Μικρά διαλείμματα αξιοπρέπειας

Το σταυρόλεξο της επόμενης ημέρας μοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε εξαιρετικά αδίστακτους λύτες. Κυρίως σε αυτούς που προκειμένου να επιτύχουν τον επιθυμητό συνδυασμό λύσεων δεν διστάζουν να αναθεωρήσουν, να προσθέσουν, ή να αφαιρέσουν τετραγωνάκια από την ευφυή γραμμική κατασκευή.

Αναμένοντας, όμως, ένα έτος σημαδεμένο από τη μια, με βιβλικές προβλέψεις για καταστροφές ανυπολόγιστης αξίας που δήθεν προμηνύει η εκδικητική έξαρση της φύσης, και παράλληλα από την άλλη οικονομικές εξελίξεις ανυπολόγιστου βεληνεκούς που πρόκειται να καθορίσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κληθούμε να πορευτούμε κατά τις επόμενες δεκαετίες, τοποθετημένο ως ορόσημο τόσο υπαινικτικά στις παρυφές μιας συνοικιακής εσχατιάς που τη σάρωσε ένας απρόσκλητος χείμαρρος ασυδοσίας και ορθολογικού τυχοδιωκτισμού, έχουμε να αντιπαραθέσουμε μόνο το σθένος της λογικής και την δοκιμασμένη αντοχή της ευαισθησίας. Τα μόνα όργανα αντίστασης και πλοήγησης που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Άγνωστο, ακόμα, απρόβλεπτο και εντελώς αχαρτογράφητο παραμένει το 2012, και από άποψη, πολιτική, οικονομική, περιβαλλοντική, ηθική. Θα είναι ένα ακόμα έτος ακύρωσης, μήπως ματαίωσης των ισχνών προσδοκιών που έχουν απομείνει ως απολειφάδια στις ζωές μας, ή ένα έδαφος κινούμενο και πληγιασμένο όσο και τα ακροδάχτυλα των πελμάτων που θα αποτολμήσουν να το διατρέξουν; Ακόμα και η άνοιξη των υποτιθέμενων πλεονασμάτων του κ. Μόσιαλου, μοιάζει να απέχει χρόνια, αντί για μόλις λίγους αποκαμωμένους μήνες, ακόμα και η περίφημη τελική ευθεία πριν από το αόρατο νήμα τερματισμού και το αδιευκρίνιστο τέλος, μοιάζει να μην έχει ξεκαθαρίσει το τι είναι αυτό ακριβώς που πρόκειται να τελειώσει, αφού σίγουρα δεν θα είναι οι θυσίες και η λιτότητα, ενώ και ο χρόνος έχει εξελιχθεί πια σε ένα εξαιρετικά σχετικό μέγεθος.
Μ αυτά και μ αυτά, η πολύπλευρη ελληνική κόπωση γίνεται πια ορατή από κάθε σημείο του πλανήτη.
Στο εσωτερικό, την ανιχνεύεις σαφώς ευκολότερα μέσα από τα καταπονημένα πνευμόνια των πολιτικών που έχουν εξαντληθεί να εκτοξεύουν πεπιεσμένο αέρα με κατηγόριες, νουθετήσεις και παλαιοκομματικές καταλογίσεις μέχρι τις μωρολογίες των καφενείων που εξανεμίζονται για να διασταυρωθούν στον αέρα με το άρωμα των χαρμανιών και πιο χαμηλά κάτω στην κοινωνία όπου ακόμα και τα πρέπει και τα δεν πρέπει, τα φταις και τα φταίω, έχουν καταχωνιαστεί, ξεπουπουλιασμένα και απορροφημένα σε κάποια παλιά εργοτάξια ακυρωμένων συμβολισμών, για να απελευθερώσουν περισσότερο χώρο σε πιο χειροπιαστά, υλοποιήσιμα και αυτονόητα σχήματα.

Έτσι, λοιπόν, κυλά η ζωή όλων μας μεταξύ των προεόρτιων και μεθεόρτιων των επικείμενων δόσεων, με συνεχείς ταπεινώσεις εθνικές και προσωπικές στο όνομα μιας διφορούμενης εξύψωσης. Με τους πολίτες να ξημεροβραδιάζονται μπροστά στους δείκτες τους καταναλώνοντας άπληστα απαισιοδοξία και πανικό για λίγες μόνο αιχμές στοχευμένης πληροφόρησης, μια στάλα τσιμέντου ασφάλειας για να παγιώσουν λίγα μόλις τετραγωνικά μέτρα σχεδίων και προγραμματισμών, γύρω από τα βασικά και αυτονόητα. Και στα μεθεόρτια να αναζητεί ο συντετριμμένος πολεμιστής, με τις δυνάμεις του να έχουν τρωθεί και την αξιοπρέπειά του να έχει μπει ενέχυρο, λίγες μόνο στιγμές ξεκούρασης και αποστασιοποίησης μακριά από τον συστημικό κυνισμό, ενός αδιασαφήνητου πολιτεύματος, λαστιχένιου, εύκαμπτου και προσαρμοστικού, για να αποστρέψει το βλέμμα του από μια καθημερινότητα που όχι μόνο στερείται έμπνευσης, φαντασίας και ελπίδας αλλά μοιάζει να ενοχλείται και από αυτά και να τα αποστρέφεται.


Αυτή την ώρα λοιπόν, που το καινούργιο ψιθυρίζει τις προσταγές του αποκλειστικά και μόνο στα αυτιά των κυβερνώντων, οι οποίο τα έχουν κάνει μούσκεμα στην διαχείριση της ευθύνης που επωμίστηκαν και που η κοινωνία έχει διαρραγεί στα επιμέρους συστατικά της με τα μέλη της να αιφνιδιάζονται πρωτόγνωρα κάθε φορά που τυχαίνει να διασταυρώνονται τα βλέμματά τους στον ουδέτερο χώρο, κλεισμένοι ο καθένας σ ένα μικρόκοσμο αφορολόγητο και απροσπέλαστο με το μίνιμουμ ασφάλειας που δικαιούται να αιωρείται αδιαπραγμάτευτο και αναπόσπαστο πάνω από τα κεφάλια μας , ετούτη η άσκηση επιβίωσης γενικεύεται και αγκαλιάζει ολοένα και πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού, τροφοδοτώντας τη μνήμη με μικρές σκελίδες τόνωσης και αποφασιστικότητας που χρειάζεται το ανθρώπινο πνεύμα για να εμψυχωθεί από ιδέες που φιλοδοξούν να το βγάλουν από το τέλμα και την μοιρολατρία.

Εξάλλου, η ζωή είναι πάνω απ όλα. Πάνω και από τις οικονομικές δυσκολίες, και από τις ανέχειες ακόμα και από τις καταστροφές, τις απώλειες και τα αδιέξοδα. Κι όταν το γενικό έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι διαθέτει τους δικούς του τρόπους για να υποτάξει το μερικό στη βούλησή του, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παραιτείται από την υποχρέωσή του να συσπειρώνει, να ενισχύει και να τροφοδοτεί την ύπαρξή του με ελπίδες ραντισμένες με αίμα και πόνο.