Το σύνολο των Ελλήνων φιλάθλων που παρακολουθούν το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το κάνουν με τον ίδιο τρόπο που καπνίζουν: από συνήθεια. Μια συνήθεια που δεν κατάφερε να αμβλύνει ούτε η παντελής έλλειψη θεάματος, ούτε η παντοδυναμία των κάφρων που κυριαρχούν στον χώρο, ούτε η αναξιοκρατία, αλλά ούτε και η έλλειψη δικαιοσύνης που προΐστανται.
Τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου, κάθε χρόνο, ξεκινάει η ίδια, απαράλλακτη παρωδία, για την οποία όλοι γνωρίζουν το τέλος της αλλά εξακολουθούν να συμμετέχουν μ ένα ενδιαφέρον που διαρκώς κορυφώνεται. Μοιάζει με μια αντανακλαστική αντίδραση της συλλογικής συνείδησης που προκαλεί προβληματισμό και τρόμο.
Μπορεί άραγε όπως και μια προσωπικότητα μια ολόκληρη κοινωνία να ξεγελάει κάθε τόσο τον εαυτό της για να έχει κάτι να απασχολεί τη μνήμη της και να ξεγελάει το χρόνο της; Η εμπειρία δείχνει ότι μπορεί και παραμπορεί.
Τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος έχουν ως εξής: δύο ομάδες να έχουν ξεφύγει οικονομικά, οργανωτικά και παρασκηνιακά και όλες οι υπόλοιπες να συμβάλλουν στο πάρτι της διαχρονικής καταξίωσής τους. Είτε ως δορυφόροι, είτε ως σούπερ μάρκετ ταλαντούχων ποδοσφαιριστών.
Και το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα: Άραγε έχει απομείνει στον Έλληνα φίλαθλο κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης από το να εξωραΐζει με τη συμμετοχή τους τις ακραίες ανισότητες που διαμορφώθηκαν προϊόντος του χρόνου μεταξύ των αθλητικών σωματείων και να δίνει αξία, αίγλη και σημασία σε άδικα τρόπαια και λάφυρα; Θα με ρωτήσει κάποιος γιατί άδικα; Δεν έχουν άραγε τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και δεν αποδίδουν συχνά το καλύτερο ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός; Νομίζω όμως ότι η απάντηση είναι απλή: Ακόμα κι αν κάποιες φορές συμβαίνει αυτό είναι επειδή οι αντίπαλοί τους δεν μάχονται με τα ίδια όπλα.
Κάποτε, στον καιρό των ιπποτών, δεν νοούταν δίκαιη μονομαχία, με όπλα διαφορετικής ποιότητας και εμβέλειας. Κρατούσε σπαθί ο ένας σπαθί θα κρατούσε κι ο άλλος, ή τουλάχιστον ένα όπλο της επιλογής του. Την ίδια αντίληψη προσπαθούν να διατηρήσουν, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε αποτυχημένα, όλες οι προηγμένες αθλητικά χώρες. Εδώ, όμως, έχουμε μάθει να καυχιόμαστε όταν κερδίζουμε με τη χρήση ενός πυρηνικού πυραύλου κάποιον που κρατάει μια σφεντόνα και να νιώθουμε αίγλη και υπερηφάνεια για το σπουδαίο κατόρθωμά μας. Αν θέλουμε λοιπόν να μιλάμε για δίκαιο πρωτάθλημα και για πραγματικά λαμπρές ιστορίες και τρόπαια θα πρέπει να αποδεχθούμε την ανάγκη ύπαρξης κανόνων ίδιων για όλους. Όλες οι ομάδες να διαχειρίζονται παραπλήσιους οικονομικούς πόρους και να έχουν ή καλύτερα να μην έχουν την ίδια πρόσβαση στους μηχανισμούς.
Ίσως μια ριζοσπαστική λύση θα μπορούσε να ήταν η δημιουργία δύο ξεχωριστών πρωταθλημάτων με γεωγραφικό διαχωρισμό των ομάδων που θα συμμετέχουν και αναπτυξιακή προοπτική.Η κάθε Λίγκα να βγάζει μία θέση στο Τσάμπιονς Λιγκ και να μοιράζεται τις θέσεις του Europa League.
Τέλος ο πρωταθλητής Ελλάδας θα μπορούσε να βγαίνει μέσα από μια καταληκτική διπλή αναμέτρηση μεταξύ των δύο επιμέρους πρωταθλητών. Θεωρώ ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έδινε μια νέα πνοή όχι μόνο στις ποδοσφαιρικές ομάδες αλλά και στις ίδιες της τοπικές κοινωνίες που θα αποκτούσαν δικαίωμα στο όνειρο και ταυτόχρονα ένα ακαταμάχητο δέλεαρ για την προσέγγιση ισχυρών επιχειρηματικών κεφαλαίων και νέων επενδύσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου