Ο φερετζές του εφησυχασμού

Ήταν τελικά μεγάλο και πλατύ το πλήθος των ανθρώπων που αναζητούσε μια αληθινή ευκαιρία για να κοινωνικοποιηθεί και να ενταχθεί σε μια συλλογικότητα με τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της «αγανάκτησης». Τόσο μεγάλο που φυσιολογικά να αναρωτιέται κανείς γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν αξιοποιούσε τις αμέτρητες ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν για να εκφραστεί, να εκτονωθεί ή να αλλάξει τα πράγματα. Φοβάμαι ότι θα γίνω δυσάρεστος, αν τολμήσω να πω ότι συναντώ καθημερινά περιπτώσεις ανθρώπων που διατρανώνουν τα στήθη τους υπέρ της «αγανάκτησης» κι οι οποίοι για χρόνια κινούνταν στα χωρικά ύδατα του προσωπικού τους αιτήματος.
Παράλληλα γίνομαι μάρτυρας εκφυλιστικών φαινομένων στις περίφημες συνελεύσεις που παραπέμπουν σε απολυταρχικές έως και αποσυνθετικές πρακτικές. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι κάτι πραγματικά έχει αλλάξει μέσα σε όλους αυτούς που ξαφνικά έγιναν πιο συλλογικοί, ξεχνώντας τη σημασία που απέδιδαν στην γνωριμία και την πολιτική ισχύ αποφασίζοντας να βασιστούν στις δυνάμεις τους. Από την άλλη πάλι βλέπω την προσωπική τους πικρία να κρύβεται πίσω από την στάση τους κάτι που με αποτρέπει από την απόφαση του να συστρατευθώ ολόθερμα μαζί τους. Σαφώς διαχωρίζω από την μεγάλη μάζα του κινήματος, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους μισθωτούς και τους δημοσίους υπαλλήλους που ακολούθησαν την αξιοκρατική οδό, αλλά εξακολουθεί να μου φαίνεται περίεργο το πως είναι δυνατόν να συστρατεύονται στο ίδιο κίνημα ο τίμιος και ο άτιμος, ο κλέφτης και ο υποδειγματικός, ο θύτης και το θύμα. Νομίζω ότι μόνο με ένα τρόπο μπορούσε να συμβεί αυτό και αυτός ακολουθήθηκε. Να συμφωνήσουν όλοι στην ύπαρξη ενός κοινού εχθρού που θα υπερβαίνει τις προσωπικές τους ευθύνες, τις σπονδές ή τις αστοχίες και που θα ευθύνεται για σαφώς δραματικότερες παραβάσεις από αυτές των απλών πολιτών. Παράλληλα, νιώθω ότι το σύνολο των σημερινών αγανακτισμένων θα πουλούσε εύκολα τον κοινό αγώνα αν ικανοποιούνταν το προσωπικό του συμφέρον, με τον ίδιο τρόπο που παραβιάζει την υπέρτατη αρχή της δημοκρατίας, που είναι η προσωπική ευθύνη. Η συνθήκη που χωρίς αυτή δεν νοείται καμιά μορφή δημοκρατίας. Όσο λοιπόν βλέπω αγανακτισμένους που εξακολουθούν να εθελοτυφλούν απέναντι στην προσωπική τους ευθύνη, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από την εσκεμμένα καλλιεργημένη ημιμάθειά τους, τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, όσο βλέπω αγανακτισμένους που συνεχίζουν να παραβιάζουν τον ένα νόμο μετά τον άλλο, απαιτώντας παράλληλα περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία και άλλους που απαιτούν αλλαγές αρνούμενοι να αλλάξουν οι ίδιοι, κι όσο βλέπω αγανακτισμένους που ενισχύουν καθημερινά τις παθογένειες που προκαλούν την αγανάκτησή τους, τόσο πείθομαι ότι ορισμένοι χρησιμοποιούν την συγκυρία για να κοσμήσουν το εγωκεντρικό βιογραφικό τους με τη συμμετοχή τους στο μεγάλο δικό τους κοινωνικό και πολιτικό γεγονός. Φυσικά και δεν πρόκειται για πολιτικοποίηση με τη στενή έννοια του όρου και ευτυχώς από μια πλευρά γιατί κι αυτή είχε εκφυλιστεί μέσα από την διάβρωση που είχε υποστεί από τον κομματικό παράγοντα. Εξακολουθώ, ωστόσο, να πιστεύω, ότι οι πραγματικά επώδυνες, ριξικέλευθες και προωθητικές για την δημοκρατία μας και την πρόοδό μας στάσεις ζωής βρίσκονται μεταξύ του καναπέ και της πλατείας, στην ολόπλευρη αυτοβελτίωση, στην αφιλοκερδή προσέγγιση στον συνάνθρωπό μας, στην τήρηση των νόμων, στην αυτοκριτική και στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας που θα μας επιτρέψει εκτός των άλλων να μην ψηφίζουμε για προσωπικούς λόγους αλλά για το γενικό καλό.
Σαν επιμύθιο συνοψίζω ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι ουσιαστικής αντίστασης, αλλά και εναλλακτικών τρόπων ζωής πέραν από τους προφανείς, αρκεί να μην θυμόμαστε τον θυμό και την αγανάκτησή μας μόνο όταν φτάνει η ώρα του λογαριασμού.