Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Κι αν είναι κορίτσι;

Ο πρωταγωνιστής της διαφήμισης για επιφανή ζυθοποιία προειδοποιεί τους συνδαιτυμόνες του ότι εφεξής πρέπει να προσέχουν τις κόρες τους γιατί σύντομα θα γίνει πατέρας ενός αγοριού, που προεξοφλεί ότι θα είναι και ο πρώτος γκόμενος. Παραδέχεται ότι ο μικρός θα γίνει ποδοσφαιριστής και εκφράζει τη βεβαιότητά του ότι κάποτε θα αγωνιστεί στην Μπαρτσελόνα. Με απλά λόγια εκφράζει τη φαντασίωση του 99% των Ελλήνων ανδρών.
Αρκετά δειλά, αλλά με νόημα, παρεμβαίνει κάποια από τις γυναίκες της παρέας και αναρωτιέται φωναχτά τι θα συμβεί στην περίπτωση που το παιδί που περιμένει τελικά δεν είναι αγόρι, αλλά κορίτσι. Ακολουθεί μια παύση αμηχανίας για να πέσει τελικά λίγο πριν το πακ σοτ η ατάκα: «Ε τότε, δεν θα πάει στην Μπαρτσελόνα»
Τελικά ο διαφημιστής μάς καθησυχάζει λέγοντας ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ακόμα και αν το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι κορίτσι.
Με ύφος άνετο και διπλωματικό το πνεύμα της συγκεκριμένης διαφήμισης ολοκληρώνεται, αποκομίζοντας από αυτήν την αίσθηση ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στη ζωή από το να αποκτήσει κάποιος μία κόρη.
Βέβαια είναι άλλης τάξεως ζήτημα το να διερευνήσουμε τις εταιρικές ευθύνες που περιβάλλουν τους δημιουργούς του συγκεκριμένου διαφημιστικού σποτ όπως και το αν είχαν επίγνωση της βαθιά φαλλοκρατικής ιδεολογίας που προωθούσαν μέσα από τη δουλειά τους. Η αίσθησή μου είναι πως όχι.
Τέτοιου είδους δουλειές γίνονται συνήθως μέσα σε ένα παιχνιδιάρικο πνεύμα το οποίο πάντα καταφέρνει στις δύσκολες στιγμές να καλύψει τις κοινωνικές του ευθύνες, προσάπτοντας στους θιγμένους έλλειψη ανεκτικότητας και χιούμορ.
Βέβαια το τελευταίο χρονικό διάστημα αυξάνονται και πληθύνονται στη διαφήμιση τα κρούσματα που παρουσιάζουν τη γυναίκα ως ένα χρηστικό αντικείμενο αντικατοπτρίζοντας τον αριθμό των αρσενικών που βλέπουν τις γυναίκες με αυτόν τον τρόπο και που δεν υπολείπεται βεβαίως καθόλου από τον αριθμό των γυναικών που βλέπουν τους άνδρες ως κινούμενα πορτοφόλια.
Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και οι πελάτισσες των συγκεκριμένων εταιρειών, καθώς και οι γυναίκες που λανσάρουν την προθυμία τους να υπακούσουν στις συγκεκριμένες αντιλήψεις, ενισχύοντας με καθαρά σωματική παρουσία τον υποδόριο σεξιστικό φονταμενταλισμό.

Κατ εμέ, η ευθύνη ανήκει κυρίως σ αυτές, γιατί όταν αποδέχονται ως χιουμοριστικές και παιχνιδιάρικες κάποιες ατάκες του στυλ «το χάσαμε το κορμί πατριώτη» ή «πάλι μπάμιες» κτλ, ο κόσμος των ανδρών θα συνεχίσει να καλλιεργεί τα στερεότυπα που διατηρούν τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων και τα οποία ούτως ή άλλως είναι υπαρκτά, οικεία και αναγνωρίσιμα στην κοινωνία μας.
Αναμένοντας λοιπόν, με ανυπομονησία, το επόμενο αναπάντητο χτύπημα της εγχώριας διαφήμισης μπορούμε να σημειώσουμε δύο πράγματα: πρώτον ότι η διαφήμιση για να θεωρείται επιτυχημένη πρέπει να ανιχνεύει και να αναδεικνύει αντιλήψεις σύγχρονές της, εύκολα αναγνωρίσιμες και ευκολόπεπτες, άρα η συγκεκριμένη διαφήμιση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να παραβιάζει ανοιχτές θύρες που υποσκιάζουν αντιλήψεις παγιωμένες και αναντίρρητα υπαρκτές. Και δεύτερον ότι αυτού του είδους η σεξουαλική βουλησιαρχία, θα επελαύνει συνεχώς καλύπτοντας κάθε αδιεκδίκητο έδαφος όσο θα βρίσκει τις γυναίκες σε μονίμως παθητικό, μοιρολατρικό, άρα και ευπρόσβλητο ρόλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου