Ένας από τους πιο επιτυχημένους και δημοφιλείς συγγραφείς του καιρού μας, ο Στέφεν Κινγκ, άρχισε να γράφει το 1999 ένα βιβλίο για την τέχνη της συγγραφής. Όπως εξομολογείται ο ίδιος η ανάγκη του αυτή προέκυψε σχεδόν αυθόρμητα μετά από ένα ατύχημα που είχε εκείνη την περίοδο και το οποίο έθεσε αμφιβολίες ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα τυπικό εγχειρίδιο που απευθύνεται σε επίδοξους συγγραφείς, αλλά και για μία απόπειρα περιγραφής των ψυχικών και βιωματικών διεργασιών που συντελέστηκαν στην ψυχή ενός παιδιού που επρόκειτο να γίνει ένας από τους πιο επιφανείς μετρ του τρόμου παγκοσμίως.
Κι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι που του προσδίδει κάποιο τυπικό λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Ότι ο συγγραφέας, προτού φτάσει στο ψητό, παραθέτει μια σειρά από γλαφυρές αναμνήσεις που ξεκινούν από την παιδική του ηλικία, συνεχίζονται με την εφηβεία και την ενηλικίωσή του και καταλήγουν στα χρόνια του κολεγίου και τις πρώτες του ολοκληρωμένες συγγραφικές απόπειρες οι οποίες συνοδεύονται από μερικές ιδιαίτερα αποκαρδιωτικές απορρίψεις.
Εκεί, ακριβώς αναδεικνύεται το πείσμα του ανθρώπου που αισθάνεται ότι είναι γεννημένος για να επιτελέσει ένα πεπρωμένο, παραμερίζοντας τις όποιες αποτυχίες με σχετική ευκολία και άνεση προκειμένου να δημιουργήσει το επόμενο και ακόμα πιο βελτιωμένο δείγμα της αυθεντικότητάς του.
Στο πιο τεχνικό σκέλος του βιβλίου, ο Κινγκ, μιλάει για τα βασικά εργαλεία της δουλειάς του, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα τη σημασία της σωστής χρήσης του λόγου, αλλά και τη βαρύτητα της εξάσκησης του συγγραφικού ενστίκτου μέσα από την ανάγνωση και το συνεχές γράψιμο, προσφέροντας μερικές διαφωτιστικές συμβουλές για τον τρόπο με τον οποίο προκύπτει η συγγραφική εξέλιξη αλλά και του πως πολλαπλασιάζονται με τη συνεχή χρήση τα πάσης φύσεως όπλα ενός μυθιστοριογράφου. Σε γενικές γραμμές, το πνεύμα των συμβουλών του περιορίζεται στην βελτιστοποίηση των βασικών εργαλείων ενός συγγραφέα, στην ανάδειξη της σημασίας του ρυθμού έναντι της μελωδίας για την μυθιστοριογραφία στη σημασία της καλά δομημένης παραγράφου, στον αποκλεισμό μετά βδελυγμίας της συχνής χρήσης επιρρημάτων ή της παθητικής φωνής και στην ζωηράδα των διαλόγων που προκύπτει από την ειλικρίνεια, την απλότητα και αμεσότητα που εκπέμπουν.
Τελικά, αν αγνοήσει κανείς κάποιες αρκετά δογματικές απόψεις του Κινγκ, που σκοντάφτουν με σφοδρότητα πάνω στον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και δημιουργικής λειτουργίας, όπως για παράδειγμα ότι οι συγγραφείς χωρίζονται σε ευπώλητους και ζηλιάρηδες (κάπως έτσι το θέτει ο Κινγκ) ή ότι επιτυχημένο βιβλίο είναι εκείνο που μπορεί να διαβάζεται εξίσου άνετα σ ένα λεωφορείο, σ ένα αεροπλάνο ή στο αναγνωστήριο μιας βιβλιοθήκης, μπορεί να ανακαλύψει στο βιβλίο του κάποια μικρά αλλά εύχρηστα μυστικά της αναμφισβήτητης αφηγηματικής δεινότητας του συγγραφέα.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα τυπικό εγχειρίδιο που απευθύνεται σε επίδοξους συγγραφείς, αλλά και για μία απόπειρα περιγραφής των ψυχικών και βιωματικών διεργασιών που συντελέστηκαν στην ψυχή ενός παιδιού που επρόκειτο να γίνει ένας από τους πιο επιφανείς μετρ του τρόμου παγκοσμίως.
Κι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι που του προσδίδει κάποιο τυπικό λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Ότι ο συγγραφέας, προτού φτάσει στο ψητό, παραθέτει μια σειρά από γλαφυρές αναμνήσεις που ξεκινούν από την παιδική του ηλικία, συνεχίζονται με την εφηβεία και την ενηλικίωσή του και καταλήγουν στα χρόνια του κολεγίου και τις πρώτες του ολοκληρωμένες συγγραφικές απόπειρες οι οποίες συνοδεύονται από μερικές ιδιαίτερα αποκαρδιωτικές απορρίψεις.
Εκεί, ακριβώς αναδεικνύεται το πείσμα του ανθρώπου που αισθάνεται ότι είναι γεννημένος για να επιτελέσει ένα πεπρωμένο, παραμερίζοντας τις όποιες αποτυχίες με σχετική ευκολία και άνεση προκειμένου να δημιουργήσει το επόμενο και ακόμα πιο βελτιωμένο δείγμα της αυθεντικότητάς του.
Στο πιο τεχνικό σκέλος του βιβλίου, ο Κινγκ, μιλάει για τα βασικά εργαλεία της δουλειάς του, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα τη σημασία της σωστής χρήσης του λόγου, αλλά και τη βαρύτητα της εξάσκησης του συγγραφικού ενστίκτου μέσα από την ανάγνωση και το συνεχές γράψιμο, προσφέροντας μερικές διαφωτιστικές συμβουλές για τον τρόπο με τον οποίο προκύπτει η συγγραφική εξέλιξη αλλά και του πως πολλαπλασιάζονται με τη συνεχή χρήση τα πάσης φύσεως όπλα ενός μυθιστοριογράφου. Σε γενικές γραμμές, το πνεύμα των συμβουλών του περιορίζεται στην βελτιστοποίηση των βασικών εργαλείων ενός συγγραφέα, στην ανάδειξη της σημασίας του ρυθμού έναντι της μελωδίας για την μυθιστοριογραφία στη σημασία της καλά δομημένης παραγράφου, στον αποκλεισμό μετά βδελυγμίας της συχνής χρήσης επιρρημάτων ή της παθητικής φωνής και στην ζωηράδα των διαλόγων που προκύπτει από την ειλικρίνεια, την απλότητα και αμεσότητα που εκπέμπουν.
Τελικά, αν αγνοήσει κανείς κάποιες αρκετά δογματικές απόψεις του Κινγκ, που σκοντάφτουν με σφοδρότητα πάνω στον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης και δημιουργικής λειτουργίας, όπως για παράδειγμα ότι οι συγγραφείς χωρίζονται σε ευπώλητους και ζηλιάρηδες (κάπως έτσι το θέτει ο Κινγκ) ή ότι επιτυχημένο βιβλίο είναι εκείνο που μπορεί να διαβάζεται εξίσου άνετα σ ένα λεωφορείο, σ ένα αεροπλάνο ή στο αναγνωστήριο μιας βιβλιοθήκης, μπορεί να ανακαλύψει στο βιβλίο του κάποια μικρά αλλά εύχρηστα μυστικά της αναμφισβήτητης αφηγηματικής δεινότητας του συγγραφέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου