ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ

Μικρός ήσουνα ξένος από τον εαυτό σου
στα είκοσι θιγμένος από τον πατριό σου
ο δρόμος σε καλούσε, μα πάντα έβλεπες πίσω
στα μούτρα σου γελούσε: «δε θα σε συντηρήσω»

παιδί ποτέ δεν ήσουν, γι αυτό δε μεγαλώνεις
φοβάσαι μη σε λύσουν, τη μάνα σου στοιχειώνεις
στα μάτια του δασκάλου για έξυπνος περνιέσαι
τα βάσανα του άλλου, σε κάνουν να ξεχνιέσαι

χωρίς παρεξηγήσεις, καμιά ντροπή δεν ξέρεις
σου φτάνουν οι εξηγήσεις, την «βρίσκεις» να υποφέρεις
ταξίδι που σε διώχνει, λιμάνι που σε δένει
η άρνηση σε σπρώχνει, σ αυτό που σε υπομένει

απάντηση δεν πήρες, αντίστροφα αρμενίζεις
μεγάλωσες και οι μοίρες, σου λέν πως δεν αξίζεις
το βάρος σου ανήκει, αυτό που σε πλακώνει
για άλλους είναι φρίκη, για σε η ελπίδα η μόνη

ανθρώπινες πορείες, χωρίς σηματοδότες
δε λείπουν οι ευκαιρίες, βαθιά σου είν οι προδότες
η ασφάλεια τελειώνει, το σίδερο λυγίζει
ο πόνος δυναμώνει, η θεραπεία αρχίζει