Έκλεισα τις μέρες έξω

Θα μπορούσα νά χα φύγει,
νά χα απ όλα αυτά ξεφύγει
μα ένα πείσμα με κρατάει
σ ένα κόσμο που ξεχνάει
ένα πείσμα κουρασμένο
με καρφιά θεμελιωμένο
για ένα τόπο που πονάει
πάντα όποτε γεννάει
στα στιλπνά τα χέρια ξένων

δε λιμνάζουν τα νερά
μα λιμνάζουν οι ζωές μας
στα λιμάνια τα παλιά
η σκουριά και ο καφές μας
μια μελέτη υποταγής
μιας ανάπλασης φρικτής
θα σε κοίταγα στα μάτια
μα τα ρίχνεις καταγής

λίγα δάκρυα ακόμα
το τσιμέντο έγινε χώμα
τι μας μένει από τα άστρα
και τα άπαρτα τα κάστρα;
την Ιθάκη αναπολούμε
τι μας μένει να ξεχνούμε;
το φορτίο για ν αντέξω
έκλεισα τις μέρες έξω

μη ξεσπάς δε σε πονάνε
είναι ο τρόπος που αγαπάνε
κάτι υπόλοιπα γυρεύουν
με τους φόβους σε μαγεύουν
πάλι πίσω επιστρέφουν
για όσους μείναν και αντέχουν
και όσους φύγαν θέλουν πίσω
με απειλούνε να σε πείσω

στην αγνώριστη γενιά σου
στην παλιά την γειτονιά σου
κάποτε έσπερνες αστέρια
πριν σου σφίξουνε τα χέρια
χειραψίες ορκισμένων
γενετής πετυχημένων
θα δουλεύεις ή θα ζεις;
Θα σχολνάς ή θ αναπνέεις;
ποια ποιότητα ζωής
των ευρώ ή της ψυχής
στα κατάβαθα γυρεύεις;
ποια ποιότητα ζωής
μιας ανάπλασης φρικτής
την νεότητα μαζεύεις

χρειαζόμαστε αλλαγές
μα άλλες αλλαγές ποθούμε
τι θα πούνε οι αγορές
ή το μέλλον μας θ ακούμε;
τη ζωή φορολογούνε
ως εχέγγυο την ζητούνε