Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Αναζητώντας τα ξεχασμένα υλικά της ελπίδας


Πιθανολογώ ότι δεν υπάρχει χειρότερη μορφή άρνησης από αυτή που εκδηλώνεται απέναντι στη παροχή ελπίδας. Δηλαδή, στην αποφασιστική δυνατότητα για άντληση ψυχικών δυνάμεων από τα κοινωνικά ή εσωτερικά αποθέματα μας και στην αποδοχή των ερεισμάτων που παρέχονται απροσκάλεστα και εθελοντικά . Εντούτοις, είναι σημείο των καιρών, το να συναντάς πια ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που να αντιδρούν αρνητικά σε κάθε υπαινιγμό θετικής εκτίμησης, σε κάθε νύξη περί ελπιδοφόρας προοπτικής. Αυτοί εναντιώνονται στον οπτιμισμό σα να αποτελεί προσπάθεια δολιοφθοράς πάνω σε ένα κριτήριο που διευθετήθηκε μέσα τους στην οριστική του θέση. Άλλοι τόσοι είναι μάλιστα αυτοί που σε κοιτούν με το στόμα τους να χάσκει ορθάνοιχτο, αν τύχει και υπερασπιστείς την αξία της αρμονικής συνύπαρξης ντόπιων και μεταναστών στο εθνικό έδαφος.

Εξάλλου, η παραβίαση κάθε κανόνα χωροταξικής διευθέτησης των πληθυσμών και η αδιατάραχτη δραστηριοποίηση των σύγχρονων δουλεμπόρων διακινητών, δημιούργησε στα μεγάλα αστικά κέντρα συνθήκες αφόρητης αταξίας, μέσα στις οποίες δρουν και σοβούν άλογες δυνάμεις , εγκληματικά στοιχεία και αποκρουστικά συμφέροντα στο πνεύμα της εκκαθαριστικής πρακτικής, της πάμφθηνης εργασίας, της συστηματικής υποβάθμισης και της σύγχρονης δουλοκτησίας.

Παράλληλα, τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, η αποδιοργάνωση του παραγωγικού ιστού και η ψυχική αποστέγνωση προκαλούν οριακές συμπεριφορές και οργισμένες αντιδράσεις. Οι δυνάμεις του μίσους και της εχθρότητας απέναντι στο διαφορετικό βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και καταθέτουν εκ νέου τα διαπιστευτήριά τους. Ακόμα και οι καθημερινοί μας αυτοματισμοί δεν παραμένουν ανεπηρέαστοι από το ασφυκτικό στρίμωγμα στο οποίο υπόκεινται οι αστικοί πληθυσμοί. Παράλληλα, συρρικνώνεται διαρκώς το κοινό που διάκειται θετικά σε πανανθρώπινες και αλτρουιστικές συμπεριφορές και σε συνθετικές λογικές που αντικρούουν τα φοβικά ελατήρια ενός λαού, που άγεται και φέρεται στις διαθέσεις των ερεθισμένων του ενστίκτων. Πρόκειται για την απόκρουση κάθε προσπάθειας αλληλεγγύης και επικουρικής συνδρομής. Πολλοί άνθρωποι μάλιστα στυλώνουν τα πόδια τους τόσο αποφασιστικά απέναντι σε κάθε αισιόδοξη προσέγγιση που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν μέσα στην ανασφάλεια που βιώνουν υπάρχει και μια εκλεκτικά βολική καταφυγή. Άλλωστε, η μοιρολατρία είναι αυταπόδεικτο και σαφώς λιγότερο απαιτητικό συναίσθημα από την αισιοδοξία.

Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες μπορούν και πρέπει να αλλάξουν την κατάσταση, και παράλληλα να αντιμετωπίσουν με δυναμικό τρόπο κάθε απόπειρα μισαλλοδοξίας και φυλετικής βίας, ξενοφοβίας και μηδενισμού. Να ρισκάρουν περισσότερο, να αλλάξουν τις πρακτικές τους, να αναθεωρήσουν τις βεβαιότητές τους, να εμπιστευθούν ξανά, να εκριζώσουν τον υπολανθάνων ρατσισμό που τους διακατέχει , να μάθουν να επιχειρηματολογούν σταθμίζοντας τα πραγματικά δεδομένα με όρους ευθύνης και αξιοπρέπειας, να χειραγωγήσουν το φόβο με ενεργητική προσπάθεια και κατανόηση για την κοινή μοίρα του κοινωνικού όντος, ώστε οι εξελίξεις να περάσουν σε άμεση ροή.
Επιπροσθέτως, να ρισκάρουν περισσότερο για να δημιουργήσουν τις πρώτες πιθανότητες που θα γεννήσουν με τη σειρά τους βάσιμες ελπίδες και στέρεα αισιοδοξία, να μάθουν ξανά να δημιουργούν και να παράγουν, όχι για τα κέρδη, αλλά για την επανάκτηση της ξεχασμένης χαράς της δημιουργίας και της προσφοράς, να ορθώσουν ανάστημα παρά την καθημαγμένη τους ψυχολογία, να πλαστικοποιήσουν ένα σχέδιο δράσης με δομή και άξονες, να αρθούν με μεγαλύτερη σύνεση μπροστά στα παβλοφικά ανακλαστικά και τις αρνήσεις που αναπτύσσει η κοινωνία όταν λαμβάνει θέση άμυνας μπροστά σε πραγματικές ή κατασκευασμένες απειλές.

Η σύγχρονη Ελλάδα, αν και βαριά τραυματισμένη αν και δυσοίωνα ξεγραμμένη από πολλούς, εξακολουθεί να διατηρεί βάσιμες ελπίδες πραγματικής ανόρθωσης επειδή αποτελεί μια χώρα που δεν έχει αξιοποιήσει ούτε κατά το ελάχιστο τις δημιουργικές της δυνατότητες.
Γι αυτό πρώτα απ όλα πρέπει να δημιουργήσουμε με τα ίδια μας τα χέρια το σπόρο της ελπίδας, όχι όμως, σαν ένα αναπαραγόμενο κακέκτυπο μιας καθαρά οικονομικής υφής, που θα μας εισάγει προσωρινά σ ένα θετικό φαύλο κύκλο, αλλά σαν συνέργια με τον ξεχασμένο μας εαυτό και τις βαθύτερές του ανάγκες. Μόνο με ψυχραιμία, εν κατακλείδι, σκληρή προσπάθεια και πνεύμα οικοδόμησης και αμοιβαιότητας μπορούμε να ανασύρουμε στην επιφάνεια μια γενιά ανθρώπων ασύμβατων με τις έννοιες της αισιοδοξίας και της ελπίδας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου