Σπόροι

Σουσάμια μαύρα του νερού
ταξιδεμένοι σπόροι
στο ράμφος άγριου πτηνού
στου ανέμου το βαπόρι

αψίδες της κληματαριάς
ραγισματιά υδρίας
ψίχα της άγριας κερασιάς
και χόρτο της πυθίας

άγουρο ξύπνημα σταχυού
κοιμήσου να ωριμάσεις
τα νυχτοπούλια του γυαλιού
μισούν τις υπερβάσεις

υπάρχει δίχτυ τελικά;
κι αιώνια προστασία;
ή τα καθάρια υλικά
γεννούν την ιστορία;

Χθες (Μυθιστόρημα της Άγκοτα Κριστόφ)

Η Άγκοτα Κριστόφ έχει μια πολυκύμαντη ζωή που μοιάζει με μυθιστόρημα. Ωστόσο, το πρώτο της πραγματικό μυθιστόρημα κατάφερε να το γράψει μόλις το 1987, περίπου 55 χρόνια μετά από τη γέννησή της σε μια μικρή πόλη της Ουγγαρίας.
Ο τίτλος του ήταν «Το μεγάλο τετράδιο» και της χάρισε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Γαλλόφωνης Λογοτεχνίας. Νωρίτερα, η συγγραφέας διαφεύγει από τη χώρα της και φτάνει στην Ελβετία το 1956 όπου εργάζεται σε μια ελβετική φάμπρικα, ενώ παράλληλα ασπάζεται με πάθος την γαλλική γλώσσα γράφοντας μερικά θεατρικά έργα και συνολικά 5 μυθιστορήματα έως σήμερα.

Το μυθιστόρημά της με τον τίτλο «Χθες» κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1997 από τις εκδόσεις «Εξάντας» σε μετάφραση από τη γαλλική γλώσσα της Χρύσας Τσαμαδού.
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο που φωτίζει τους εσωτερικούς λαβυρίνθους ενός μετανάστη που αναζητά μέσα από τη χαρά του γραψίματος και της δημιουργίας τα στοιχεία εκείνα που η πραγματική ζωή τού έχει στερήσει: την ιδανική αγάπη, τις οικογενειακές του ρίζες και μια μικρή δόση καταξίωσης.

Γραφή που χαρακτηρίζεται από αμεσότητα και ευαισθησία, αρκετά νατουραλιστική και ευθύβολη. Ο βασικός ήρωας της Κριστόφ μεταναστεύει και αποκόπτεται βίαια από τις πατρογονικές του ρίζες. Μοναδικές του αποσκευές είναι οι πληγές μιας τραυματισμένης ενηλικίωσης και οι αδιασαφήνιστες ενοχές που τον καταδιώκουν. Υπάρχει, όμως, στο μυαλό του και το περίγραμμα μιας γυναίκας, που θεωρεί ότι κάποτε θα συναντήσει για να του αλλάξει δραματικά τη ζωή. Μιας γυναίκας που θα εκτιμήσει το συγγραφικό του ταλέντο και θα τον στηρίξει στην προσπάθεια που καταβάλλει να ξεφύγει από την μιζέρια του κλειστοφοβικού μεταναστευτικού κύκλου του.
Κάπως έτσι εκτυλίσσεται λοιπόν ένα βασανιστικό ταξίδι αυτογνωσίας, όπου η πραγματικότητα και η φαντασία επικαλύπτονται τόσο επικίνδυνα όσο συμβαίνει στα σκοτεινά μονοπάτια της τρέλας. Τελικά η ανάγκη του γραψίματος μετατρέπεται από χαρά σε καταναγκασμό και από καταφύγιο σε φυλακή και η μοναδική διέξοδος για την διαφυγή του ήρωά μας από αυτήν είναι η συμφιλίωση του με την πραγματικότητα.

Τρεξίματα

Ένα νέο μέλος ετοιμάζεται να υποδεχθεί στις τάξεις της η οικογένεια των Μπραντ Πιτ και Αντζελίνα Τζολί. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το πιο καυτό ζευγάρι του χόλιγουντ είναι έτοιμο να υιοθετήσει ένα ακόμη παιδάκι, πιθανότατα από χώρα της Ασίας. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό, ο Μπραντ Πιτ τρέχει και δεν προλαβαίνει προκειμένου να ρυθμίσει τις τελευταίες γραφειοκρατικές λεπτομέρειες. Επίσης, ο δημοφιλής ηθοποιός έχει επιδοθεί σ έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να διασφαλίσει και όλα αυτά που δικαιούνται ως οικογένεια (πάσο πολυτέκνων, σύνταξη πολύτεκνης μητέρας κτλ)

Δίχως μνήμη

Πίνακας: Jose Parla


Κρύα και γυμνά τα σύρματα του ήλιου
το μισοφέγγαρο μια κούνια ασκητική
που τρίζει στα θεμέλια του πολικού νέφους

γύρω στη φωτιά αρμενίζει μια παρέα
κι η ομαλότητα της αρμονίας την συνεπαίρνει
φως φεγγαρίσιο και ηλιακό σε διαλεκτικό αδιέξοδο
ίδιο φως, ίδιες συζητήσεις, μονάχα οι ματαιώσεις να αλλάζουν
και τα περίτεχνα κτερίσματα του φόβου

μια γωνίτσα τοίχου τόση δα είναι τούτη εδώ, από ασβέστιο και πλίνθο
που μου ματώνει κάθε λίγο τα πλευρά
καθώς εξέλειψαν οι επιδέξιοι τροχιστές για να την λειάνω

έτσι, σαν κλείσαν δυο αιώνες προσμονής
σαν γεροντικό πορτραίτο την αποδέχτηκα
να επιθεωρείται καθημερινά από αμνήμονες ιστορικούς
σε μια γιορταστική αίθουσα εφηβικής τέχνης

Αόρατες πόλεις (Αφήγημα του Ίταλο Καλβίνο)

Γεννημένος στις 15 Οκτώβρη 1923 στην Κούβα, ο σπουδαίος διανοούμενος Ίταλο Καλβίνο, μεγαλώνει σ ένα οικογενειακό περιβάλλον με κυρίαρχο το στοιχείο της επιστημοσύνης και της έρευνας. Ακολουθώντας τους γονείς και τον αδελφό του εγκαθίσταται σε νεαρή ηλικία στην Ιταλία και πιο συγκεκριμένα στο Σαν Ρέμο, ενώ σαν ενήλικας πια μετακομίζει στο Τορίνο και κατόπιν στο Μιλάνο, εντάσσεται στους παρτιζάνους της ιταλικής αντίστασης και συνεργάζεται με διάφορες εφημερίδες και έντυπα της εποχής. Προτού πεθάνει στις 19 Σεπτεμβρίου 1985 στη Σιένα, αφήνει μια πλούσια πνευματική παρακαταθήκη με πεζά, δοκίμια, δημοσιογραφικά κείμενα και μανιφέστα, ταξιδεύει στον κόσμο , κερδίζει λογοτεχνικά βραβεία, κρεμάει στο στήθος του το ύψιστο γαλλικό παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, μελετάει με πάθος φυσιοδίφη τους κλασικούς και σε μια συνάντησή του το Μάη του 1968 με τον Ρεημόν Κενό, σφραγίζει με καθοριστικό τρόπο το λογοτεχνικό του ύφος που χαρακτηρίζεται από βάθος, πυκνότητα και φιλοσοφική ωριμότητα.

Το βιβλίο του οι αόρατες πόλεις αποτελεί μια λογοτεχνική αποκάλυψη άκρως αντιπροσωπευτική του ύφους του, με την οποία αναδεικνύει την σχέση των πόλεων με την ανθρώπινη μοίρα και την ιστορία.

Ο Καλβίνο συνομιλεί με τις πόλεις του μέσα από σύντομα λογοτεχνικά αποσπάσματα που συνθέτουν συνολικά ένα αφήγημα πλούσιο σε λογοτεχνικές αρετές και ταξιδιωτικά νοήματα.
Μια πύκνωση του λόγου και της ουσίας των πεπραγμένων, τόσο ευεργετική και γόνιμη που καταφέρνει να κινητοποιήσει ολόκληρο το ψυχικό και πνευματικό δυναμικό του αναγνώστη και ένα κείμενο που δεν σου επιτρέπει να αποξεχαστείς, να αφαιρεθείς και να μην του αφοσιωθείς ολόψυχα κατά την διάρκεια του ταξιδιού σου στο κατάστρωμά του.

Στο αριστούργημά του ο Ίταλο Καλβίνο περισυλλέγεται σχετικά με τις πόλεις και τις αβίωτες συνθήκες που διαμορφώνουν σαν κατασκευές και εφευρήματα, αναγνωρίζοντας στην διαχρονική κρίση τους την άλλη όψη του νομίσματος της περιβαλλοντικής κρίσης.

Ο Μάρκο Πόλο του Καλβίνο επισκέπτεται πόλεις που δεν υπάρχουν σε κανέναν χάρτη, πόλεις παράξενες, μυστήριες, απόκοσμες, καθηλωτικές, και απομυζεί όλες εκείνες τις αστικές λεπτομέρειες που συνθέτουν τον μύθο της πόλης, ως σημεία συνάντησης και ανταλλαγών, όχι μόνο εμπορευμάτων, όπως παραδέχεται, αλλά και λέξεων, εμπειριών και συναισθημάτων, σκιαγραφεί με αδρότητα τα περιγράμματα μιας πραγματικότητας με ποικίλες εκφάνσεις και προσπαθεί να ανασύρει στην επιφάνεια τις δυνάμεις εκείνες που καθορίζουν τα σχήματα και τις προοπτικές ενός τόπου.
Κτίζοντας, τελικά, το επιστέγασμα του βιβλίου του με όμορφες και αισιόδοξες εικόνες, ο συγγραφέας επιδιώκει να εξοβελίσει την συνηθισμένη μεμψιμοιρία, απαισιοδοξία και δυστυχία που συχνά νιώθουμε, όντας εγκλωβισμένοι στην αστική μας πραγματικότητα, κινούμενος όμως γύρω από έναν άξονα ειλικρίνειας που δεν θα εξωράιζε ποτέ τις παραμέτρους μιας κατασκευασμένης πραγματικότητας που ούτως ή άλλως ρίχνει βαριά σκιά στις ζωές μας και είναι σχεδόν αδύνατο να αποδώσει δραματικές βελτιώσεις και θεαματικές αλλαγές.

Εκδ. Καστανιώτη-Εικοστός αιώνας

Μια κακία την ημέρα....

Γνωρίζω ότι υπάρχει μια κοπέλα που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες προκειμένου να δείχνει σκεπτόμενη και λογία . Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι κυκλοφορεί πάντα μ ένα βιβλίο στο χέρι, αν και απεχθάνεται το διάβασμα. Επιπλέον, σπουδάζει σκηνοθεσία, αν και μισεί τις ταινίες. Κόβει τα μαλλιά της κοντά, τα βάφει πράσινα, τα κατσαρώνει, τα ισιώνει, τα σγουραίνει, φοράει κάτι φαρδιές παντελόνες με πολύχρωμες τιράντες και συχνά πυκνά παίρνει κάποιες εξεζητημένες πόζες, γεμάτες σοβαρότητα και πνευματική χάρη. Φυσικά είναι δικαίωμά της το να θέλει να δείχνει διανοούμενη και να το τονίζει. Αλλά να μου το θυμηθείτε ότι μια μέρα αυτή η κοπέλα, θα κάνει και επέμβαση με λέιζερ για να αποκτήσει μυωπία.

Εθνική ομάδα (Η διάρκεια μετράει)

Το να φτάσεις μια μέρα στο επίπεδο που θα σε βλέπουν οι υποστηρικτές σου να παίζεις κακό ποδόσφαιρο είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να διατηρηθείς σ αυτό το επίπεδο.

Η μυστική ζωή των λέξεων (DVD)

H γνωστή για την ταινία της «Η ζωή χωρίς εσένα», γεννημένη στη Βαρκελώνη το 1960, Καταλανή σκηνοθέτρια Ιζαμπέλ Κοϊξέ, συνεργάζεται με την εταιρεία παραγωγής που διευθύνει ο ιδιοφυής Πέδρο Αλμοδοβάρ και συνενώνουν τις δυνάμεις τους για να πείσουν τον δωρικό Τιμ Ρόμπινς να συμμετάσχει σε μια ταινία χωρίς αισιόδοξες προοπτικές εισπρακτικής επιτυχίας, που κυλάει σαν υπόγειο ρυάκι, το οποίο γεννήθηκε περισσότερο για να δρέψει εσωτερικές αντιδράσεις και να προκαλέσει ολοκληρωμένα συναισθήματα παρά θορυβώδεις συζητήσεις και εκρηκτικές αντιπαραθέσεις.

Η «Μυστική Ζωή των Λέξεων» μου προτάθηκε από φίλο σαν μια ταινία που «ειδικά σε εμένα θα άρεσε πολύ». Εντάξει, νομίζω, ότι όλοι οι σινεφίλ, αρέσκονται κάπου κάπου να βλέπουν να ξετυλίγεται στο κινηματογραφικό πανί μια πειστική ιστορία αγάπης, ακόμα και αν ζούμε σε μια εποχή άκαρπης συναισθηματικής φλυαρίας και ακατάσχετης αισθηματολογίας, συχνά χωρίς περιεχόμενο. Και εντάξει για να πω την αλήθεια είμαι λάτρης του είδους και πολύ ανεκτικός στα περισσότερα εγχειρήματα που επιδιώκουν να αναπαραστήσουν την προσπάθεια δύο ανθρώπων να βρουν ο ένας τον εαυτό του μέσα από τον άλλο, δύο στοιχεία που ευτυχώς δεν χρειάστηκε να επικαλεστώ για να διαμορφώσω άποψη για την συγκεκριμένη δουλειά.

Τελικά, η ταινία της Κοιξέ, μου άρεσε πολύ γιατί είδα ένα δράμα αγάπης με πρωταγωνιστές δύο πληγωμένους ανθρώπους που συναντιούνται ακριβώς σε εκείνη τη στιγμή της ζωής τους που έχουν διαλέξει ο καθένας για τους λόγους του την αποστασιοποίηση από τη συμμετοχή και την απομάκρυνση από την ενσωμάτωση.

Οι δυο τους συναντιούνται στις εγκαταστάσεις μιας πετρελαιοπηγής, μετά από ένα τραγικό δυστύχημα. Εκείνος γεμάτος με εσωτερικά και εξωτερικά εγκαύματα, πληγές βαθιές και αβάστακτες ενοχές. Εκείνη, να προτιμά να δαπανήσει την υποχρεωτική άδεια που πήρε από την πραγματική της εργασία, προσφέροντας τις υπηρεσίες της ως νοσοκόμα που έμαθε εμπειρικά να περιποιείται τις πληγές των ανθρώπων σχεδόν μηχανικά και ακούσια.
Καταμεσής του ωκεανού, οι πρώτες δειλές σπίθες ενός υποδόριου έρωτα, θα εκτιναχθούν στην κλειστοφοβική και μουντή ατμόσφαιρα της τεράστιας μεταλλικής εγκατάστασης. Με πνικτούς ήχους, αυθόρμητα βογκητά, βιολογικές αναγκαιότητες και αμήχανα αστεία, ο ένας θα θραύσει τα τείχη του άλλου για να κοιτάξει απευθείας στην ψυχή του, επιχειρώντας να αγγίξει με τα ίδια του τα χέρια τις πληγές που πολυκαίρισαν αφρόντιστες και αφανείς.


Τελικά, όπως λέγεται, η δύναμη της αγάπης είναι θεραπευτική και εξαιρετικά ανατρεπτική. Αν προσθέσουμε σ αυτήν και την ανάγκη της κατανόησης θα πάρουμε ένα μίγμα αντάξιο της ζωτικής επιθυμίας των ανθρώπων να αγαπήσουν, να διατεθούν και να μοιραστούν τα ανείπωτά τους, μέσα σε μια ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία, βασισμένη σε γρήγορα νευρικά πλάνα, ατμοσφαιρική φωτογραφία και μερικούς πολύ ενδιαφέροντες δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Πικετοφορία

Στυφός χειμώνας πάθους τροπικού
λευκά, μεγάλα κακατού
ανόρεκτες κοπέλες με πλεξούδες
και εξημερωμένες πεταλούδες

ατόφιες ύλες και μάτια καφετιά
χρωματιστές πιτσίλες στα φτερά
των λεπιδόπτερων γιγαντιαία σμήνη
έχει για εργασία η Ισμήνη

σπουδάζει βιολογία ο Χριστός
κι απ τα κουκούλια βγαίνει φως
συστήματα αναπαραγωγής γεννιούνται
και τα μυστήρια ξεγελιούνται

ανήμπορη γριά η τεχνολογία
άρχισε η πικετοφορία
πλύσεις αιώνιου ιωδίου
ζούγκλα αυτιστικού τοπίου

The Kids Are All right

Η Nic (Annette Bening) και η Jules (Julianne Moore) είναι δυο ομοφυλόφιλες γυναίκες, που όχι μόνο συμβιώνουν αρμονικά εδώ και χρόνια, αλλά έχουν φτιάξει και μια ισορροπημένη και εξαιρετικά λειτουργική οικογένεια.

Μια μέρα, ωστόσο, τα παιδιά τους, οι έφηβοι Joni (Mia Wasikowska) και ο Laser (Josh Hutcherson), θα ανακαλύψουν την ταυτότητα του βιολογικού τους πατέρα και η ως μέχρι τότε αδιατάρακτη οικογενειακή αρμονία και συνοχή θα περάσει από μια δύσκολη περιπέτεια.

Ο βιολογικός τους πατέρας, τον οποίο ερμηνεύει ο Mark Ruffalo μπορεί να διαθέτει μεν φιλικές προθέσεις αλλά οι νόμοι της ανθρώπινης έλξης είναι συχνά τόσο ισχυροί που μπορεί να επιφέρουν ραγδαίες αλλαγές σε οποιαδήποτε οικογενειακή μονάδα.

Κουβαλώντας εν τη γενέσει της τις δάφνες της διεθνούς κριτικής και φυσικά τη λάμψη από το μεγάλο βραβείο Teddy στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, η πνευματώδης κωμωδία της Lisa Cholodenko δεν δυσκολεύεται να σε κερδίσει με την δύναμη της ειλικρίνειας και την καθαρότητα βλέμματος που διαθέτει.

Η προσέγγιση μιας διαφορετικής οικογένειας από αυτές που επιτρέπουν οι παγιωμένες κοινωνικές συμβάσεις χαρακτηρίζεται από τόλμη, ωριμότητα και συμπυκνωμένη γνώση, ενώ το εξαιρετικό καστ της ταινίας διευκολύνει την Cholodenko να αποσπάσει ερμηνείες αντάξιες της ποιότητας του σεναρίου.

Η δημιουργός εντρυφά με διακριτικότητα στα εσώτερα μιας αντισυμβατικής οικογένειας για να σκιαγραφήσει με πνευματώδες χιούμορ και αφοπλιστική φυσικότητα την καθημερινότητα μιας επανάστασης του ασυνήθιστου που μπορεί να γίνει όμως εξαιρετικά αρμονικό, συνεκτικό και τακτοποιημένο.

Τελικά κανένα μέλος της συγκεκριμένης οικογένειας δεν αντανακλά κάποια παραξενιά ή μια ασυνήθιστη αίσθηση για τη ζωή του, όλα κυλάνε φυσιολογικά και ήρεμα, ενώ ακόμη και οι έφηβοι με τις δραματικές μεταπτώσεις και ανησυχίες τους, τα πυρίκαυστα ερωτήματα για το σεξ και τις σχέσεις και την εγγενή αποστασιοποίησή τους από τα πράγματα βρίσκουν εντός του σπιτιού ένα ήρεμο και αδιασάλευτο καταφύγιο. Ωστόσο, ο βιολογικός παράγοντας εξακολουθεί να εγείρει την περιέργειά τους, περιπλέκοντας περισσότερο τα πράγματα σ αυτήν την σκεπτόμενη κωμωδία που αντί να θέτει ζητήματα για δημόσιο προβληματισμό, προτείνει μια πιο ήρεμη θεώρηση των σχέσεων.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 7,5/10

Ηθοποιοί:
Annette Bening
Julianne Moore
Mark Ruffalo
Mia Wasikowska
Josh Hutcherson

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Lisa Cholodenko
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
106 λεπτά

Μητρώο

Ελέγχθηκες, μπορείς να προχωρήσεις
μη σε τρομάζει η στάμπα στο λαιμό
χρειάζεσαι, αν θες να συνεχίσεις
για δεύτερο όνομα έναν αριθμό

στο επόμενο το στάδιο διαλέγεις
κι αν θέλεις παρακάμπτεις το συρμό
μα ίσως χρειαστεί να επιστρέψεις
το θέμα είναι τελείως τυπικό

χρειάζεσαι ένα σύμβουλο εργασίας
να σου θυμίσει όσα δεν μπορείς
θα είναι μια επίσκεψη ουσίας
να μάθεις τι δεν πρέπει να ποθείς

βοήθησε κι εσύ με το γλυκό σου
τον τρόπο, να φανούμε συνεπείς
το σύστημα προσμένει τον ορό σου
μια θέση στην ουρά μην αρνηθείς

να ξέρεις τελικά πως τα μητρώα
που αυξάνονται μαζί με τα υλικά
δουλειά δίνουνε μόνιμη, υπερώα
γραφειοκράτες η αναδουλειά

τελείωσες μπορείς να επιστρέψεις
σου δείξαμε με το πιστοποιητικό
πως μόνος τελικά θα ξεμπερδέψεις
και θα σβηστείς απ τον λογαριασμό

η γραφειοκρατία είναι σουλτάνος
που τρέφεται απ την ανημποριά
τη μοναξιά που νιώθει ο καπετάνιος
μπροστά στ άγριο κύμα σού ξυπνά

Δορυφόρος

Σκωπτικά γυρνώντας στη ρουτίνα μου
στα ήπια, τα φυσιολογικά μου
βρήκα μια αξίνα στον πυρήνα μου
και σκαμμένα από νωρίς τα σωθικά μου

δεν υπάρχει χώρος, τώρα, φύγετε
μηχανή αναζήτησης δεν έχω
όνειρα παλιά μην ξετυλίγετε
ξέρετε ότι δεν τα αντέχω

λες και με πονούσε πάλι επίτηδες
κείνη η παλιά μωρολογία
στράβωσε η ευθεία που μου ευχήθηκες
κι έγινε η κυρτότητα πορεία

κύκλοι ατελείωτοι, αέναοι
πέρασα από δω θαρρώ και πάλι
κείνα τα βουνά, κείνοι οι έρημοι
κείνο το ξεκλείδωτο κελάρι

βήματα στον ίσκιο, δίχως κίνηση
ξέφυγε δυο μέτρα η σκιά μου
επιτόπου οκλαδόν και εκκίνηση
τίποτα δεν φεύγει από κοντά μου

γη αγαπημένη, ταξιθέτρια
πάνω σου μονάχα ταξιδεύω
γύρω από τον ήλιο, τόσο αναίτια
ποιο ταξίδι άλλο να γυρεύω;

της ζωής μονάχα το ταξίδι αρκεί
η θλιμμένη διαδρομή γύρω από τον ήλιο
ζωοδότρα και αυτούσια πηγή
δορυφόρος πάντα καταλήγω

Η άσβεστη δάδα της μοιρολατρείας

Για να βιοποριστεί ένας ζωγράφος συχνά στις μέρες μας αναγκάζεται να ασκήσει την τέχνη της αγιογραφίας. Μια τέχνη που παραμένει εκουσίως στάσιμη και στατική αντανακλώντας τις θεοκρατικές δομές, τα μονοσήμαντα μηνήματα και τη μονοδιάστατη αισθητική θεώρηση που έλκει την καταγωγή της από την περίοδο της άνθησης του Βυζαντίου. Πρόκειται για την αισθητική του ιερού και απαράβατου, μια επιβίωση καθαρά θεολογική που εκφράζει την οπτική του δεσμευμένου σε μεταφυσικές αγκυλώσεις θεατή.

Η παραπάνω διαπίστωση μπορεί δικαιολογημένα να εκληφθεί ως μια αιχμηρή διαπίστωση σχετικά με την παράξενη και συχνά ανεξήγητη πραγματικότητα που μας περιβάλλει, αλλά και ως μια κοινωνιολογικής φύσεως παρατήρηση που επιδιώκει να συλλάβει μια πόζα της ιστορικής συγκοιρίας προκειμένου να εξηγήσει τον ψυχολογικό και κοινωνικό αναβρασμό που συναντάται στις μέρες μας.

Μέσα λοιπόν από μια απλή περιπτωσιολογική ανάλυση των επιλογών που διατηρεί σήμερα ένας καλλιτέχνης για να επιβιώσει, ασκώντας την τέχνη του, και των αποφάσεων που τελικά λαμβάνει, κατανοούμε βαθύτερα την εποχή μας και τον σημερινό άνθρωπο.

Διότι η Τέχνη και ο καλλιτέχνης ποτέ δεν έπαψαν να λειτουργούν ως αγωγοί κοινωνικής θερμότητας, εμψυχωτές των αποθαρρυμένων μαζών, αλλά και φορείς αποκωδικοποίησης των πιο περίπλοκων συναρτήσεων της καθημερινότητάς μας.

Ποιος είναι λοιπόν ο παράγοντας που ωθεί σήμερα ένα ζωγράφο στην απόφαση να απαρνηθεί την ποικιλία των ζωηρών χρωμάτων της παλέτας του αλλά και των απεριόριστων εκφραστικών του μέσων προκειμένου να υποστεί έναν τόσο θεαματικό συμβιβασμό ώστε να συνεχίσει την υλοποίηση του θαύματος της δημιουργίας δια μέσου μιας οδού που πιθανότατα δεν τον εκφράζει καλλιτεχνικά;

Τι είναι αυτό που τον παρακινεί να εγκαταλείψει τη θεματολογία της χαράς, της αισθητικής ωρίμανσης, του συναισθηματικού πλούτου, και της αισιόδοξης ενατένισης για να εξαντλήσει τη δημιουργικότητά του, στην απεικόνιση αποστεωμένων μορφών και τυρρανισμένων ψυχών;

Αναντίρρητα είναι η δύναμη της ανάγκης για επιβίωση που συντριπτικά υπερκερνά κάθε είδους δημιουργική ανησυχία.

Και σε τι είδους κοινωνία άραγε ζούμε, όταν γνωρίζουμε ότι στην τσέπη ενός ζωγράφου φθάνουν ζεστά χρήματα συνήθως όταν ξεχνάει την καλλιτεχνική διάσταση που απελευθερώνει το ανθρώπινο πνεύμα από την νωθρότητα, την παθητική νωχέλεια, την μοιρολατρεία, την πένθιμη μιζέρια και την εσκεμμένη παραχώρηση της βούλησης για να αναπαραστήσει ανθρωπόμορφα τοτέμ βουτηγμένα σε αδιασάλευτα χρώματα και αξεκούνητες πόζες;

Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι που η αναπαραγωγή της θλίψης, της ματαιότητας και της υπεραπλούστευσης της θυσίας χαρίζουν σήμερα στον δημιουργό σημαντικότερους πόρους απ ότι η αναδημιουργία της χαράς, της ομορφιάς, της ελπίδας και του ενθουσιασμού;

Προφανώς οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα να είναι υπαρκτές και να κρύβονται σε προσεγγίσεις και θέματα ιστορικής τάξεως.

Πιθανότατα όμως η εποχή αυτή που ζούμε, ειδομένη από κάποια ιστορική απόσταση μετά την παρέλευση μερικών εκατοντάδων ακόμα χρόνων να ομοιάζει ξεκάθαρα με κάποιες από τις καλλιτεχνικές και θεολογικές αποφάνσεις που δραπέτευσαν μετά τη δεύτερη άλωση από το φλογισμένο βυζάντιο για να διατηρήσουν άσβεστη τη δάδα της θεοκρατικής αντίληψης των πραγμάτων.

Συρμάτινα Πουλιά

Σπίτια και κλάσματα στης πόλης τα ελάσσονα
ξινή απόσταξη και σκόνη μαλακιά
χνούδι χρυσόμαλλο στο στήθος του Ιάσονα
βήχας συθέμελος κι ισχνή παρηγοριά

δυο λουδοβίκεια σφηνωμένα στο διάφραγμα
ενός ψηλόλιγνου κι αστείου κουμπαρά
κάδρα αγέρωχα, λεκές από κατάπλασμα
συρματοπλέγματα από παιδική χαρά

μνήμες σκιασμένες και αρχαία μαύρα έντομα
που θρέφουν με όνειρα τη συνετή ροδιά
πέφτουν σοβάδες απ του νόστου το αέτωμα
και τα αγριοκέρασα της πόλης ξωτικά

σακιά με κάρβουνο και ξύλα στα υπόγεια
δρόμοι περάσματα, χωρίς αστροφεγγιά
σε κάθε θάνατο ζυγώνουνε τα σόγια
ζώντα φαντάσματα, συρμάτινα πουλιά