Απλώς δεν ξέρουν τη δουλειά!

Πολιτικός, από αυτούς που λύνουν προβλήματα, και όχι από τους άλλους που υπόσχονται λύσεις, γίνεται κανείς μέσα από την φοίτησή του στο σχολειό της μακράς πολιτικής παράδοσης του τόπου του. Τέτοια παράδοση που να διδάσκει μεθοδολογία για τη λύση των προβλημάτων, στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ.
Τι υπήρξε; Ένα ταχύρυθμο φροντιστήριο για την εκπαίδευση των εκπροσώπων των αντικρουόμενων ταξικών συμφερόντων.

Υπάρχει μια πολλή διδακτική, τρόπος του λέγειν, σκηνή ανθολογίας στην περίφημη γερμανική ταινία «baader meinhof» που προκαλεί έκπληξη στους αμύητους στη γερμανική κουλτούρα θεατές, καθώς εξετάζει τη δράση της φράξιας κόκκινος στρατός κατά την εκρηκτική περίοδο 1968-1977 στη Γερμανία των μεγάλων κοινωνικών εξεγέρσεων। Σ αυτήν εμφανίζεται ο πολιτικός προϊστάμενος των υπηρεσιών ασφαλείας της τότε Δυτικής Γερμανίας να συζητά με ανώτατο αξιωματικό, αναζητώντας μια άμεση λύση σχετικά με την αδυναμία των αρχών να φτάσουν στον πυρήνα της τρομοκρατικής οργάνωσης και να την εξαρθρώσουν.

Σε κάποια στιγμή ο αξιωματικός του αναφέρει ένας τεράστιο αριθμό πιθανών υπόπτων για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση, δηλαδή μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που κινούνται στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς, και ο πολιτικός προϊστάμενός του όχι μόνο δεν σκιάζεται και δεν ξεραίνεται με την είδηση, όχι μόνο δεν κάθεται πάνω από το καμένο γάλα για να κλάψει αλλά δίνει με πολύ ήρεμο και πράο τόνο την κατεύθυνση που μόνο ένας Γερμανός αξιωματικός θα ήταν σε θέση να αποδεχτεί χωρίς να βάλει τα γέλια।

Το γεγονός ότι γνώριζαν πόσοι ήταν οι ύποπτοι για συμμετοχή στην εν λόγω οργάνωση ήταν γι εκείνους μια καλή αρχή. Η μία άκρη του νήματος είχε πιαστεί.. Τι κι αν ήταν 200.000 ή 300.000, είχε αποφασιστεί να εξεταστούν όλοι, ένας προς έναν και ο αξιωματικός ήταν υποχρεωμένος να βάλει σε εφαρμογή ακαριαία την διαταγή του πολιτικού του προϊσταμένου. Θεωρώ ότι κάτι παρόμοιο θα έκαναν οι Γερμανοί, αν υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των φοροφυγάδων στην χώρα τους μπορεί να κυμαίνεται εώς και 500.000 ανθρώπους.
Δεν θα διαφωνήσω ότι το παράδειγμα είναι όντως ακραίο, όμως δείχνει κάτι.
Ότι ακόμα και για τα φαινομενικά ανυπέρβλητα προβλήματα ένα πρώτο βήμα είναι θεωρητικά μια καλή αρχή.
Στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε μια περίεργη στασιμότητα τους τελευταίους μήνες με την εφαρμογή των μέτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί από τη βουλή να μετατίθεται από μήνα σε μήνα, υπουργούς να κωλυσιεργούν μπροστά στην ευθύνη που έχουν αναλάβει και άλλους, βλέπε Παπακωνσταντίνου, να αλλάζουν τα νομοσχέδια την ύστατη στιγμή πριν από την ψήφισή τους, περιμένοντας από το νομοθετικό σώμα λογικά να μυρίσει τα δάχτυλά του σχετικά με το περιεχόμενο των εισηγήσεών του.
Δεν είναι τόσο τραγικό να υπάρχουν αποκλίσεις από τον ετήσιο διορθωμένο στόχο του ελλείμματος, αρκεί να υπάρχει κάποιος στόχος και κυρίως κάποιο σχέδιο.
Νιώθει όμως κανένας ότι υπάρχει;
Αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο πρωθυπουργός απευθύνει συνεχώς κάλεσμα για επίσπευση του κυβερνητικού έργου, τη γνωστή παραδοσιακή μανιέρα. Άραγε πόσες φορές είναι αρκετές να πεις σ έναν υπουργό σου να σπεύσει προκειμένου να αρχίσει να σε ακούει;
Μ αυτά και μα αυτά η ύφεση της ελληνικής οικονομίας αναμένεται να ξεπεράσει το 4,5% από 3% που ήταν η αρχική πρόβλεψη, ενώ η ημερομηνία ενδεχόμενης εξόδου της χώρας από την ύφεση έχει ήδη λήγοντα αριθμό το 3 αντί το 2.
Καμιά φορά τα σχόλια είναι περιττά. Οσμίζομαι όμως, ότι πίσω από την αδυναμία της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι των εταίρων της υπάρχει και ένα συστημικό πρόβλημα λειτουργίας του πολιτικού κόσμου. Μ απλά λόγια οι πολιτικοί μας χρειάζονται σχολειό και δεν αναφέρομαι στις περίφημες σχολές που ο καθένας τους έχει τελειώσει, αλλά σχολειό εκπαίδευσης ανθρώπων που υποτίθεται ότι πρέπει να λύνουν προβλήματα. Σχολειό παροχής νοοτροπίας και μεθοδολογίας και όχι στείρων και ξεπερασμένων σε αρκετές περιπτώσεις γνώσεων, σχολείο που θα παίξει τον ρόλο που παίζει στις προηγμένες χώρες η μακραίωνη πολιτική παράδοση.. Χρειάζονται λοιπόν εκπαίδευση για κατανόηση της έννοιας της πολιτικής, καθώς και οι ίδιοι είναι φρούτα ενός εκπαιδευτικού συστήματος που εξακολουθεί να βγάζει αυτοδίδακτους επιστήμονες για να δανειστώ μια εξαιρετικά εύστοχη παρατήρηση και ενός πολιτικού συστήματος που παράγει αυτοσχέδιους μάγους.
Εξάλλου, ποτέ η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν μια τόσο δύσκολη δουλειά όσο είναι σήμερα, ενώ όσοι κατά καιρούς αποφάσιζαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και τη γοητεία τους στον πολιτικό στίβο, θα σου περιέγραφαν κατά την εκκίνησή τους ένα διαφορετικό Job profile από αυτό που σήμερα τους απαιτείται. Ο ποιητής θέλει να πει ότι για πολλά χρόνια στην Ελλάδα η έννοια της πολιτικής ήταν συνυφασμένη αποκλειστικά με την επικοινωνία, και στο πιο πρακτικό της σκέλος με την εξασφάλιση δανεικών και την επιβολή φόρων. Εκεί εξαντλούνταν όλο το πράγμα. Δηλαδή περισσότερο συσχετιζόταν με την επινόηση τεχνασμάτων διατήρησης των κεκτημένων δια της αποφυγής των προβλημάτων παρά με την ίδια την εξολόθρευσή τους. Έτσι, οι πολιτικοί στην Ελλάδα όχι τυχαία, παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις υπήρξαν άνθρωποι της πράξης . Επίσης δεν υπήρξαν καν οραματιστές, δηλαδή παραγωγοί φρέσκων, πρωτότυπων ιδεών και αντιλήψεων για την κοινωνία και την οικονομία. Αντίθετα εκπαιδεύτηκαν άριστα στο να διεκπεραιώνουν σύντομες αποστολές με προοπτική τετραετίας και μοναδικό γνώμονα την συνεχόμενη διατήρησής τους στους κυβερνητικούς θώκους.
Ώρα είναι λοιπόν να αποδειχτεί ότι όλοι αυτοί που εκλέγουμε για να φθάνουν στις λύσεις των προβλημάτων απλώς δεν ξέρουν τη δουλειά.
Και αν τα όρνεα μυριστούν αδυναμία, θα χιμήξουν να τους κατασπαράξουν.
Πολλοί έχουν επισημάνει μέχρι σήμερα ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια δυναμική επανεκκίνηση για να χτίσει την αυτοπεποίθησή της.
Προς όποια πλευρά όμως και αν κοιτάξεις βλέπεις ότι λείπει η ηγετική δύναμη, η καθαρότητας της σκέψης, η γενναιότητας της καρδιάς, που απαιτούνται από το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και η ανασφάλεια επεκτείνεται.