Όταν ο κόσμος του Ηρακλή έβγαινε στους δρόμους, στις αρχές του τρέχοντος καλοκαιριού, για να υπερασπιστεί την αυτονόητη αρχή ότι πρέπει να κρίνονται όλοι οι αγώνες εντός των αγωνιστικών χώρων, η μόνιμη επωδός των ουδέτερων, ή αδιάφορων και ενοχλημένων από τις κινητοποιήσεις ήταν: «μα καλά με τον Ηρακλή, θα ασχολούμαστε τώρα, η χώρα έχει και άλλα προβλήματα». Λες και δεν είναι πρωταρχικής σημασίας ζήτημα το να χάνει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου την αθλητική διαφυγή της, του Σαββατοκύριακου.
Κάποιοι άλλοι, υπερασπιστές της ανάγκης να εφαρμοστούν επιτέλους οι νόμοι στην Ελλάδα, υπερθεμάτισαν για την απόφαση της ΕΠΟ να αφαιρέσει από τον «γηραιό» όσους βαθμούς χρειαζόταν προκειμένου να καταλάβει την τελευταία θέση στο βαθμολογικό πίνακα και να υποβιβαστεί στην χαμηλότερη κατηγορία, έναντι του Αστέρα Τρίπολης.
Αποδείχτηκε ότι οι μεν πρώτοι διέπρεψαν σε μια άσκηση υποκριτικού ύφους καθώς εξάντλησαν τάχιστα τις κοινωνικές τους ευαισθησίες στο πλαίσιο των εν λόγω κινητοποιήσεων ενώ οι ανήκοντες στην δεύτερη κατηγορία θα πρέπει ήδη να έχουν καταπιεί τις γλώσσες τους, μπροστά στις εξελίξεις που δικαιώνουν την άποψη ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κι αυτό συντηρείται με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των αθλητικών παραγόντων αλλά και την απαθή στήριξη των Ελλήνων φιλάθλων, διαφορετικά θα είχε ήδη εξανεμιστεί.
Από την κόλαση στον παράδεισο και ξανά πίσω στην κόλαση βρέθηκαν και οι άνθρωποι της Λάρισας και του Πανσερραϊκού, που λογάριασαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ονομάζεται, διαπλοκή, δικτύωση, ισχυρή πολιτική και παραγοντική στήριξη και έλλειψη γενναιότητας και πραγματικής βούλησης στην αθλητική δικαιοσύνη.
Έχει ειπωθεί λοιπόν , ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως τραγωδία για να αποδείξει ότι τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά χωρίς την ισχυρή βούληση των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στην περίπτωσή μας αυτοί μοιάζουν να είναι τρομερά ανήμποροί μπροστά στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο και στα παράνομα και νομιμοφανή κυκλώματα που λυμαίνονται τον χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η εικόνα που βγάζουν.
Σ ένα πρόσφατο σημείωμα αναφέραμε ότι…η θέση της κάθε μονάδας ξεχωριστά αλλά και του κάθε συλλόγου που αισθάνεται ότι βαρύνεται με το αίσθημα της αδικίας είναι πια πολύ λεπτή, σε μια κοινωνία όπου ο καθένας περιχαρακώνεται γύρω από τον στενό βιοτικό του χώρο. Τι πρέπει να κάνει λοιπόν; Πώς να αντιδράσει; Να συνεχίσει να διαμαρτύρεται και να οχλεί με τις φωνές του τους απαθείς συμπολίτες του; να καταπιεί την αδικία και να κοιτάξει εφεξής να θωρακίσει τα συμφέροντά του; Ή μήπως να εγκαταλείψει την προσπάθεια, θεωρώντας ότι το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου ή και της ίδιας της κοινωνίας είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες ένας ένας οι φίλαθλοι του Ηρακλή ,κατηγορούνται από τους παραμένοντες ότι επιλέγουν την τελευταία λύση. Και αυτοί που έχουν απομείνει κοντά στην ομάδα, αποτελούν τις εξαιρέσεις που επαληθεύουν τον θλιβερό κανόνα. Έχουν δει πολλά τα μάτια τους. Πολύ περισσότερα από τα μάτια φιλάθλων άλλων ομάδων. Όμως μπορούν να καυχιούνται για το γεγονός ότι ακόμη και σ αυτή την κατάσταση η ομάδα τους δεν προσδέθηκε σε κανένα άρμα, δεν έγινε δορυφόρος κανενός ισχυρού, δεν συγχρωτίσθηκε με τους μικρομέγαλους διαδρομιστές που λύνουν και δένουν στην ΕΠΟ και την Superleague.Ακόμη κι αν προσπάθησε σε ορισμένες περιπτώσεις να παρανομήσει προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωσή της, τελικά και ευτυχώς δεν τα κατάφερε. Κι αυτό καταγράφεται ως μεγάλη επιτυχία.
Παρηγοριά στον άρρωστο θα πει κανείς, αλλά, ναι, καμιά φορά, συμβαίνει και αυτό, η ανάνηψη να ξεκινά από τη δύναμη που θα σου εμφυσήσει η παρηγοριά.
Τότε λοιπόν, που ο Ηρακλής υποβιβαζόταν για απόπειρα δωροδοκίας στην αμέσως χαμηλότερη κατηγορία έπρεπε να περάσουν μόλις λίγα χρόνια για να έρθει αντιμέτωπος με το πραγματικό βάρος της αδικίας βλέποντας την ΑΕΚ να τιμωρείται με ποινή αφαίρεσης βαθμών από την επόμενη αγωνιστική περίοδο για την ίδια κατηγορία. Σήμερα, αρκούσαν μόλις λίγοι μήνες διαφορά, από τη στιγμή που η αθλητική δικαιοσύνη αποφάσισε να υποβιβάσει τον Ηρακλή στη Football League με την κατηγορία της συκοφάντησης του αθλήματος, μέχρι να τιμωρήσει τον Ολυμπιακό Βόλου και την Καβάλα με ποινές αφαίρεσης βαθμών από την επόμενη αγωνιστική περίοδο για συμμετοχή σε ύποπτα παιχνίδια, τα οποία η UEFA χαρακτηρίζει ως άκρως διεφθαρμένα.
Τελικά, κάθε μέρα που περνάει ο Ηρακλής κερδίζει πόντους στο θέμα της ηθικής του δικαίωσης,έστω κι αν προστίθεται κι ένα νέο επεισόδιο στο δράμα, του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά κυρίως όλων εκείνων που αγαπούν τον βασιλιά των σπορ, ως άθλημα και όχι ως ευκαιρία τζογαρίσματος ή απόκρυψης των προσωπικών τους κόμπλεξ. Και κάθε τέτοια μέρα που περνάει, αυτό το επαίσχυντο προϊόν που ονομάζεται «ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου» χάνει και έναν υγιώς σκεπτόμενο πελάτη του. Σίγα, όμως, μην χολοσκάσουν, θα πει κάποιος. Σιγά μην ιδρώσει το αυτάκι τους. Καρφάκι δεν τους καίγεται.
Άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα, η πλέμπα και η καφρίλα είναι αυτές που φέρνουν τα θεαματικά κέρδη και συμβάλλουν στην επίτευξη των μεγάλων σκοπών. Γι αυτό και όλα τα ανεμομαζώματα καταλήγουν σε ανεμοσκορπίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου