Θεωρητικά δικαιώματα, κυριολεκτικές υποχρεώσεις

Υπάρχει μια πολλή βαριά αποφορά που αιωρείται πάνω από την Ελληνική κοινωνία. Ένα ασφυκτικά φορτωμένο σύννεφο που εκπορεύεται από ένα λατομείο κοινωνικών διεργασιών και περιλαμβάνει ως ιχνοστοιχεία του όλους εκείνους τους μοντέρνους και παλαιούς τρόπους που δεν φειδόμαστε να χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να τροφοδοτήσουμε την καθημερινή μας ζωή με ακόμα περισσότερη ταλαιπωρία.

Έτσι, η ρουτίνα των καθημερινών κινητοποιήσεων αποκτά μέρα με την ημέρα ένα χαρακτήρα αντανακλαστικών κινήσεων. Ολόκληρες επαγγελματικές ομάδες έχουν συνηθίσει να απεργούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και δεν αρνούνται να υποκύψουν για μια επιπλέον φορά στο κέλευσμα του εσωτερικού ρολογιού τους που κηρύσσει κάθε τόσο την παύση εργασιών. Αναφαίρετο δικαίωμα τους φυσικά, ποιος αντιλέγει, αρκεί να χρησιμοποιείται με σεβασμό προς το σύνολο. Κάτι που παραδοσιακά δεν γίνεται.
Τελικά, η δική τους παύση εργασιών συχνά εξακολουθεί να αμείβεται, την ώρα που η συνολική παύση εργασιών που προκαλεί, νεκρώνει την οικονομική ζωή και καταβαραθρώνει την καθημερινότητα σε μία άβυσσο όπου ακόμα και οι καθημερινοί αυτοματισμοί της ζωής μας περιέρχονται σε μια δοκιμασία χωρίς τέλος.
Σ αυτόν τον τόπο λοιπόν δεν αποκτήσαμε ποτέ το θάρρος να παραδεχτούμε ότι καθεμιά από τις διεκδικήσεις θα πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά από τις υπόλοιπες και στη βάση μιας αντικειμενικής και στοχευμένης αιτιολόγησης που θα περιλαμβάνει τις πραγματικές αιτίες των ελλειμματικών κρατικών επιχειρήσεων και τις δυνατότητες της οικονομίας να αποδειχτεί πιο γαλαντόμα προς τους πολίτες της. Μόνο έτσι το δικαίωμα στην απεργία θα αποκτήσει κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο και θα επιφέρει αποτελέσματα. Μόνο τότε, όταν νόμος θα γίνει το δίκιο του πολίτη και το καταφύγιο αυτού που δεν έχει τους μοχλούς πίεσης που απαιτούνται για να υπερασπιστεί το δίκαιό του, κι όχι του εργάτη, του επιχειρηματία, του βολεμένου ή του συνδικαλιστή ξεχωριστά, θα υπάρξει πραγματική εργατική συσπείρωση και όχι τεμαχισμός και διάσπαση ενός κινήματος με διαφορετικούς στόχους και προσανατολισμούς. Μέχρι να το δούμε όμως αυτό να συμβαίνει θα εξακολουθούν όσοι διαθέτουν ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά να ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους που απλώς θα προσπαθούν να επιβιώσουν.

Γιατί εδώ αιτούνται με κάποια ελπίδα αποδοχής μοναχά όσοι έχουν ήδη εξασφαλίσει ένα καλά περιχαρακωμένο επίπεδο διαβίωσης. Οι φορείς μιας μονιμότητας και μιας κλειστότητας που πρέπει να εμπλουτιστεί με περαιτέρω εξασφαλίσεις ενός κατακτημένου επιπέδου διαβίωσης απέναντι στην καθημερινή ανασφάλεια και το άγχος της επιβίωσης των εργαζόμενων ή των επιχειρούντων στον ιδιωτικό τομέα και των συνεπών εργαζόμενων στον δημόσιο. Αυτών που το δικαίωμά τους στην απεργία υφίσταται μόνο θεωρητικά. Που ετοιμάζονται να πάνε κάθε πρωί στη δουλειά τους, οφείλοντας να ξεπεράσουν έναν κυκεώνα εμποδίων που το λιγότερο καταστρέφουν την διάθεσή τους από την ανατολή κιόλας της κάθε ημέρας για να καταφέρουν τελικά στο τέλος της οδύσσειάς τους να πρέπει να λειτουργήσουν αποδοτικά μέσα σ ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου η κάθε ημέρα μπορεί να είναι και η τελευταία.

Το «μόνιμο» λοιπόν εκδικείται το «μέρα μέρα» σε καθημερινή κλίμακα. Με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Και με κορυφαίο όλων, τη μη συνειδητοποίηση και αναγνώριση της τρομακτικής υπεραξίας που αποδίδει σε ατομικό επίπεδο στον διαχειριστή της η δυνατότητα ενός ελάχιστου προγραμματισμού, οικογενειακού, προσωπικού, ή επαγγελματικού, μέσα σ ένα κόσμο όπου όλα είναι ρευστά και πεπερασμένα.