Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Η έκπληξη της Πορτογαλίας

Ρητορικό το ερώτημα, αλλά οφείλω να το καταθέσω. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιος από τους δύο λαούς ο Πορτογαλικός ή ο ελληνικός θα επανακτήσει γρηγορότερα την εθνική του ανεξαρτησία και ποιος θα αναλάβει εκ νέου συντομότερα τις τύχες της χώρας του.
Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι οι δύο φτωχότεροι λαοί της ζώνης του ευρώ αντιμετωπίζουν παρεμφερή προβλήματα, αν και με εκ διαμέτρου διαφορετικό τρόπο.
Από τη μια οι Έλληνες πολίτες και ο πολιτικός κόσμος της χώρας που αρνούνται να υποταχθούν στις προσταγές μιας δανειακής σύμβασης, ακυρώνοντας επί της ουσίας τα όποια μέτρα δημοσιονομικής αναμόρφωσης προωθούνται αν και φαίνεται να μην έχουν τις ίδιες επιφυλάξεις ως προς το σκέλος της σύμβασης που αφορά στα χρήματα που θα λάβει η χώρα για να τρέξει τις υποχρεώσεις της.

Από την άλλη η Πορτογαλία, αιφνιδιάζει με τη στάση που επιδεικνύει απέναντι στο πρόβλημα και ετοιμάζεται να εισέλθει σε μια περίοδο λιτότητας με ιδιαίτερη υπομονή και στωϊκότητα. Εξάλλου, ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι και οι Πορτογάλοι πολίτες έχουν ουκ ολίγες φορές προδοθεί από το πολιτικό τους σύστημα.
Παρόλα αυτά, επέδειξαν ωριμότητα και γενναιότητα και ανέδειξαν στην διακυβέρνηση της χώρας εκείνες τις δυνάμεις που θεωρούν ότι θα εφαρμόσουν με μεγαλύτερη σοβαρότητα τη δανειακή συμφωνία με την τρόικα προκειμένου η χώρα τους να απευλευθερωθεί μία ώρα αρχύτερα από τους επαχθείς όρους των δανειστών της.

Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά υπεκφεύγει, ιδεολογικοποιεί το πρόβλημα και επαναστατεί απέναντι στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται μία σχέση δούναι και λαβείν. Για μια ακόμη φορά αντιδρά στον δύσκολο δρόμο, ανακρούει πρύμνα και αρνείται να αποδεχτεί τις ευθύνες που της αναλογούν. Εξεγείρεται και αρνείται να συμμορφωθεί με τα αυτονόητα, αποκρούοντας οποιαδήποτε αλλαγή σαν να επρόκειτο να την παγιδεύσει σε μια πραγματικότητα που δεν θέλει να δοκιμάσει.

Θα έλεγε κανείς, εν κατακλείδι, ότι είναι πραγματικά τρομακτικός ο αριθμός των ανθρώπων που είχαν συμβιβαστεί με την οικονομία των δανεικών και των εύκολων παροχών και πως μέσα σ αυτή τη λαοθάλασσα των αγανακτισμένων περιλαμβάνονται και πολλοί που η αγανάκτησή τους αποτελεί ένα σημάδι ελπίδας και αισιοδοξίας για το μέλλον του τόπου. Αυτοί δεν είναι φυσικά ούτε οι άνεργοι, ούτε οι μισθωτοί, ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε και οι δημόσιοι υπάλληλοι που απέκτησαν με αξιοκρατικό τρόπο των διορισμό τους. Είναι οι στρατιές των αγανακτισμένων που υποστήριζαν με όλες τους τις δυνάμεις τον δικομματισμό, ο οποίος από την πλευρά του δεν τους άφηνε ποτέ παραπονεμένους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου