Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Κάνε λάθη!


Ο Έιγκεν Γκέραλντ υπήρξε για πολλούς ο πιο σημαντικός προπονητής που πέρασε από τα Ελληνικά γήπεδα. Ο Ολλανδός τεχνικός γνώριζε ότι η κριτική από μόνη της ελάχιστα βελτιώνει ένα άτομο κι ότι ένα ταλέντο μπορεί να αναπτυχθεί μόνο μέσα σε συνθήκες ανεκτικότητας και φροντίδας. Γι αυτό και δεν υπήρξε μόνος ένας λάτρης τους επιθετικού ποδοσφαίρου ή ένας αποτελεσματικός καθοδηγητής και ηγέτης, αλλά και ταυτόχρονα ένας πραγματικός δάσκαλος για τους νέους ποδοσφαιριστές. Σύμφωνα μάλιστα με μαρτυρίες τους, προτού τους βάζει από νωρίς στις βαθιές υποχρεώσεις , φρόντιζε να τους απαλλάσσει από το βάρος της ευθύνης που νιώθει ο πρωτάρης, συνιστώντας τους να μπαίνουν στο γήπεδο και να μη φοβούνται να κάνουν λάθη.
Ο Γκέραλντ όμως υπήρξε ένας και προέρχόταν από μια σχολή ποδοσφαίρου που θεωρούσε και εξακολουθεί να θεωρεί ως σημαντικότερη επιτυχία την ανάδειξη νέων ποδοσφαιριστών από την κατάκτηση οποιουδήποτε τροπαίου. Γι αυτό και ξεχώρισε σαν τη μύγα μες στο γάλα του ελληνικού πρωταθλήματος, γι αυτό και είχε τέτοια διάρκεια και έκτισε μια τόσο πλούσια και ολοκληρωμένη καριέρα. Γιατί έχει να αντιπαραθέσει στους κατακτημένους τίτλους των συναδέλφων του την παραγωγή αθλητικής ομορφιάς και φυσικά την ανάδειξη μιας πλειάδας ποδοσφαιριστών που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του ΟΦΗ.

Τι σημαίνει, όμως, πως κάποιος δίνει μια πραγματική ευκαιρία σ ένα νέο αθλητή, όπως για παράδειγμα ο Καρνέζης του Παναθηναϊκού; Πρακτικά σημαίνει ότι του παραχωρεί ταυτόχρονα και το δικαίωμα στο λάθος. Και μάλιστα όχι στο μεμονωμένο, αλλά στο κατ επανάληψη, αυτό που θα τον ψήσει και θα τον κάνει ικανότερο στο μέλλον. Γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα οι ευκαιρίες: εκείνα τα μικρά θαύματα που μπορούν να αποδειχθούν συγκυριακά εξαιρετικά επώδυνα, αλλά μακροπρόθεσμα συμβάλλουν στην αποκατάσταση ενός κλίματος εμπιστοσύνης και στην σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας.Ακόμα στην καταπολέμηση του αρρωστημένου πάθους, του τυφλού φανατισμού και της βίας μέσα από την επαναθεμελίωση των προτεραιοτήτων μιας κοινωνίας. Δίνω, λοιπόν, ευκαιρίες, σημαίνει ότι έχω διακρίνει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σε κάποιον κι ότι επενδύω επάνω του περιμένοντας κάποια στιγμή να ξεδιπλώσει ορισμένα από τα χαρίσματά του προς όφελος του αθλήματος και της ομάδας που αγωνίζεται. Στο μέτρο του δυνατού, σημαίνει ακόμα κι ότι δεν τον περιμένω με το δάχτυλο στην σκανδάλη, προκατειλημμένος και προδιαθετειμένος αρνητικά, επειδή είναι άγουρος και άπειρος, για να δικαιωθεί πανηγυρικά η αβασάνιστη πρόβλεψή μου που θέλει πάντα τις σίγουρες λύσεις να φέρνουν τα αποτελέσματα.Αυτή λοιπόν η μανία για τα αποτελέσματα, που υπάρχει στην Ελληνική κοινωνία, στο ποδόσφαιρο και κατ επέκταση τους φιλάθλους του, μάς έχει μετατρέψει τελικά σε έναν από τους λιγότερο αποτελεσματικούς λαούς της Ευρώπης. Έχοντας παρακάμψει θριαμβευτικά το αίσθημα της προσφοράς, της δημιουργίας, της παραγωγής απαιτούμε εδώ και τώρα μια επιβράβευση με κάθε τρόπο και μέσο. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής οι νέοι άνθρωποι που προσπαθούν να πιάσουν μια από τις λιγοστές ευκαιρίες που τους δίδονται είναι τα μεγάλα θύματα. Και κυρίως εκείνοι που δεν διαθέτουν πέτσινο στομάχι και λαγουδίσια τύχη. Άλλωστε, στην πυραμίδα της αξιολόγησης ενός νέου ανθρώπου, το πραγματικό ταλέντο πάνω στο αντικείμενό του έπεται κατά πολύ από άλλου είδους τεχνητές και τυπικά ελληνικές προδιαγραφές. Γι αυτό και το έδαφος δεν είναι γόνιμο για την παραγωγή νέων ταλέντων σε οποιοδήποτε χώρο.Ένα κλασικό παράδειγμα σεβασμού προς τους νέους αθλητές που τελικά παράγει αποδεδειγμένα θεαματικά οφέλη είναι η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπαρτσελόνα, ένας σύλλογος που υιοθέτησε και βελτίωσε το αθλητικό πνεύμα που διέπει από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, την Ολλανδία, τη χώρα την Έγκεν Γκέραλντ.

Οι νεαροί παίκτες αυτής της ομάδας, καταρτισμένοι τεχνικά και ψυχολογικά από τα τμήματα υποδομής στα οποία συνεργάζονται με προπονητές-δημιουργούς, που βάζουν την ανάδειξη ενός ποδοσφαιριστή, πάνω από την προσωπική τους ματαιοδοξία, γίνονται θερμά αποδεκτοί στις τάξεις του συλλόγου τους που έχει εξιδανικεύσει τη νεότητα ως μια σύγχρονη προστατευόμενη θεότητα που χρειάζεται την διαρκή υποστήριξη και την απαρέγκλιτη εμψύχωση των υποστηρικτών της ομάδας.

Όμως, όπως υπάρχει αγάπη και... αγάπη υπάρχει και διαφορετική αντιμετώπιση των νέων ανθρώπων στον χώρο του αθλητισμού. Στη χώρα μας λοιπόν, όπου κυριαρχεί η αποσπασματικότητα κι όπου η έννοια της συνέχειας αποτελεί μια μακρινή και αδιόρατη ουτοπία, οι περισσότεροι κύκλοι δημιουργίας κλείνουν απότομα και σύντομα. Κι αυτό το φαινόμενο δεν είναι καθόλου τυχαίο.Ένας ποδοσφαιριστής εικοσιενός χρονών μπορεί να θεωρείται ταλέντο και σε ένα χρόνο το αργότερο ήδη τελειωμένος.Αυτή είναι η συνέπεια της έλλειψης πραγματικής αγάπης για το άθλημα και το σωματείο. Αντίθετα, ένα τυφλό πάθος και μια προσχηματική αφοσίωση έχουν καλύψει τα πάντα, μετατρέποντας τους συμμετέχοντες σε αυτή τη διαδικασία σε όντα που υπάγονται σε μια ακραία αναλωσιμότητα.

Τελικά, απέμειναν στον χώρο μονάχα, οι φανατικοί, οι επαγγελματίες και οι μισαλλόδοξοι, αυτοί που θεωρούν ότι για παράδειγμα ένας αποκλεισμός μιας ομάδας από την επόμενη φάση μιας εγχώριας διοργάνωσης αποτελεί σημαντικότερο διακύβευμα από την καταστροφή της καριέρας ενός νεαρού αθλητή που έτυχε να κάνει ένα λάθος. Τεράστιο για τους πωρωμένους, λιγότερο σημαντικό, όμως, σίγουρα, για τους σκεπτόμενους, από την εύκολη και απαράγραπτη καταδίκη του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου