Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Και αποδεικνύεται, λέει, τελικά, ότι δεν διαθέτουμε ούτε καν εθνικό και ενιαίο ένστικτο αυτοσυντήρησης



Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικά καλή είδηση για την Άγκελα Μέρκελ, τους χρηματοπιστωτικούς οίκους, και τους υπόλοιπους δανειστές μας η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου σχεδίου, καθώς αυτό το πράγμα δεν υλοποιείται με τίποτα. Άλλωστε τι σχέση μπορούν να έχουν με μας τα αισθήματα όσων μας πουλάνε ακριβό χρήμα με το πρόσχημα της αλληλεγγύης ενώ επί της ουσίας κερδοσκοπούν εις βάρος μας με όρους ξεκάθαρα ληστρικούς και επαχθείς. Τοκογλυφικούς, όπως επιτυχημένα ισχυρίζονται κάποιοι. Βέβαια, εδώ υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα: είναι άραγε τόσο βλοσυροί οι Ευρωπαίοι, που μας βρήκαν μπόσικους και θέλουνε απλά να μας ξεψαχνίσουνε, ή μήπως απλώς προσπαθούνε να ελαχιστοποιήσουνε τους κινδύνους που διατρέχει το ασφαλιστικό και τραπεζικό τους σύστημα από την συνδιαλλαγή μ έναν αφερέγγυο εταίρο; Όπως και νά χουν τα πράγματα από την δικιά μας σκοπιά χωρίς αμφιβολία μοναχά μια στάση μπορεί να αποδειχθεί επαρκής, εθνική και αποτελεσματική απέναντί στις πιέσεις τους. Η σκληρή και αβυσσαλέα διαπραγμάτευση που θα αναδείξει, μεταξύ άλλων, και τις συστημικές ευθύνες της νομισματικής ένωσης στη δημιουργία των ελληνικών ελλειμμάτων. Μια διαπραγμάτευση, όμως, όχι, στο πνεύμα της διαλλακτικότητας που την σχεδιάζει η κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε φυσικά όπως την εννοεί ο κ. Σαμαράς και οι υπόλοιποι κωλοτούμπες του ελληνικού κοινοβουλίου, που άλλα λένε, άλλα εννοούνε, άλλα εύχονται, άλλα υπόσχονται και άλλα θα κάνουν αν ,ω μη γένοιτο, αναλάβουν σύντομα τις τύχες της χώρας. Ούτε καν με τον τσαμπουκαλίδικο τρόπο που την προσδιορίζει η αριστερά. Αλλά και ούτε με τον ανέξοδο και ανεύθυνο τρόπο που την υπονοεί το φυγόπονο τμήμα του Ελληνικού λαού που λάδωσε για τα καλά το αντεράκι του όταν έρεαν τα δανεισμένα τους χρήματα , ενώ σήμερα καταριέται την ώρα και την στιγμή που υπογράφτηκαν εκείνες οι δανειακές συμβάσεις. Μόνο με ένα τρόπο μπορεί να γίνει αυτή η διαπραγμάτευση. Μόνο μέσα από τις δυναμικές ενέργειες μιας σοβαρής χώρας με σοβαρούς πολίτες, που αρχίζει να κατανοεί τα λάθη της, να πατάει στα πόδια της, να αποκτάει αυτάρκεια και να διεκδικεί αυτό που της αξίζει. Εν ολίγοις, μέσα απ αυτό το δρόμο που κατάφερε να προσδώσει ένα μίνιμουμ διεθνούς σεβασμού σε χώρες, μικρές το δέμας, όπως η Μάλτα, η Κύπρος, το Βέλγιο, η Ελβετία, η Δανία κ.α με μια φυσιολογική και αυτονόητη πολιτική συμπεριφορά. Μικρές χώρες με ασήμαντες αγορές που αντιστάθηκαν στα ρεύματα του καιρού και κατόρθωσαν να μείνουν όρθιες επειδή ακολούθησαν σε μεγάλο βαθμό ένα στοιχειώδη κανόνα κοινωνικής και οικονομικής ισορροπίας. Ότι δεν πρέπει να ξοδεύει κανείς περισσότερα απ όσα παράγει. Σε αντίθεση με τη χώρα μας που μόλις το 2009 ξόδευε περίπου 35 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα απ όσα παρήγαγε, αρκετές χώρες της ΕΕ κατάφεραν και τη δημοκρατία τους να διαφυλάξουν αλλά και ένα κράτος πρόνοιας με πραγματικό κοινωνικό αντίκρισμα και προσφορά στους πολίτες να διατηρήσουν.

Λέγεται ότι στα πηγαδάκια της βουλής, μεταξύ σοβαρού και αστείου, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας προσέγγιζαν, το πρωϊ της Τετάρτης, τους επίφοβους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για να τους δεσμεύσουν, ώστε να μην κάνουν καμιά ανοησία και δεν πράξουν το αυτονόητο.
Δεν παραξενεύομαι καθόλου. Είμαι της άποψης ότι και η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών υποδέχθηκε με πρόσκαιρη ανακούφιση την εξέλιξη της ψηφοφορίας, είτε το παραδέχεται είτε όχι, καθώς οι επιπτώσεις των πρόσθετων μέτρων δεν θα αρχίσουν να φαίνονται παρά μόνο μετά από μερικούς μήνες. Άλλωστε ο Έλληνας έχει πια εμπεδώσει για τα καλά την ψυχολογία και την κουλτούρα του δανειζόμενου που μισεί να αγαπά τις τράπεζες, τόσο σε προσωπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, έχοντας πετάξει αρκετά χρήματα άσκοπα δεξιά και αριστερά και ξέροντας πως ο άλλος δρόμος της προσωπικής προσπάθειας για την απόκτηση ενός καλού βιοτικού επιπέδου αποδεικνύεται πάντα δυσκολότερος.
Ένιωσε ανακούφιση, λοιπόν, ο Έλληνας, όχι απαραίτητα ελπίζοντας πως η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου θα οδηγήσει στην δικαίωση των προσδοκιών της κυβέρνησης για ανάκαμψη της οικονομίας και αλλαγή του κλίματος εντός του 2012. Ούτε λογικά επειδή είχε πειστεί ότι η ΕΕ θα εγκατέλειπε την Ελλάδα στις τύχες της, κάτι που προφανώς δεν συνέφερε ούτε στις εθνικές οικονομίες των κρατών δανειστών, ούτε στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Περισσότερο λειτούργησε θα έλεγε κανείς η ενεργοποίηση του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των επιμέρους ομάδων, αυτό που όταν υπαγορεύεται με το αίσθημα του κατ επειγόντως στο μαζικό υποσυνείδητο συνήθως οδηγεί τα πράγματα αν όχι προς τον καλύτερο δρόμο τουλάχιστον προς το λιγότερο κακό.
Αυτό λοιπόν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που έχει σήμερα ενεργοποιηθεί, ξυπνώντας σε πρώτο επίπεδο την επιθυμία για περιχαράκωση του προσωπικού συμφέροντος είτε αυτό λέγεται ξεβόλεμα, είτε παρακράτος, είτε καταστροφικός οίστρος και μαζική καταστολή είτε διατήρηση ενός άκοπου και ανέμελου τρόπου διαβίωσης, δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε εθνικό, αλλά ούτε και ομοιογενές.
Δεν είναι δηλαδή το ένστικτο αυτοσυντήρησης μιας χώρας με συμπαγή και ξεκάθαρη ταυτότητα, όπως θα το φανταζόταν κάποιος αποστασιοποιημένος παρατηρητής, αλλά το ένστικτο των επιμέρους ομάδων της.
Είναι περισσότερο το αίσθημα της προσωπικής αυτοσυντήρησης, της περιχαράκωσης, που αρχίζει να αποκτά κάποια κοινά χαρακτηριστικά όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με μια κοινή απειλή.
Αυτό το αίσθημα είναι που εμπνέει και ενώνει τόσο ετερόκλητα πλήθη στις πλατείες και τους δρόμους ή που τοποθετεί άσχετα ιδεολογικά προσωπεία σε άσχετους ανθρώπους.
Μόνο που η αυτοσυντήρηση κάποιων αποδεδειγμένα αντιτίθεται στο συλλογικό συμφέρον, όπως αυτό μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από την παγίωση κανόνων αξιοκρατίας και διαφάνειας για τους πολλούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου