Δημιουργία συντομεύσεων ζωής

Προσπαθώντας να δώσω ένα πρόσωπο, μια σχηματική μορφή, στην άοσμη ουδετερότητα των αγορών, που επιτίθενται σήμερα κατά κύματα στην Ευρώπη και στους πολίτες της, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι οι κάθιδρες και εναγώνιες μορφές των χρηματιστών απανταχού, την ώρα που παρακολουθούν με πυρετώδη ένταση και ανησυχία την ευμετάβλητη διακύμανση των αριθμών στις τεράστιες χρηματιστηριακές οθόνες τους.

Σκέφτομαι, όμως, ότι αυτού του είδους- ο άνθρωπος της οικονομίας- τελικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της μονεταριστικής παντοκρατορίας, αυτών που μεταφέρουν κεφάλαια κατά το δοκούν και κινούν την άυλη πραγματικότητα μέσα από τα νήματα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Παρόλα αυτά, κάπως έτσι, θα φανταζόμουνα την αγορά προσωποποιημένη.
Αντανακλαστική, ενστικτώδη, νευρωτική, διχασμένη ,και χειμαρρώδη χωρίς ειρμό και λογική τάξη, παραδομένη στις παρορμήσεις της που την εξωθούν πρώτα να ενεργεί και έπειτα να σκέφτεται. Πανίσχυρη και φοβισμένη ταυτόχρονα Άρα εξαιρετικά επικίνδυνη. Συνηθισμένη στην ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία και άμαθη σε οποιαδήποτε μορφή ελέγχου, ανέγγιχτη από κανόνες και πλαίσια, εξαρτημένη από την αεικίνητη φύση της, κακομαθημένη σαν ξεροκέφαλο παιδί που οι φωστήρες γονείς της οικονομικής θεωρίας του επέτρεψαν να ρυθμίσει την κοινωνική ζωή, επηρμένη και υβριστική απέναντι στους ανθρώπους και τις ηπείρους.

Ένας μικρός πλανήτης, πλάι στον αληθινό, που πια λειτουργεί σαν δορυφόρος του, ελάχιστα μακιγιαρισμένος, συχνά καμουφλαρισμένος και προσωρινά επικυρίαρχος και δεσποτικός που επεκτείνει διαρκώς τον ζωτικό του χώρο σε πεδία όπως η πολιτική, η κοινωνία και ο πολιτισμός.

Ενδιαμέσως, -σχεδόν τυραννισμένος- παραδομένος στην ευλαβική μοιρολατρία που τον διακατέχει, και εγκλωβισμένος στα διαχρονικά αδιέξοδά του, περιορισμένος στους τέσσερις τοίχους της υπαρξιακής του αγωνίας που τον αλυσοδένουν πισθάγκωνα: τη φθορά, το φόβο, τον έρωτα και το θάνατο, με το κεφάλι του διαρκώς ματωμένο από τα χτυπήματα και τις παλινωδίες, ο άνθρωπος της καθημερινότητας ανεπίδεκτος από τα διδάγματα της ιστορίας, διακατέχεται από άγνοια των στοιχειωδών και εξακοντίζει το στιγμιαίο πάθος του για ευημερία και ασφάλεια σε μια διαρκή διαδρομή παράλυσης, μια λεωφόρο οπισθογυρίσματος.

Σ αυτές τις δήθεν ελεύθερες κοινωνίες, όπου ο φόβος και η εμπορευματοποίηση των σχέσεων τις έχουν αναγάγει σε αποκυήματα αλλοτινών ψευδαισθήσεων, οι επισφάλειες γίνονται τεράστιες όσο οι μεγάλες αξίες, τα παραδοσιακά υποστυλώματα κι οι αρμοί των κοινωνικών αρθρώσεων μοιάζουν πια με απλές, βολικές συντομεύσεις, που όμως δεν παραπέμπουν σε καμιά ουσιαστική συνθήκη. Μόνο ο άνθρωπος του χρηματιστηρίου μοιάζει να διαπνέεται από κάποιο πνεύμα αληθοφάνειας, τον κυνικό ορθολογισμό, προσπαθώντας να εναρμονιστεί με τους αριθμούς που επισκιάζουν κάθε ίχνος πραγματικής αναζήτησης.

Εκεί, λοιπόν, στο ναό του χρήματος, είναι που όλα τα συστατικά της οικονομίας ισορροπούν σε μια εύθραυστη αρμονία: την έλλειψη διαύγειας, ανθρωπιστικής αίσθησης, την ζωή κάτω από το πρίσμα πραγματικών ή φανταστικών απειλών, τις νοσηρές χρηματιστηριακές φοβίες, την εγκατάλειψη της εμπιστοσύνης στον άνθρωπο, την απουσία αναπαραστατικής ικανότητας, την ενίσχυση της πρόσοψης και την μείξη των πιο ευφάνταστων παραδοξοτήτων για την δημιουργία ενός σήματος παγκόσμιας εμβέλειας.