Πληθαίνουν οι φωνές που συστήνουν αναδιάρθωση του χρέους, αλλά καμιά δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τις κοινωνικές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.
Μορφή χιονοστιβάδας παίρνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για πιθανή αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσα στους προσεχείς μήνες. Πυκνώνουν τις γραμμές τους και οι φωνές που προέρχονται από πιο επίσημα χείλη, κυρίως αξιωματούχων, πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης από τη Γερμανία, που θεωρούν προδιαγεγραμμένη μια τέτοια εξέλιξη.
Στις τάξεις της ελληνικής κυβέρνησης επικρατεί την ίδια ώρα μεγάλος αναβρασμός, καθώς η συνάντηση με τα μεγάλα και χρονίζοντα προβλήματα προκαλεί παλαιοκομματικού τύπου έριδες μεταξύ των υπουργών της, ενώ ακόμη δεν έχει διασφαλιστεί η πλήρης συναίνεση στο εσωτερικό της, πόσο δε μάλλον από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.
Εν ολίγοις, η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει βγει από καρμπόν που τοποθετήθηκε πάνω στην προηγούμενη άνοιξη, όταν η κυβέρνηση σύρθηκε στη λύση του μηχανισμού στήριξης από δυνάμεις ανώτερές της, παρότι και τότε η μια διάψευση της διαδεχόταν την άλλη.
Ευφημισμό και μάλιστα κωμικό αποτελεί και η άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα αποφασίσει από μόνη της για το μέλλον της χώρας, καθώς οι δανειστές της έχουν αποδείξει ότι διατηρούν το πάνω χέρι και γνωρίζουν πώς να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους.
Στην προκειμένη περίπτωση, οι αγορές μοιάζουν να μην έχουν ακόμα βγάλει την τελική τους ετυμηγορία, αλλά να συγκλίνουν με τρομακτική ακρίβεια προς το ενδεχόμενο της τεχνητής αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους, καθώς έχει παγιωθεί η πεποίθηση ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αντίστοιχο σύντομα στο 150% του ΑΕΠ της, δεν θα είναι ούτε βιώσιμο, ούτε εύκολα διαχειρίσιμο, ακόμη κι αν το πρόγραμμα εξελιχθεί σύμφωνα με τους καλύτερους οιωνούς, αν δεν αναδιαρθρωθεί.
Βέβαια, κανείς δεν είναι σε θέση να μεταφράσει αυτή την ενδεχόμενη εξέλιξη σε συνέπειες που θα αφορούν στην πραγματικότητα της χώρας, των ασφαλιστικών ταμείων και των πολιτών της. Κι εδώ οι απόψεις διίστανται αποκαλύπτοντας επί της ουσίας αδυναμία ρεαλιστικής κρίσης ένθεν κακείθεν, καθώς κανείς από όλους αυτούς τους φλύαρους ορθολογιστές δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το μέγεθος των επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας για τους Έλληνες πολίτες, γιατί πολύ απλά καμιά αναδιάρθρωση δεν είναι όμοια με την προηγούμενη και επιπλέον οι προτεραιότητές τους προκρίνουν την ελαχιστοποίηση των συνεπειών στην επικερδή αγορά χρέους παρά στο κοινωνικό πεδίο.
Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα χορεύει εδώ και καιρό στον ρυθμό των δανειστών της, υπακούοντας με θρησκευτική ευλάβεια την ακολουθία του χρήματος.
Μπορεί να χρειάστηκε να αγοράσει λίγο χρόνο προκειμένου να φέρει εις πέρας φιλόδοξες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά οι αγορές, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, δυνάστης της εποχής, έχουν οσμιστεί την απροθυμία τόσο του πολιτικού συστήματος όσο και της ελληνικής κοινωνίας να αντεπεξέλθει σε μια δέσμη επώδυνων και επιτακτικών αλλαγών.
Άλλωστε η θεαματική υστέρηση εσόδων που καταγράφηκε στο πρώτο τρίμηνο του 2011 και που αντανακλά τόσο την στεγνότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία όσο κυρίως την διευρυμένη φορολογική ασυνειδησία, που επέστρεψε και πάλι στις επάλξεις, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για εναλλακτικές εξελίξεις και λιγότερο επώδυνους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου