Αναμφισβήτητα, ο χουντίνι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μάγους-ταχυδακτυλουργούς της σύγχρονης ιστορίας. Μια προσωπικότητα που κατάφερε να κρατήσει αμετάβλητη την αντίληψη των μαζών για το πρόσωπό του δεκαετίες ολόκληρες μετά το θάνατό του, αν και η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα κόλπα του ξεπεράστηκαν σχετικά γρήγορα από τους επιγόνους του, όπως για παράδειγμα τον πολυεπίπεδο David Copperfield, που έδωσε στην μαγεία του-όντας και μουσικός- και ορισμένα καλλιτεχνικά, αλλά και σωματικά ή αθλητικά χαρακτηριστικά, καθιστώντας την περισσότερο υπαινικτική και πολύσημη, αν και λιγότερο ίσως ευρηματική..
Κοινή συνισταμένη όλων τους όμως είναι ότι τους άρεσε αλλά και εξακολουθεί να τους αρέσει να εξαφανίζουν πράγματα Από υλικά αντικείμενα, διαφορετικού διαμετρήματος, που χωρούν μέσα σε μια παλάμη ή ένα καπέλο, μέχρι ανθρώπους, ζώα ή ολόκληρες εγκαταστάσεις, όλα κάποια στιγμή έχασαν την επαφή τους με τον χώρο ή τον χρόνο που τα φιλοξενούσε για να προκαλέσουν στο κοινό την έκρηξη μιας στιγμιαίας αμφιβολίας που ισοδυναμεί με εκατομμύρια κιλοβατώρες συναισθημάτων συμπιεσμένες σε μια στιγμή.
Υπάρχει, όμως, σίγουρα και ένα πράγμα, που κανένας μάγος δεν κατάφερε να εξαφανίσει: κι αυτό δεν είναι άλλο από τα ανθρώπινα προβλήματα. Σε ποιον δεν θα άρεσε άλλωστε η ιδέα τού να δει έναν παγκόσμιο σόουμαν της ταχυδακτυλουργίας να υπόσχεται την πιο άπιαστη, απ όλες τις ψευδαισθήσεις; Ποιος θα αρνιόταν την ευκαιρία να παραστεί σ ένα τέτοιο θέαμα, ακόμα και αν παραχωρούσε το δικαίωμά του να αναρωτηθεί φωναχτά για το είδος της τεχνικής που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί;
Κατά τα άλλα, πέρα των προφανών τρικ που οι επαγγελματίες μάγοι χρησιμοποιούν, υπάρχουν και τα τρικ της καθημερινής οικονομικής ταχυδακτυλουργίας.
Στόχος των εκτελεστών τους είναι να εξαφανίσουνε κάποια ελλείμματα μέσα σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, χρησιμοποιώντας στα μαγικά τους κόλπα το ίδιο το κοινό που παρακολουθεί συχνά άναυδο ένα πρόγραμμα που δεν θα κέρδιζε ποτέ την προτίμησή του. Αυτοί οι μάγοι της καθημερινότητάς μας, κατά τα άλλα, τετράγωνες και αδιαπέραστες προσωπικότητες, κάθε άλλο παρά ποιητικές ή μαγικές φύσεις, με ατσάλινα στομάχια και πετρωμένα νευρικά συστήματα, μας είχαν ερμηνεύσει από καιρό ότι αυτό που αρνιούνται να δοκιμάσουν οι επαγγελματίες μάγοι, δηλαδή την εξαφάνιση των ανθρωπίνων προβλημάτων, έχει απάντηση και οι ίδιοι βρίσκονται εδώ για να μας την διατυπώσουν.
Αφού, λοιπόν, τίποτα δεν εξαφανίζεται για πάντα ή ολοκληρωτικά, παρά μόνο ψευδαισθητικά γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τα ανθρώπινα προβλήματα;
Γιατί να μην τα περιφέρουμε από το ένα σημείο στο άλλο, από το τώρα στο μετά, από το σήμερα στο αύριο, γιατί να μην κερδίσουμε από αυτά ή σε τελική ανάλυση γιατί να μην υποκριθούμε ότι δεν υπάρχουν αν αυτός είναι ο μοναδικός μαγικός τρόπος που διαθέτουμε;
Άλλωστε το κοινό, εκτιμά στην μαγεία την ελαχιστοποίηση της προσπάθειας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κανένας Χουντίνι ή Κόπερφιλντ δεν θα αποκτούσαν τις μυθικές τους διαστάσεις, αν επί σκηνής μοχθούσαν σκληρά, επί ώρες, για να φέρουν εις πέρας ένα τέχνασμα. Αυτό είναι η μαγεία. Το άλλο είναι πολιτική.
Κι όταν αυτά τα δύο μπλέκονται για να κερδίσουν το χειροκρότημα του κοινού, η μέθοδος της μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον, αποτελεί ένα τρικ, που πάντα αποδεικνύεται σοκαριστικό για τους θεατές, που συνηθίζουν να πληρώνουν το αντίτιμο της παράστασης κατά την έξοδο.
Κοινή συνισταμένη όλων τους όμως είναι ότι τους άρεσε αλλά και εξακολουθεί να τους αρέσει να εξαφανίζουν πράγματα Από υλικά αντικείμενα, διαφορετικού διαμετρήματος, που χωρούν μέσα σε μια παλάμη ή ένα καπέλο, μέχρι ανθρώπους, ζώα ή ολόκληρες εγκαταστάσεις, όλα κάποια στιγμή έχασαν την επαφή τους με τον χώρο ή τον χρόνο που τα φιλοξενούσε για να προκαλέσουν στο κοινό την έκρηξη μιας στιγμιαίας αμφιβολίας που ισοδυναμεί με εκατομμύρια κιλοβατώρες συναισθημάτων συμπιεσμένες σε μια στιγμή.
Υπάρχει, όμως, σίγουρα και ένα πράγμα, που κανένας μάγος δεν κατάφερε να εξαφανίσει: κι αυτό δεν είναι άλλο από τα ανθρώπινα προβλήματα. Σε ποιον δεν θα άρεσε άλλωστε η ιδέα τού να δει έναν παγκόσμιο σόουμαν της ταχυδακτυλουργίας να υπόσχεται την πιο άπιαστη, απ όλες τις ψευδαισθήσεις; Ποιος θα αρνιόταν την ευκαιρία να παραστεί σ ένα τέτοιο θέαμα, ακόμα και αν παραχωρούσε το δικαίωμά του να αναρωτηθεί φωναχτά για το είδος της τεχνικής που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί;
Κατά τα άλλα, πέρα των προφανών τρικ που οι επαγγελματίες μάγοι χρησιμοποιούν, υπάρχουν και τα τρικ της καθημερινής οικονομικής ταχυδακτυλουργίας.
Στόχος των εκτελεστών τους είναι να εξαφανίσουνε κάποια ελλείμματα μέσα σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, χρησιμοποιώντας στα μαγικά τους κόλπα το ίδιο το κοινό που παρακολουθεί συχνά άναυδο ένα πρόγραμμα που δεν θα κέρδιζε ποτέ την προτίμησή του. Αυτοί οι μάγοι της καθημερινότητάς μας, κατά τα άλλα, τετράγωνες και αδιαπέραστες προσωπικότητες, κάθε άλλο παρά ποιητικές ή μαγικές φύσεις, με ατσάλινα στομάχια και πετρωμένα νευρικά συστήματα, μας είχαν ερμηνεύσει από καιρό ότι αυτό που αρνιούνται να δοκιμάσουν οι επαγγελματίες μάγοι, δηλαδή την εξαφάνιση των ανθρωπίνων προβλημάτων, έχει απάντηση και οι ίδιοι βρίσκονται εδώ για να μας την διατυπώσουν.
Αφού, λοιπόν, τίποτα δεν εξαφανίζεται για πάντα ή ολοκληρωτικά, παρά μόνο ψευδαισθητικά γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τα ανθρώπινα προβλήματα;
Γιατί να μην τα περιφέρουμε από το ένα σημείο στο άλλο, από το τώρα στο μετά, από το σήμερα στο αύριο, γιατί να μην κερδίσουμε από αυτά ή σε τελική ανάλυση γιατί να μην υποκριθούμε ότι δεν υπάρχουν αν αυτός είναι ο μοναδικός μαγικός τρόπος που διαθέτουμε;
Άλλωστε το κοινό, εκτιμά στην μαγεία την ελαχιστοποίηση της προσπάθειας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κανένας Χουντίνι ή Κόπερφιλντ δεν θα αποκτούσαν τις μυθικές τους διαστάσεις, αν επί σκηνής μοχθούσαν σκληρά, επί ώρες, για να φέρουν εις πέρας ένα τέχνασμα. Αυτό είναι η μαγεία. Το άλλο είναι πολιτική.
Κι όταν αυτά τα δύο μπλέκονται για να κερδίσουν το χειροκρότημα του κοινού, η μέθοδος της μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον, αποτελεί ένα τρικ, που πάντα αποδεικνύεται σοκαριστικό για τους θεατές, που συνηθίζουν να πληρώνουν το αντίτιμο της παράστασης κατά την έξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου