Κυριακή 10 Απριλίου 2011
Πρίμα Βίστα
Να πάρω της παράδοσης
το σώμα το σταρίσιο
κι απ του γλυκού Βυζάντιου
το ρούχο να τη γδύσω
τα κόκαλα εως να φανούν
να βγάζω καλυμμαύκια
τα ράσα του ζευγά να βγουν
και τα χρυσά ραβδάκια
στου πλοίου τους αέρηδες
να ψάλλω μια ιστορία
να σαλευτούν οι έριδες
να γίνουν μια σωρεία
στα φύκια τα νεόσπαρτα
ν αφήσω το μαντήλι
που άπλωσες στα γόνατα
και τ άγγιξες στα χείλη
στου κριαριού το σφάξιμο
να σπάσω μία στάμνα
στου κορακιού το κράξιμο
να σβήσω μια λαμπάδα
στης πόλης το ξημέρωμα
και στου χωριού τη νύστα
να νιώσω το ημέρωμα
το αιώνιο πρίμα βίστα
ακούσανε τα στόματα
μιλήσανε τα αφτιά μας
τα αιώνια τούτα χώματα
μισούνε τη θωριά μας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου