Επανεκκίνηση δημιουργικού πνεύματος

Πίνακας: Ματίς

Όσο κι αν ξιφουλκούν μεταξύ τους τα δύο κόμματα εξουσίας, σχετικά με ιστορικά θέματα και τον διαμοιρασμό ευθυνών, κι όσο κι αν η αυτοκριτική τους εξαντλείται στα στενά όρια των θετικών πραγμάτων που θεωρούν ότι έφεραν στην Ελλάδα, δεν είμαι βέβαιος πως υπάρχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία ορόσημο κατά την οποία άρχισε να εκπορεύεται η συστηματική προσπάθεια αποδόμησης του δημιουργικού δυναμικού της χώρας που χαρακτηρίζει με πάταγο την εποχή μας. Και ούτε και πρόκειται να μπω στην διαδικασία να προσπαθήσω να την εντοπίσω, καθότι θα αποτελούσε ακόμη μια στείρα απόπειρα έστω και αθέλητου αποπροσανατολισμού. Το βέβαιο είναι ότι κάθε πολιτικός κύκλος που διαδεχόταν τον προηγούμενο κατά τα τελευταία σαράντα και βάλε περίπου χρόνια ενίσχυε αυτό το πνεύμα παρασιτισμού και πολιτιστικής παράλυσης και ως εκ τούτου ο θεμελιωτής του λίγη σημασία έχει πια σήμερα

Μιλάμε λοιπόν, συχνά, για επανεκκίνηση της οικονομίας και περιμένουμε αυτό να συμβεί από κάπου έξω από εμάς ίσως με κάποιο μαγικό και ανεξήγητο τρόπο. Υποσυνείδητα προφανώς αναπολούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτό συνέβαινε έως σήμερα, δηλαδή με εξωτερικές ενέσεις οικονομικής ρευστότητας.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που απαιτούν οι καιροί είναι μια επανεκκίνηση του δημιουργικού πνεύματος μέσα από την αποκατάσταση μιας νέας σχέσης του καθενός από εμάς με τη δουλειά του και τα μυστήρια που την απαρτίζουν.
Με απλά, λόγια, αν δεν ανακαλύψουν όσοι εξακολουθούν να εξασκούν ένα επάγγελμα μια νέα όρεξη γι αυτό που κάνουν κι ένα λιγάκι ασυνήθιστο κίνητρο από αυτό που τους κινητοποιούσε έως σήμερα, δύσκολα θα αλλάξει θεαματικά η κατάσταση. Με το ίδιο θετικό και δημιουργικό πνεύμα μπορεί να αλλάξει και η ψυχολογία.

Άλλωστε, πρέπει πια να εξοπλίσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας με το κουράγιο και τη ψυχική δύναμη που χρειαζόμαστε για να ανταποκριθούμε στα κελεύσματα της εποχής που απαιτούν ανταλλαγή εμψύχωσης και έμπρακτης συμπαράστασης προκειμένου να αποκατασταθούν τα τραύματα της κοινωνίας και οι δεσμοί που κάποτε άρθρωναν το κοινωνικό σώμα.

Κυρίως, όμως, να πάψουμε να ενοχοποιούμε την αξία της δημιουργικότητας και της παραγωγής, ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες όπου το πολιτικά ορθό απαιτεί από τους πολίτες να καταδικάσουν ηθικά οποιαδήποτε δραστηριότητα δε συνάδει μ ένα πνεύμα ανέξοδου ριζοσπαστισμού που ισοπεδώνει σχεδόν άθελά του τα πάντα γύρω μας και καταδικάζει όλους εξόν από εμάς τους ίδιους ως τους μοναδικούς φταίχτες για την κατάστασή που βιώνουμε.
Εξάλλου, ήδη σε πείσμα των καιρών ξεφυτρώνουν από παντού ομάδες δημιουργικών ανθρώπων που έχοντας αυτοκαθαρθεί μέσα από την σκληρή αυτοκριτική τους και χωρίς να χρειάζονται την ανάγκη οποιουδήποτε πολιτικού ή κοινωνικού καθοδηγητή ή πατρόνα για να οργανωθούν, συναντιούνται στη σκιά γεγονότων για να μεταβάλλουν τα συναισθήματα θυμού, οργής και αγανάκτησης που μπορεί να νιώθουν, σε δημιουργικότητα, καλλιτεχνικά συναπαντήματα και συλλογικές δράσεις που αποκτούν, προϊόντος του χρόνου ένα στοχευμένο χαρακτήρα βελτίωσης της μικρής και μεγάλης καθημερινότητας που μας περιβάλλει.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας που αποφάσισαν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους και να υπερβούν την ευθύνη που τους αναλογεί για να συμβάλλουν στην δημιουργία μιας κοινωνίας που θα απαρτίζεται από πολίτες με οξυδέρκεια, υψηλό επίπεδο μόρφωσης, κουλτούρας, υπευθυνότητας και ιδιαίτερα οξυμένο κριτικά αισθητήριο, μας δείχνουν ήδη τον δρόμο της εξόδου από το τούνελ της ύφεσης και της παρακμής.