Ευτυχώς....

Κάθε φορά που γίνεται ένα βήμα προς την κατεύθυνση της κατανόησης ενός προβλήματος πλησιάζουμε ακόμα περισσότερο προς τη λύση του.
Άρα, από μια άποψη είναι θετικό ότι αποδεχόμαστε και αναγνωρίζουμε όλοι μας πια ότι εκπροσωπούμαστε από κόμματα ανώριμα, εγωτικά, ανοργάνωτα και κυρίως διαρκώς συγχυσμένα. Κόμματα που κινούνται χωρίς σχέδιο και πλάνο και που συλλήβδην προτάσσουν το κομματικό όφελος έναντι του εθνικού. Κόμματα που όταν ξεπερνούν το λαϊκιστικό τους αίσθημα δεν γίνονται πιστευτά από κανένα, κόμματα που επενδύουν στην καταστροφή, την μιζέρια, την διαρκή προσπάθεια αποδόμησης του αντιπάλου. Κόμματα που συνευθύνονται για το δομικό πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι, τελικά, όμως, πόσο μακριά μπορεί να πάει μία χώρα μέσα σ αυτό το πολιτικό κλίμα, όταν η κάθε κυβέρνησή της υπονομεύεται τόσο συστηματικά από το σύνολο των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων του τόπου, που δίνουν άλλο παράδειγμα από αυτό που ζητούν από τους πολίτες, δηλαδή να προτάξουν το εθνικό συμφέρον έναντι του ιδιωτικού.
Είμαι της άποψης ότι ο Γιώργος Παπανδρέου διόρθωσε εν τη γενέσει του ένα τρομερό λάθος. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον πέρασε πραγματικά από το μυαλό του η σκέψη να παραιτηθεί από το βάρος της ιστορικής ευθύνης που φέρει, αλλά ευτυχώς που καμιά φορά οι δεύτερες σκέψεις μπαίνουν σε εφαρμογή πριν να διαλύσει τα πάντα μια παρόρμηση ή η δειλία της στιγμής.
Άλλωστε, γίναμε, οι περισσότεροι μάρτυρες, από το απόγευμα έως και το βράδυ της Τετάρτης της αλαζονικής συμπεριφοράς των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που από τη μια αποζητούσαν την συνεργασία αλλά από την άλλη ακόνιζαν τα νύχια τους χαρακτηρίζοντας αποτυχημένο τον πρωθυπουργό, αποτυχημένες και όλες τις πολιτικές επιλογές του κι ανοίγοντας δήθεν διάπλατα την πόρτα σε μια μορφή συναίνεσης όπου η μία από τις δύο πλευρές θα έπρεπε να συμμετέχει ως ηττημένη ηθικά και πολιτικά , ενώ η άλλη, η πτέρυγα που άφησε την Ελλάδα με το έλλειμμα στα 15,5%, ως δημοσκοπικά αναβαπτισμένη στη συνείδηση των πολιτών που εύκολα ξεχνούν και ακόμη ευκολότερα θέλουν να πιστέψουν και πάλι σε κάποιον που ωραιοποιεί και στρογγυλεύει την σκληρή αλήθεια.
Μικρό το κακό όμως, κυρίως στον επικοινωνιακό τομέα, αν και συνιστά προκλητική πολυτέλεια κάθε αναφορά σε τέτοιου είδους πτυχές, μιας και ο πρωθυπουργός δεν πρόδωσε τελικά την δεδηλωμένη και ανέλαβε έστω και την τελευταία στιγμή την ιστορική του ευθύνη να φέρει για πρώτη φορά εις πέρας στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, διεκδικώντας παράλληλα με τις επιτυχίες που μπορεί να εμφανίσει και το ξαλάφρωμα του αβάστακτου χρεωστικού βάρους που έχει καθηλώσει τον ελληνικό λαό. Το αν θα τα καταφέρει, τελικά, είναι ένα ζήτημα που άπτεται αποκλειστικά στις διαστάσεις του πολιτικού του μεγέθους.