χώρα έχει κατηγορηθεί επανειλημμένως τον τελευταίο καιρό κρύβει κάποιες λεπτομέρειες τις οποίες προφανώς κανένας διεθνής οργανισμός δεν λαμβάνει υπόψιν.Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μεταναστών μετακινείται χωρίς έγγραφα και άλλα αποδεικτικά στοιχεία έχει ως αποτέλεσμα να επικαλούνται οι περισσότεροι ότι προέρχονται από περιοχές που συγκαταλέγονται στην κατηγορία των χωρών που αντιμετωπίζονται κατά προτεραιότητα για την παροχή ασύλου.
Ψυχραιμία, λογική, καλή οργάνωση, και ευαισθησία σε συνδυασμό με οργανωμένες πιέσεις προς την ευρωπαϊκή ένωση για αναθεώρηση των συνθηκών περί μετανάστευσης που έχουν βάλει την Ελλάδα στο «κάδρο» είναι στοιχεία που θα έφερναν μεσοπρόθεσμα μια ισορροπημένη και βιώσιμη λύση του προβλήματος.Κυρίως, όμως, θα πρέπει όλες οι δυνάμεις του αναπτυγμένου κόσμου να στραφούν επιτέλους με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην πηγή των προβλημάτων που δημιουργούν τις μεταναστατευτικές ροές, τους αναγκαστικούς εκτοπισμούς και τις μετακινήσεις πληθυσμών, ώστε αυτές να αποτελούν αποτέλεσμα επιλογής και όχι ανάγκης.

Η αποκατάσταση της ειρήνης, η φυλετική συμφιλίωση, η αποκαθήλωση των διεφθαρμένων κυβερνήσεων, η δημιουργία υποδομών και η υιοθέτηση της γνώσης και της σύγχρονης επιστήμης θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ανθρώπινους όρους διαβίωσης στους υπό μετακίνηση πληθυσμούς και να βάλουν σε μια τάξη το χαοτικό ντόμινο που προκαλεί σε ολόκληρο τον κόσμο ο αλληλοσπαραγμός, οι κοινωνικές αδικίες, η εγκληματικότητα, η πολιτική και οικονομική διαφθορά, η αστάθεια, η απερήμωση και η κλιματική λαίλαπα που μαστίζουν τις πιο ταλαιπωρημένες περιοχές του πλανήτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου