Μια ψυχή πού ναι να βγει...

Στην αίθουσα ενός δικαστηρίου σχεδόν τα πάντα αντηχούν φυσιολογικά. Αυτή είναι η τέχνη της δικονομίας, που αποσκοπεί στην επικράτηση της μιας πλευράς έναντι της άλλης και όχι φυσικά στην εξεύρεση του δίκαιου, όπως επαίρεται αυτοθαυμαζόμενος ο συνταγματικός νομοθέτης. Η υπερίσχυση του δίκαιου έγκειται αποκλειστικά στην δικαιοδοσία των δικαστών, με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες ή συχνά από την ίδια τους την ανεπάρκεια ή την άγνοια. Από τις πρόσφατες απομαγνητοφωνήσεις αποδεικνύεται ότι υπήρχε προμελετημένη σκευωρία εναντίον του Ηρακλή.. Το είπανε αρκετοί πριν από εμένα και θα το επαναλάβω κι εγώ μιας και το προσυπογράφω με τα δυο μου χέρια, όποια και αν είναι η τελική έκβαση της υπόθεσης. Το ερώτημα είναι αν θα ολοκληρωθεί αυτό το έγκλημα ή θα μείνει στα σκαριά.
Δεν τους έφτανε ότι ήθελαν πάση θυσία να κρατήσουν στην κατηγορία τον αντιτουριστικό Αστέρα που υποβιβάστηκε αγωνιστικά όπως ίσως ξέχασαν αρκετοί, και που αποτελεί μια εύκολη λεία για τους προστάτες του, για λόγους που πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ, και που σίγουρα δεν συνηγορούν με προσπάθεια για να γίνει πιο ελκυστικό το πρωτάθλημα, κράτησαν και τον λαό μιας ομάδας σε αναμμένα κάρβουνα για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι.
Και ποιος ξέρει, ίσως και να έπεται συνέχεια, μιας και η κατηφόρα συνήθως δεν έχει τέλος αν δεν ακούσεις το… ντουπ, σε μια χώρα που ψηφίζονται νόμοι, νομοσχέδια, μνημόνια και μεσοπρόθεσμα για να μην υλοποιηθεί επί της ουσίας τίποτα. Εντελώς προσχηματικά. Όπως εν τέλει φαίνεται να θέλουν να λειτουργεί και το διαιτητικό δικαστήριο του οποίου η υποχρέωση να τηρούνται οι αποφάσεις αμφισβητείται ευθέως από τους νομικούς εκπροσώπους του Αστέρα Τρίπολης που κανονικά δεν θα έπρεπε καν να βρίσκονται στην αίθουσα που εκδικάζεται η υπόθεση του Ηρακλή, καθώς ο νόμος δεν τους αναγνωρίζει άμεσο συμφέρον.

Είναι όμως πραγματικά αδιανόητο. Δεν το χωράει ο νους λογικού ανθρώπου, ότι ενώ το τακτικό διαιτητικό δικαστήριο της ΕΠΟ, δηλαδή το τριτοβάθμιο όργανο της αθλητικής δικαιοσύνης αποφάνθηκε ότι ο Ηρακλής πρέπει να τιμωρηθεί για πλαστογραφία άρα με βάση το επίμαχο άρθρο που προβλέπει μια γκάμα από ποινές προστιματικού κυρίως χαρακτήρα κι όχι για δυσφήμηση του ποδοσφαίρου, έρχεται τ το εφετείο για να κάνει τι; να αμφισβητήσει την αρμοδιότητά ή να αλλοιώσει το σκεπτικό της απόφασης του Διαιτητικού Δικαστηρίου καταλύοντας πραξικοπηματικά κάθε έννοια νομιμότητας; Αν όχι γιατί επέτρεψε στους εκπροσώπους του Αστέρα να παρευρίσκονται και να παρεμβαίνουν στην εκδίκαση της υπόθεσης, ενώ με βάση το σκεπτικό της απόφασης του τακτικού διαιτητικού ο Αστέρας δεν έχει και δεν είχε ούτε νωρίτερα άμεσο συμφέρον μιας και ακόμα και στην περίπτωση που υποβιβαζόταν ο Ηρακλής την θέση του στην Λίγκα, θα έπρεπε να καταλάβει ομάδα από την Football League.

Ο νόμος είναι ξεκάθαρος αλλά και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από την ίδια την νομοθεσία που προβλέπει συγκεκριμένες ποινές για την περίπτωση της πλαστογραφίας αλλά ακόμα και από τον μέσο εχέφρων νου, που θεωρούν δυσφημιστικά για το ποδόσφαιρο, άλλου είδους γεγονότα όπως για παράδειγμα τη συμμετοχή ομάδων στα στημένα παιχνίδια ή τα όσα ευτράπελα και τραγικά μαζί συνέβησαν στον φετινό τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Αυτά αποτελούν αληθινή δυσφήμηση του αθλήματος. Δυσφήμηση αθλήματος αποτελεί επίσης το γεγονός ότι συγκεκριμένοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες εξακολουθούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητοι στο γραφείο του κ. Πιλάβιου, την ώρα που για κάποιες ομάδες είναι πιο εύκολο να συναντήσουν τον πρωθυπουργό παρά τον ίδιο, όπως και οι συνεχείς παλινωδίες της ΕΠΟ, η υπέρβαση εξουσιών, η επιλεκτική χρήση της ρήτρας εμπιστευτικότητας ή του περίφημου αυτοδιοίκητου, η πλήρης απαξίωση του ποδοσφαίρου κατά την περίοδο της συγκεκριμένη ηγεσίας της ομοσπονδίας από έναν άνθρωπο που εμφανίζεται άβουλος και ανίσχυρος μπροστά στις πιέσεις άνομων συμφερόντων.

Τεράστια είναι και η ευθύνη της Superleague που υπό την προεδρία του αποτυχόντα Βαγγέλη Μαρινάκη, έχασε κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Όλοι τους ελέγχονται για την πλήρη απαξίωση του προϊόντος μέσα από την ισοπέδωση κάθε έννοιας ανταγωνισμού. Από όσους ακούγονται στις κασέτες-τεκμήρια να εύχονται ή να προσβλέπουν στον υποβιβασμό μιας ομάδας με αθέμιτο τρόπο, μέχρι όσους σιώπησαν υπαινικτικά μπροστά σε μια κατάφορη αδικία.
Στην πλειοψηφία τους δεν αντιλήφθηκαν ποτέ ότι το βασικό προϊόν τους δεν είναι οι ομάδες τους αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου κι ακόμα ότι η κάθε επένδυσή τους δε θα έχει κανένα απολύτως αντίκρισμα αν δεν αναβαθμιστεί ποιοτικά το άθλημα και δεν δημιουργηθούν συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού.
Δεν πρόκειται ποτέ να δουν προκοπή με χειραγώγηση αντιπάλων, ομάδες δορυφόρους και ελεγχόμενους ομοσπονδιακούς παράγοντες. Πάντως, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ακόμα και αν ο Ηρακλής τελικά δικαιωθεί η νίκη του θα είναι Πύρρειος καθώς χωρίς παίκτες, χωρίς προετοιμασία και με πιθανή αφαίρεση βαθμών από το τρέχον πρωτάθλημα η αποστολή του στην κατηγορία θα είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Έχει αντιστάσεις όμως η ομάδα και πρωτοφανή αποθέματα και είναι ικανή να αντιπαρέλθει κάθε μορφή δυσκολίας. Αυτό δείχνει η ιστορία.

Space Dogs 3D

Στα προγράμματα για την εξερεύνηση του διαστήματος των Σοβιετικών χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον και σκύλοι.
Σ αυτά τα συμπαθητικά τετράποδα αποτίνει φόρο τιμής η ολιγομελής δημιουργική ομάδα της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Σκυλάκια στο διάστημα» που μας έρχεται από τη Ρωσία.
Πέρασαν μόλις λίγοι μήνες, από την ημέρα που ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ τόνιζε σε μια συνέντευξη τύπου ότι το ρωσικό γόητρο θα παραμείνει ανεκπλήρωτο και κουτσουρεμένο, αν ο σύγχρονος Ρωσικός κινηματογράφος δεν ακολουθούσε επεκτατική πολιτική.
Παιδί αυτής της λογικής είναι πιθανότατα η ταινία “Space Dogs” η οποία δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την τεχνική υπεροπλία των μεγάλων αμερικανικών στούντιος, αξιοποιώντας ένα μέρος της ρωσικής παράδοσης του φορμαλισμού, αλλά και της ρωσικής ιστορίας.
Μεταφερόμαστε στην κομουνιστική Μόσχα των αρχών της δεκαετίας του 50, όταν οι σοβιετικοί αρχίζουν να βάζουν στόχους και να τους εκπληρώνουν στους τομείς της τεχνολογίας και της εξερεύνησης του διαστήματος.
Δύο χαριτωμένες σκυλίτσες η Μπέλκα και η Στρέλκα συναντιούνται τυχαία στους δρόμους της Μόσχας και η περιπλάνησή τους καταλήγει σ ένα κυβερνητικό κτήριο όπου προετοιμάζονται για ένα ταξίδι στο διάστημα.
Συμπαθητικό και ενδιαφέρον animation, με αρκετά τεκμηριωμένο ιστορικά σενάριο, απολαυστικές εικόνες, και καλό ρυθμό.

Δημόσιο οχυρό

Πρέπει να ξύπνησα νωρίς το πρωί
είχα πλαγιάσει να ξεφύγω από εφιάλτη
παραμιλούσα και διψούσα πολύ
μια νοσοκόμα μου αποσήκωσε το μάτι

χάπια στο στόμα και αφροί στο νερό
τουίνκ σακάκι φανελένιο παντελόνι
κάτι παράξενο κυλά στον ορό
κάποιος παράξενος γιατρός με σιμώνει

μοιάζει το σκέπασμα με χιόνι βαρύ
και το θερμόμετρο με .άδειο σιφόνι
γιατροί ασκούμενοι και μια αναλαμπή
αδρεναλίνη βουτηγμένη στη σκόνη

θα είναι σούρουπο, ή μια χαραυγή
αντιληπτή όταν θα γίνει η φυγή μου
απαρατήρητοι γυρνούν οι τρελοί
γι αυτό μ αρέσει τραγικά η εποχή μου

δημόσιο πρόσωπο, δημόσιο κενό
κάποιος εκφωνητής την ώρα αναγγέλλει
που θα παρθεί κάθε δημόσιο οχυρό
βρώμικο δάχτυλο γεμάτο με μέλι

σαν σαστισμένος απ τον τρόμο λαγός
μπροστά στα φώτα τα βαριά αυτοκινήτου
από πεποίθηση σχεδόν ουραγός
οπισθοφύλακας μυαλού ακινήτου

Η διπλωματία των ερειπίων

Τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν «λυσσάξει» το τελευταίο διάστημα σχετικά με την τύχη του «σφαγέα», «δικτάτορα» «αιμοσταγή δολοφόνου», πρώην επισήμου συνομιλητή των εκλεγμένων ηγετών τους και μέχρι προσφάτως εκλεκτού της δύσης, Μουαμάρ Καντάφι.
Τι να έχει απογίνει; που να κρύβεται άραγε; Τι τέλος να τον περιμένει; Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απασχολούν την στιβαρή ειδησεογραφία τους.
Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν και όλες οι εναλλακτικές εκτιμήσεις συντείνουν σε μια μοίρα παρόμοια με εκείνη του Σαντάμ Χουσείν, όπως άρχισε να παραμορφώνεται την στιγμή που σταμάτησε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Δύσης και έγινε εξαιρετικά ανεπιθύμητος. Η καλύτερα , όταν η εξόντωση του αποδείχτηκε πιο συμφέρουσα από την διατήρησή του στην εξουσία.
Δεν είμαι όμως πλέον καθόλου βέβαιος ότι αυτές οι θεαματικές ανακυβιστήσεις, των κυβερνήσεων και των μέσων, παρακολουθούνται πλέον με κάποιο ενδιαφέρον από την κοινή γνώμη.
Φαίνεται πως υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο ένα είδος απαξίωσης των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα μακριά μας, η οποία από άλλους ερμηνεύεται ως σιωπηρή αποδοχή διαφόρων πολιτικό-στρατιωτικών ενεργειών, που αποσκοπούν σε πολύπλευρη και εμφατική ενεργειακή εκπροσώπηση των συμφερόντων μιας χώρας, ενώ από άλλους ως εξασθενημένη απάντηση των απενεργοποιημένων πολιτών στον πολιτικό κυνισμό της εποχής, μια αντίδραση συλλογική, που φέρνει όμως τις κοινωνίες εγγύτερα στη γαλήνια αποδοχή της αποχαύνωσης και της κοινωνικής παράλυσης.
Το νέο είναι ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, φαίνεται ότι επιστρέφει δυναμικά στο αγαπημένο του χόμπι, την πολιτική, γυρίζοντας την πλάτη του στον καλό του φίλο συνταγματάρχη Καντάφι, με τον οποίο τον συνέδεαν ατελείωτοι συγχρωτισμοί και πολλή καλή χημεία στην μίξη πολιτικής και προσωπικής ευχαρίστησης. Άλλωστε, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι ότι στο χώρο της πολιτικής υπερισχύει ακαριαία η επιδίωξη του άμεσου συμφέροντος έναντι οποιουδήποτε αντιτίμου, δεν κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας, αν ισχυριστούμε ότι και η έννοια της προδοσίας δεν υφίσταται στις διεθνείς σχέσεις.

Ο Καβαλιέρε μοιάζει να είναι αυτήν την εποχή ιδιαίτερα δραστήριος, αφού εκτός του ότι ηγήθηκε της σύνταξης ενός προγράμματος εξπρές για την δημοσιονομική εξυγίανση της ιταλικής οικονομίας σήμερα βγαίνει και πάλι μπροστά για να υπερασπιστεί τα θεμελιωμένα και κραυγαλέα συμφέροντα της χώρας του στη Β. Αφρική, ενώ μην ξεχνούμε ότι φανερά έχει παραμερίσει λίγο και την σκανδαλώδη προσωπική του ζωή. Τι θυσία!
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του βρίσκονται πρωτίστως τα χρυσοφόρα συμβόλαιο της αναδόμησης της κατεστραμμένης λιβυκής υποδομής, που για πολλούς αποτελούν ακόμα πιο σημαντικό θέλγητρο και από τα ίδια τα πετρέλαια, τα οποία αργά ή γρήγορα θα υποκύψουν στις διαδρομές που θα επιβάλλουν οι απαιτήσεις των ζωνών επιρροής και των πραγματικών αναγκών όπως τις διαμορφώνουν οι αγορές.
Τα μεγάλο παζάρι όμως φαίνεται να πυροδοτεί έναν νέο κύκλο μυστικών διαπραγματεύσεων με πρωταγωνιστές τους ηγέτες των χωρών της μεσογείου και με στόχο την άμεση τροφοδοσία της αγοράς με τα λιβυκά πετρέλαια και της καταστρεμμένης λιβυκής γης με τεχνογνωσία και κατασκευαστικά υλικά προέλευσης.
Από τις εξελίξεις προσπαθεί να επωφεληθεί και ο Νικολά Σαρκοζί, που διαθέτει τρομακτικά ερείσματα στις τάξεις των ανταρτών, χάρη και στην δωρεάν διαφήμιση που του κάνει ο Μουαμάρ Καντάφι σε κάθε ηχογραφημένο του μήνυμα.
Μ αυτά και μ αυτά, τα ερείπια φαίνεται πως εξακολουθούν να γεννούν πλούτο και ανάπτυξη και οι επιδιώξεις των ευρωπαίων ηγετών μόνο τυχαίες δεν είναι στην περιοχή.
Φοβισμένη και ανίσχυρη μια κάποια δημοκρατία φαίνεται πως βρίσκεται στα σπάργανα της, αλλά πριν αφεθεί στον έλεγχο των εκφραστών της, η ανάγκη των μεγάλων ηγετών είναι να διασφαλίσουν τις σταθερές προοπτικές που τους εξασφάλιζε η εμβληματική παρουσία του αμφίσημου Καντάφι στην περιοχή.
Ποιος βιάστηκε να γράψει πως «είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια;». Και παλάτια και γέφυρες, και δημόσια κτήρια και πολυκατοικίες, θα κτίσεις, γιατί όχι; Και ο,τιδήποτε άλλο ανακυκλώσιμο, αναδιατάξιμο, αναλώσιμο και προσωρινό. Μήπως, ισχυρίστηκε τελευταία κανείς, ότι η χέρσα γη της λυβικής ερήμου αποτελεί πιο ασταθές επιχειρηματικά έδαφος από οποιοδήποτε άλλο σημείο της γης;

Green Lantern

Photo: (Έλεος, ρε συνάδελφε, πόσες αναρρωτικές θα ζητήσεις ακόμα σε μια χρονιά;)

Ομάδα πρασινοντυμένων, διαγαλαξιακών φρουρών (πρασινοφρουρών του διαστήματος) ονόματι Green Lantern ξεπηδά από τις καλογυαλισμένες σελίδες της DC (ασθμαίνουσας ανταγωνίστριας της Marvel), αναζητώντας απεγνωσμένα μια νέα καριέρα στη μεγάλη οθόνη. Γιατί;
Στα χέρια της κρατάει ένα μαγικό δαχτυλίδι, το οποίο έχει την ικανότητα να υλοποιεί διάφορες ιδέες, που μπορεί να αφορούν σε υλικά αντικείμενα, ή κυρίως σε δυναμικά και αποτελεσματικά όπλα μεσαίου ή μεγάλου διαμετρήματος.
Αυτά θα τους χρειαστούν πάραυτα, καθώς το σύμπαν μικραίνει επικίνδυνα μπροστά στην συμμετρική απειλή που αντιμετωπίζει με το όνομα Parallax, (κάτι σαν αυτό που ήταν οι εκλογές για τους συνδικαλιστές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος) την οποία καλούνται να αποκρούσουν υπό την εμπνευσμένη βοήθεια του πιλότου Hal Jordan (Ryan Reynolds), ο οποίος είναι ο πρώτος γήινος που υπηρετεί στο σώμα των Lantern και αντιμετωπίζεται από τους συναδέλφους του με εξαιρετικά μεγάλη καχυποψία. Δηλαδή κάτι σαν δημόσιος υπάλληλος που περνάει εξετάσεις ΑΣΕΠ, διορίζεται με αξιοκρατικές διαδικασίες και τοποθετείται σ ένα γραφείο γεμάτο με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που διορίστηκαν με μέσο , νιώθοντας ενοχές απέναντί τους.
Κινηματογραφικό κόμικ με άκρως στερεοτυπικούς χαρακτήρες και αρκετά χαρακτηριστικά ρετρό, χωρίς δραματικό υπόβαθρο, που χαρακτηρίζεται από απουσία φαντασίας και επινοητικότητας και αρκετά ρηχή και φλύαρη σκηνοθεσία.

Έτσι κτίζονται οι ομάδες κα. Μπαρτσελόνα

Γνωστός, πρώην πρόεδρος ελληνικής ΠΑΕ, και παράλληλα ιδιοκτήτης της ίδιας ποδοσφαιρικής ομάδας, είχε αποκτήσει πρόσφατα τη φήμη ότι επέλεγε αποκλειστικά μόνος του, τους παίκτες που θα έφερνε στην ομάδα του, αψηφώντας συστηματικά τις όποιες εισηγήσεις του προπονητού. Και από την πλευρά του ο προπονητής, όχι μόνο δεν ενοχλούνταν από αυτήν την κατάσταση, αλλά είχε τόση μεγάλη εμπιστοσύνη στον προέδρό του , που αν καμιά φορά εκείνος τύχαινε και του ζητούσε την άποψή του για κάποιο παίκτη που ήθελε να αγοράσει, ο εκάστοτε προπονητής το εκλάμβανε ως ωμή παρέμβαση στο έργο του και του υπέβαλλε αμέσως την παραίτησή του.

Ελλείψει άλλης δυνατότητας....

Η πλειοψηφία των ζευγαριών εξακολουθεί να μένει μαζί χάριν των παιδιών, επιβεβαιώνουν οι έρευνες. Τύποις, η ψυχική ανάταση, που κάποτε οδήγησε δύο ανθρώπους στην απόφαση για συμβίωση εξακολουθεί να υπάρχει, ουσιαστικά όμως στο σημαντικότερο κομμάτι του δεσίματος που έχει απομείνει πια μεταξύ τους, δεσπόζει η απόφαση συμπόρευσης για το καλό των απογόνων. Η κάθε μορφής ανανέωση εκλαμβάνεται ως διακοπή της συνέχειας και διάρρηξη της σταθερότητας που είναι δύο από τα μεγαλύτερα ζητούμενα μιας εποχής όπου οι μυριάδες μεταβλητές δημιουργούν ένα απίστευτα σαθρό και ρευστό έδαφος.
Η περίσσεια συγκρούσεων, όμως, επί σημαντικών και ασήμαντων θεμάτων είναι πάντα ορατή δια γυμνού οφθαλμού, καθιστώντας, την σιωπωρή συμφωνία διαρκώς υπό αίρεση, εξέταση και αμφισβήτηση.

Ενόσω λοιπόν τα παιδιά μεγαλώνουν και το βασανιστικό «εξ ημισείας» δεσπόζει σαν πνεύμα σε κάθε οικογενειακή δραστηριότητα, ταπεινώνοντας τις προσταγές της φύσης μαζί με τις έννοιες της ελευθερίας και της ανεξάρτητης έκφρασης, η περίοδος ενηλικίωση των τέκνων μοιάζει με ορόσημο για την επί μακρόν σχεδιαζόμενη απελευθέρωση του ενός από τα δεσμά του άλλου.
Νωρίτερα, θεωρείται ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πολλά πολλά κι όποιος δεν καταλαβαίνει, μάλλον πληγώνεται ευκολότερα και βαθύτερα.
Την ίδια στιγμή, τα ώτα έχουν παύσει από καιρό να εκτείνονται ευήκοα στα αμφότερα αιτήματα και ο συνεταιρισμός χαλυβδώνεται, μόνο μέσα από μια δέσμη κοινών συνηθειών, προβλημάτων και υποχρεώσεων.

Κάπου κάπου παρεισφρύουν στη σχέση και ορισμένα αρκετά ουδέτερα αλλά ιδιαίτερα επιδραστικά προβλήματα. Τότε, η έλλειψη κατανόησης του ενός προς τις ανεξήγητες πια ανάγκες του άλλου, πολλαπλασιάζουν τις ρωγμές στα τοιχώματα της σχέσης, που όμως, δεν κινδυνεύει από τέτοιες μικρογκρίνιες ή άγονες παθογένειες, αλλά αντίθετα μόνο από κάποιες στιγμές διαύγειας που αναδεικνύουν συνθήκες απότομης και βασανιστικής συνειδητοποίησης.
Για παράδειγμα, η ξαφνική θέαση ενός καθαρού ορίζοντα απειλεί με δραστική ρήξη μια σχέση πιότερο από την ατελείωτη σκοτεινιά των μικροπροβλημάτων και των καθημερινών φθορών.
Εφ όσων βεβαίως υπόσχεται τη δυνατότητα μιας προοπτικής.
Επειδή κανείς πια στις μέρες μας δεν το κουνάει ρούπι, από εκεί που είναι, χωρίς την υπόνοια μιας προοπτικής.
Ακόμα και οι εκ διαμέτρου αντίθετες πεποιθήσεις μπορούν να θωρακίσουν μια σχέση, απουσία ξεκάθαρης και αξιόπιστης προοπτικής.
Έτσι, προβλήματα που παρέμειναν ανεπίλυτα ένεκα της λυσσαλέας ταχύτητας των σύγχρονων ρυθμών, αφομοιώνονται από το οικογενειακό ασυνείδητο ως μεγάλες ευκαιρίες σύσφιξης και ανανέωσης των δεσμών. Και η ζωή συνεχίζεται….

Πέτρινο Τραγούδι (Μυθιστόρημα του Ian Banks)

Η κατάπαυση του πυρός είναι μια συνθήκη που ανασύρει στην επιφάνεια τα υπολείμματα μιας φρικτής πραγματικότητας, όπου κυριαρχούν η μυρωδιά του θανάτου μαζί με εικόνες ανείπωτης ισοπέδωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είναι όμως και η απαρχή μιας περιόδου εξίσου αφόρητης και φρικτής με εκείνης του πολέμου, όπου η εξαχρείωση των ηθών και η άναρχη βία, εξισορροπούν με τη απελπισμένη ισχύ των δυσλειτουργικών καπνισμένων κανών και την υπέρβαση εξουσίας, βυθίζοντας τους άβουλους πρωταγωνιστές της σε μια δίνη από αδικαιολόγητους σκοτωμούς και ανεξέλεγκτη σκληρότητα.

Μυθιστόρημα με την βαρυσήμαντη υπογραφή ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς, του Σκωτσέζου, Ίαν Μπανκς, που γράφτηκε το 1997, το «Πέτρινο τραγούδι» έχει ως βασικούς πρωταγωνιστές του τους ενοίκους ενός παλιού αρχοντικού κάστρου που πέφτει στα άγαρμπα χέρια μιας οπλισμένης συμμορίας που διοικείται από μια αμφιλεγόμενη υπολοχαγό, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Την ίδια ώρα ένοπλες συμμορίες, λυμαίνονται τους δρόμους, σκορπώντας τον τρόμο και τον θάνατο σε όσους τύχει να μπλέξουν στα πόδια τους. Ο πόλεμος μοιάζει να έχει τελειώσει, ή μήπως δεν τελειώνει ποτέ ο πόλεμος και απλώς αναδιπλώνεται και μεταμορφώνεται σε νέες μορφές βίας; η ανθρωπιά έχει χαθεί, η αλληλεγγύη μοιάζει με παράδοξη ουτοπία και η ωμότητα είναι ο μόνος δοκιμασμένα ασφαλής δρόμος για όσους επιδιώκουν την επιβίωσή τους. Μέσα, όμως, σ αυτή τη δυσώδη και ζοφερή πραγματικότητα, υπάρχουν και άνθρωποι καλοθρεμμένοι, εκλεπτυσμένοι, καλλιεργημένοι, γεμάτοι απόκρυφες αναμνήσεις, εξεζητημένες δεξιότητες και ένοχα μυστικά αν και όχι απαραίτητα πιο ευαίσθητοι ή καλόψυχοι από τους υπόλοιπους τους τραχείς και ωμούς ανθρώπους της βιομέριμνας, πρόσωπα αριστοκρατικής προέλευσης που διαθέτουν ένα αμφιλεγόμενο κίνητρο για ζωή και έχουν πολλούς λόγους για να αναπολούν μια περασμένη ζήση βυθισμένη στην ερωτική αποχαλίνωση, την τρυφηλότητα, την θεσμοθετημένη ανευθυνότητα και την απόλαυση της καθημερινής μικροεξουσίας.
Από καθαρή αδυναμία κι όχι από πίστη σε κάποιες αρχές και αξίες, οι ήρωες του Μπανκς δεν αρνούνται την ταυτότητά τους για να επιβιώσουν, αντίθετα γίνονται παθητικοί αποδέκτες μιας ανεξάντλητης βίας, ματώνουν και πονάνε, κρατούνται δέσμιοι και βασανίζονται, μεταφέρονται από εδώ και από εκεί γιατί είναι ανίκανοι να απελευθερωθούν ή ακόμα και να πάρουν μια απόφαση κινητοποίησης, ή να δράσουν και να αντισταθούν.
Με αυτό το μυθιστόρημα ο Ίαν Μπανκς, επεκτείνει την πανθομολογούμενη εμμονή του για συγγραφική βελτίωση, εκτινάσσοντας τη λογοτεχνική διάσταση της γραφής σε απλησίαστα ύψη. Η γλώσσα του είναι καθηλωτική από μόνη της, μια αυτόφωτη ύπαρξη, αυτόνομη και χορταστική, κάτι ανάμεσα σε λυρική ποίηση και καθημερινή πρόζα του δρόμου, που σε ταξιδεύει στις εφιαλτικές παραστάσεις που γεννούν οι καλοδιαλεγμένες λέξεις που απογειώνουν την υποδειγματική και αβίαστη ρευστότητα των εκφραστικών μέσων ενός μεγάλου λογοτέχνη.

Στο βιβλίο, θίγονται ζητήματα όπως η ερωτική επιθυμία, η ζήλια, η απόγνωση, η εμπιστοσύνη, η προδοσία και το καθήκον, ως διασταυρούμενες διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, που θεριεύει ή ημερεύει προσαρμοζόμενη πάντα στο φυσικό περιβάλλον.
Είναι βιβλίο σκληρό και ποιητικό ταυτόχρονα, με τεράστιες αφηγηματικές αρετές και τολμηρή κριτική διάθεση, που παραβιάζει, χωρίς να σου προκαλεί ενόχληση, τη μεγάλη αρχή της οικονομίας στο γράψιμο για να ελιχθεί ανάμεσα σε θέματα καθημερινής τρέλας και ιστορικής σπουδαιότητας και να εξελίξει την παράδοση της κλασικής λογοτεχνίας, περιγράφοντας ένα θρηνητικό αιματοβαμμένο όργιο, μία πέτρινη ελεγεία για τον πόλεμο και την ίδια τη ζωή, σε συνθήκες απώλειας της εμπιστοσύνης και γιγάντωσης των αμφιβολιών και της καχυποψίας.

Alla uno, alla due, alla tre’s

Αναμφισβήτητα, ο χουντίνι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μάγους-ταχυδακτυλουργούς της σύγχρονης ιστορίας. Μια προσωπικότητα που κατάφερε να κρατήσει αμετάβλητη την αντίληψη των μαζών για το πρόσωπό του δεκαετίες ολόκληρες μετά το θάνατό του, αν και η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα κόλπα του ξεπεράστηκαν σχετικά γρήγορα από τους επιγόνους του, όπως για παράδειγμα τον πολυεπίπεδο David Copperfield, που έδωσε στην μαγεία του-όντας και μουσικός- και ορισμένα καλλιτεχνικά, αλλά και σωματικά ή αθλητικά χαρακτηριστικά, καθιστώντας την περισσότερο υπαινικτική και πολύσημη, αν και λιγότερο ίσως ευρηματική..

Κοινή συνισταμένη όλων τους όμως είναι ότι τους άρεσε αλλά και εξακολουθεί να τους αρέσει να εξαφανίζουν πράγματα Από υλικά αντικείμενα, διαφορετικού διαμετρήματος, που χωρούν μέσα σε μια παλάμη ή ένα καπέλο, μέχρι ανθρώπους, ζώα ή ολόκληρες εγκαταστάσεις, όλα κάποια στιγμή έχασαν την επαφή τους με τον χώρο ή τον χρόνο που τα φιλοξενούσε για να προκαλέσουν στο κοινό την έκρηξη μιας στιγμιαίας αμφιβολίας που ισοδυναμεί με εκατομμύρια κιλοβατώρες συναισθημάτων συμπιεσμένες σε μια στιγμή.
Υπάρχει, όμως, σίγουρα και ένα πράγμα, που κανένας μάγος δεν κατάφερε να εξαφανίσει: κι αυτό δεν είναι άλλο από τα ανθρώπινα προβλήματα. Σε ποιον δεν θα άρεσε άλλωστε η ιδέα τού να δει έναν παγκόσμιο σόουμαν της ταχυδακτυλουργίας να υπόσχεται την πιο άπιαστη, απ όλες τις ψευδαισθήσεις; Ποιος θα αρνιόταν την ευκαιρία να παραστεί σ ένα τέτοιο θέαμα, ακόμα και αν παραχωρούσε το δικαίωμά του να αναρωτηθεί φωναχτά για το είδος της τεχνικής που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί;
Κατά τα άλλα, πέρα των προφανών τρικ που οι επαγγελματίες μάγοι χρησιμοποιούν, υπάρχουν και τα τρικ της καθημερινής οικονομικής ταχυδακτυλουργίας.
Στόχος των εκτελεστών τους είναι να εξαφανίσουνε κάποια ελλείμματα μέσα σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, χρησιμοποιώντας στα μαγικά τους κόλπα το ίδιο το κοινό που παρακολουθεί συχνά άναυδο ένα πρόγραμμα που δεν θα κέρδιζε ποτέ την προτίμησή του. Αυτοί οι μάγοι της καθημερινότητάς μας, κατά τα άλλα, τετράγωνες και αδιαπέραστες προσωπικότητες, κάθε άλλο παρά ποιητικές ή μαγικές φύσεις, με ατσάλινα στομάχια και πετρωμένα νευρικά συστήματα, μας είχαν ερμηνεύσει από καιρό ότι αυτό που αρνιούνται να δοκιμάσουν οι επαγγελματίες μάγοι, δηλαδή την εξαφάνιση των ανθρωπίνων προβλημάτων, έχει απάντηση και οι ίδιοι βρίσκονται εδώ για να μας την διατυπώσουν.
Αφού, λοιπόν, τίποτα δεν εξαφανίζεται για πάντα ή ολοκληρωτικά, παρά μόνο ψευδαισθητικά γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τα ανθρώπινα προβλήματα;
Γιατί να μην τα περιφέρουμε από το ένα σημείο στο άλλο, από το τώρα στο μετά, από το σήμερα στο αύριο, γιατί να μην κερδίσουμε από αυτά ή σε τελική ανάλυση γιατί να μην υποκριθούμε ότι δεν υπάρχουν αν αυτός είναι ο μοναδικός μαγικός τρόπος που διαθέτουμε;
Άλλωστε το κοινό, εκτιμά στην μαγεία την ελαχιστοποίηση της προσπάθειας.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κανένας Χουντίνι ή Κόπερφιλντ δεν θα αποκτούσαν τις μυθικές τους διαστάσεις, αν επί σκηνής μοχθούσαν σκληρά, επί ώρες, για να φέρουν εις πέρας ένα τέχνασμα. Αυτό είναι η μαγεία. Το άλλο είναι πολιτική.
Κι όταν αυτά τα δύο μπλέκονται για να κερδίσουν το χειροκρότημα του κοινού, η μέθοδος της μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον, αποτελεί ένα τρικ, που πάντα αποδεικνύεται σοκαριστικό για τους θεατές, που συνηθίζουν να πληρώνουν το αντίτιμο της παράστασης κατά την έξοδο.

Στις λεπτομέρειες κρύβεται η στασιμότητα

Με τη στάση της η κυβέρνηση μοιάζει σα να προσπαθεί να χωνέψει και να εμπεδώσει πρώτα η ίδια, κάθε μέτρο που εξαγγέλλει. Νιώθεις ότι κάθε μέρα που περνάει εξαγγέλλονται ορισμένα καινούργια μέτρα, αλλά αν είσαι λιγάκι πιο προσεκτικός δεν θα σου ξεφύγει ότι είναι στην πραγματικότητα πάντα τα ίδια που εξαγγέλθηκαν και πριν από μερικές εβδομάδες ή και μήνες. Πρόκειται για μια απατηλή αίσθηση δημιουργικότητας. Ένα είδος «στρίβειν δια της εξαγγελίας», που απαντιέται από τους πολίτες με την «αποδοχή δια της μη υλοποιήσεως» και τη δημιουργία μιας αίσθησης ότι γίνονται και συμβαίνουν κάθε μέρα νέα πράγματα, αλλά τελικά , λάδι πολύ αλλά από τηγανίτα τίποτα.

Μόνο η διαρκής επιβάρυνση της ψυχολογίας των πολιτών, που για κάθε ένα μέτρο που πρόκειται να παρθεί έρχονται αντιμέτωποι με μια πυκνή δέσμη διαφορετικών διατυπώσεων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, θυμίζει πρόσφατες αποφάσεις δεσμευτικού και επιτακτικού χαρακτήρα.
Ακούγεται συχνά, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι διψασμένη για αλλαγές, ακόμη κι αν αυτό δεν εκφράζεται με τρόπο άμεσο, δεσμευτικό ή ιδιαίτερο πιεστικό.
Δεν είμαι, όμως, βέβαιος, ότι το ίδιο συμβαίνει και για την πλειοψηφία του πολιτικού δυναμικού της χώρας, το οποίο ποντάρει προφανώς ακόμα πολλά στο κομμάτι του εκλογικού σώματος, από το οποίο περιμένει να εκτιμήσει αργότερα την μεγαλειώδη επίδειξη ακαμψίας που φανερώνει σε όλα τα επίπεδα.
Επίσης, πάντα υπάρχει η αίσθηση, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, οι κυβερνώντες κρύβουνε και κάποιες δεύτερες σκέψεις του τύπου ότι αφού τα κουτσο-καταφέραμε μ έναν άλφα τρόπο μέχρι σήμερα ίσως είναι υπερβολικό το να αλλάξουμε ριζικά τις συνήθειές μας τόσο γρήγορα και απότομα. Εξάλλου, η περίφημη ρήση του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος απευθυνόμενος στον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιώργο Αλογοσκούφη, του συνέστησε να αφήσει τις μεγάλες αλλαγές για αργότερα, δεν είναι κατάτι διαφορετική από την σημερινή κυβερνητική αναβλητικότητα. Μπορεί να μην το λένε το «άστο για αργότερα» ξεκάθαρα, επειδή η χώρα βρίσκεται υπό ασφυκτικό διεθνή έλεγχο, αλλά το πιστεύουν και το υλοποιούν.
Γι αυτό και κλείνουν το μάτι στα θεμελιωμένα συμφέροντα και στις συντεχνιακές ομάδες, δια της πλάγιας οδού, την ώρα που δημοσίως φαίνεται πως τους τρίζουν τα δόντια, επιφέροντας ουσιαστικές αν και φαινομενικά ανεπαίσθητες αλλαγές στα υπό κατάρτισην νομοσχέδια που τους αφορούν.
Τελικά, αυτό το θέατρο, τού να υποκρινόμαστε τους συμμορφωμένους, τους αλλαγμένους, τους συνετισμένους και τους αξιόπιστους, μάλλον δεν τραβάει άλλο και δεν πείθει κανέναν.
Και η ιστορία πάντα διδάσκει ότι η ανάγκη για μεγάλες αλλαγές, απλώς αναβάλλεται, αλλά ποτέ δεν ματαιώνεται επ αόριστον. Αναβάλλεται και επιστρέφει με πολλαπλασιαστική ισχύ και συσσωρευτική ικανότητα, καθιστώντας τες όλο και πιο επώδυνες για τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους.

Πάλι ετοιμάζεται να «σπάσει αυγά» η κυβέρνηση

Στις κατηγορίες περί ατολμίας και έλλειψης αποφασιστικότητας για τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος, η κυβέρνηση απαντάει με το άνοιγμα των κλειστών hobbies .

Μήπως είναι ιδέα μου;

Έχω την εντύπωση ότι αυτοί αντί να λύνουν τα προβλήματα... προβληματίζουν τις λύσεις…

Η καταφυγή στην εύκολη λύση

Θα ήταν εξαιρετικά εύστοχο το συμπέρασμα του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου ,ότι οι πολίτες θέλουν αλλαγές και όχι εκλογές, αν γινόμασταν μάρτυρες μερικών τέτοιων αλλαγών από αυτές τις περίφημες που επαγγέλλεται. Πράγματι, έτσι, είναι, αν εξαιρέσεις ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού που φοβάται τις αλλαγές και επενδύει συστηματικά στις εκλογές, οι υπόλοιποι, μάλλον κάτι θέλουν να αλλάξει στη χώρα γιατί το αδιέξοδο έχει γίνει πια ορατό για όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, τα οποία μέχρι σήμερα αγνοούσαν οι στατιστικές.

Βέβαια, οι πολίτες, όσο βλέπουν εκλογές άλλο τόσο βλέπουν και αλλαγές. Μάλιστα, λίγο πριν εκπνεύσει το περίεργο καλοκαίρι του 2011, οι στόχοι της κυβέρνησης , όπως αυτοί προσδιορίσθηκαν με την διαδικασία του κατ επείγοντος από τις τελευταίες ενθαρρυντικές για την ελληνική οικονομία συνόδους κορυφής μοιάζουν να ξεθυμαίνουν μέσα σε υπηρεσιακά οργανογράμματα, δαιδαλώδεις πραγματογνωμοσύνες και ανούσιες εκθέσεις ιδεών. Η ψυχολογία της αγοράς και της κοινωνίας βρίσκεται καθηλωμένη και παγιώνεται η αίσθηση ότι τα καλά νέα έρχονται συνήθως από το εξωτερικό, την ώρα που η ανεργία καλπάζει σε δυσθεώρητα ύψη.

Οι προθέσεις υπάρχουν, αλλά από μόνες τους δεν αρκούν. Κάτι πάει να γίνει, προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά μοιάζει να λυγίζει κάτω από το βάρος της ατολμίας, ακόμα ακόμα και της επιτυχίας. Η αδυναμία υλοποίησης των απαραίτητων αλλαγών είναι κάτι περισσότερο από ορατή. Αυτή η ατολμία, που μετατρέπεται σε αποφασιστικότητα μόνο όταν πρόκειται να σταλθούν τα χαράτσια και οι έκτακτες εισφορές σε μισθωτούς και συνταξιούχους, μοιάζει να είναι η μεγάλη πληγή του πολιτικού συστήματος. Η καταφυγή στην εύκολη λύση ήταν ανέκαθεν το προοίμιο κάθε μεγάλης κοινωνικής αδικίας.

Οι νομοταγείς ελεύθεροι επαγγελματίες, πόσοι απέμειναν αλήθεια; επιβεβαιώνουν τον κανόνα της τραγικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει τα δημόσια έσοδα εξαιτίας της εκτεταμένης φοροδιαφυγής. Είναι φανερό, ότι όσο είναι δύσκολο για μισθωτούς και συνταξιούχους να αντιδράσουν απέναντι στην αδικία που υφίστανται, άλλο τόσο είναι και γι αυτούς που γνωρίζουν ότι επιφορτίζονται ένα βάρος που δεν θα τους αναλογούσε, αν ο κλάδος τους συνολικά συμμορφώνονταν με τις φορολογικές υποχρεώσεις του. Η κρίση για πολλούς, μα πάρα πολλούς, αποδείχθηκε μια χρυσή ευκαιρία για να αποκτήσει μια άχλη νομιμοποίησης το κοινωνικό έγκλημα της φοροδιαφυγής που έτσι κι αλλιώς διέπρατταν.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, λείπει η αποφασιστικότητα, το κουράγιο, η πυγμή και η θέληση που απαιτούνται για να υλοποιηθούν οι αποφασισμένες πολιτικές. Δύο χρόνια σχεδόν από την ανάδειξη της κυβέρνησης Παπανδρέου στην εξουσία, ο αέρας της αλλαγής μοιάζει να κοπάζει αντιμέτωπος με βουνά προβλημάτων. Εξάλλου, μέρα με την ημέρα, και η έννοια του πολιτικού κόστους, που τόσο πολύ υποβαθμίστηκε προκειμένου να υπερτονιστεί η νέα νοοτροπία στην διακυβέρνηση γίνεται ολοένα και περισσότερο αισθητή. Η επιστροφή της μέσα από τις μικρές οπισθοχωρήσεις που κάνουν την μεγάλη διαφορά μεταξύ των αλλαγών και της στασιμότητας, είναι εμφανής. Εξάλλου η κυβέρνηση πολύ σύντομα , θα χρειαστεί να προσβλέψει και πάλι στην εκλογική συμπαράσταση των συμφερόντων που σήμερα προσπαθεί να θίξει.
Κι όσο δείχνει να απομακρύνεται το φάσμα της χρεοκοπίας, τόσο η αίσθηση ότι και αύριο μέρα είναι για να γίνουν πράγματα, και έχει ο θεός, είναι όλο και περισσότερο διακριτή.
Παράλληλα, όμως, τα προβλήματα παραμένουν άλυτα, η διαφθορά καλπάζει και η φοροδιαφυγή μοιάζει με ένα τέρας που εξέθρεψαν τα δύο μεγάλα κόμματα, και το οποίο σήμερα προσπαθούν να το συλλάβουν για να του κάνουν τι-να του κόψουν τα νύχια;
Η πλειοψηφία των καταστηματαρχών μπορεί να επιβεβαιώσει πότε ήταν η τελευταία φορά που δέχθηκε την επίσκεψη ενός ελεγκτικού συνεργείου.
Άλλοι τόσοι καταναλωτές γίνονται καθημερινά μάρτυρες της εμπορικής ασυδοσίας, που σε συνδυασμό με την εγγενή αδιαφορία των πολιτών να απαιτήσουν αποδείξεις, πληγώνει τα δημόσια οικονομικά και γίνεται προάγγελος νέων μέτρων για τους ίδιους και τους ίδιους. Μοιάζει με μια περιδίνηση μέσα σ ένα φαύλο κύκλο που αρνούμαστε να σπάσουμε.

Λευκή περιστερά

Key words: Ντομινίκ Στρος Καν , Καμαριέρα Ντιαλό, Sofitel N. York

Ανακουφισμένος και λευκός ως περιστέρι, παραδίδεται από το αμερικανικό νομικό σύστημα στη φυσιολογική του ζωή ο πρώην διοικητής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν . Αν μάλιστα στην αρχή της περιπέτειάς του, δεν είχαν διανθιστεί τα πρώτα εκείνα πλάνα από τη σύλληψή του με εικόνες πολιτικού κανιβαλισμού, θα μιλούσαμε σήμερα για εξέλιξη «αλοιφή», που ούτως ή άλλως όχι απλώς δεν συνάδει με τη σκληροτράχηλη φήμη της αμερικανικής δικαιοσύνης, αλλά αντίθετα την εμπλουτίζει με ίχνη διατρητότητας.
Φαίνεται, όμως, πως αυτή η θλιβερή φιέστα έπρεπε να τελειώσει άμεσα πάση θυσία μέσα στις ασφυκτικές διορίες της καλοκαιρινής ραστώνης, ώστε να προλάβει ο πρώην ισχυρός άνδρας του ΔΝΤ τις προθεσμίες που διαρκώς ξεχειλώνουν για χάρη του οι σύντροφοί του στο πολύπαθο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, προκειμένου να ενισχύσει από κάποιο πόστο αποφασιστικά την προσπάθεια των σοσιαλιστών στην κούρσα τους για την επανάκτηση της εξουσίας. Αλλιώς προς τι, αλήθεια η τόση βιασύνη, να μπει η πολύκροτη υπόθεση στο συρτάρι;

Η είδηση ότι ο Ντομινίκ Στρος Καν άκουσε σήμερα την απόφαση του Αμερικανού δικαστή Μάικλ Όμπους, ότι αποσύρει τις κατηγορίες εναντίον του για 7 σεξουαλικά εγκλήματα, και αρχειοθετεί την υπόθεση μετά από αίτηση του εισαγγελέα Σάιρους Βανς, χαιρετίστηκε από πολύ κόσμο στη Γαλλία, κυρίως από το σοβινιστικό, πατριωτικό κομμάτι του σοσιαλιστικού κόμματος, που ούτε για μια στιγμή αναγνώρισε ισχυρισμούς ξένους προς τα σενάρια της πολιτικής συνομωσίας. Θεωρητικά, η πολυαναμενόμενη συνέντευξή του στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, θα μπορούσε να φωτίσει μερικές από τις πτυχές της θεοσκότεινης υπόθεσης για τα συμβάντα του ξενοδοχείου Sofitel στη Νέα Υόρκη.
Στην πραγματικότητα, όμως, λίγα πράγματα θα αστικοποιηθούν. Κι αυτά με δόσεις, σε βάθος χρόνου και με τρόπο που θα ενισχύσει μάλλον παρά θα πλήξει την πολυκύμαντη φήμη του.
Τι ακριβώς, όμως, να ισχυριστεί, εν μέσω πολιτικού και ημερολογιακού θέρους ο δημοφιλής πολιτικός ενώπιον του γαλλικού κοινού; Μήπως δεν θα χρειαστεί να ακούσει καν τον εαυτό του να εξηγεί στους πολίτες της χώρας του προς τι αυτό το απρογραμμάτιστο διάλειμμα από τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου; Κι από την άλλη πλευρά, οι Γάλλοι, που σίγουρα θα βρουν την ευκαιρία να διατρανώσουν τα συμπλέγματα κατωτερότητάς που συχνά πυκνά τους διακατέχουν, θα βρουν επίσης και το ηθικό ανάστημα να αναζητήσουν τα πιθανά αίτια της θεαματικής δικαστικής αναδίπλωσης, όταν κατά τις πρώτες ημέρες του ξεσπάσματος του σκανδάλου γινόταν λόγος από τα ίδια στόματα για ύπαρξη ατράνταχτων αποδείξεων και αδιάσειστων στοιχειών που ενοχοποιούν χωρίς αμφιβολία τον Γάλλο πολιτικό και δένουν χεροπόδαρα την υπόθεσή του;
Την ίδια μάλιστα περίοδο, που θυμόμαστε ότι τα δημοσιεύματα από την Νέα Υόρκη έκαναν λόγο για την αρχή μια τιτάνιας προσπάθειας από την πλευρά της νομικής εκπροσώπησης του Γάλλου πολιτικού, να ξεψαχνίσουν μέχρι κεραίας το παρελθόν της μετανάστριας προκειμένου να αποδομήσουν την εικόνα της και παράλληλα την μαρτυρική της αξιοπιστία. Τελικά, ούτε τιτάνια προσπάθεια απαιτήθηκε να καταβάλλουν, ούτε και να ξοδέψουν αλόγιστα τα πλεονάζοντα εισοδήματα του εντολοδόχου τους, καθώς η υπόθεση οδηγήθηκε μεθοδικά σε ομιχλώδη μονοπάτια που εξασθένισαν με τρόπο ακαριαίο την θέση της καταγγέλουσας.

Τελικά, από αυτή την υπόθεση, όλοι οι θεσμικοί μοιάζουν να εξέρχονται ευχαριστημένοι: κυρίως ο πολιτικός κόσμος και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, αν εξαιρέσει κανείς τις αντανακλαστικές αντιδράσεις τους των πρώτων ημερών αντιμετώπισαν τον Στρος Καν με μεγάλη τρυφερότητα, φροντίδα και προστατευτική ανοχή.
Πλέον, όλοι συζητούν για το πολιτικό μέλλον του Στρος Καν και κρέμονται από τα χείλη του για να μάθουν αν τελικά θα υποκύψει στην επιθυμία του να είναι υποψήφιος για την προεδρία το 2012. Την ίδια ώρα που οι δικηγόροι της Ντιαλό κινούν διαδικασίες σε αστικό δικαστήριο του Μπρονξ της Νέας Υόρκης για την επιδίκαση αποζημίωσης για τη βλάβη που υπέστη η πελάτης τους από τη βίαιη και σαδιστική σε βάρος της επίθεση, δηλώνοντας ότι η εισήγηση του εισαγγελέα άφησε την γυναίκα ανυπεράσπιστη.
Σκοτεινή υπόθεση μέσα σ ένα σκοτεινό σύστημα.

Οι καταυλισμοί της επαγγελίας

Αποκαλούσαν την UNICEF “στοργική μητέρα των ορφανών παιδιών», για την πέραν κάθε αμφισβήτησης δράση της, μπροστά στην καταδίκη των παιδιών να ζουν μέσα σε συνθήκες φτώχειας, αγραμματοσύνης και εμφύλιων συρράξεων, μια ζωή που δεν απέκτησαν ποτέ πραγματικά, που δεν πήραν ποτέ στα χέρια τους και ας την ψευτο-ενσάρκωσαν στα αραχνοΰφαντα κορμάκια τους. Εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα του 2007, αν θυμάμαι καλά, ο κόσμος απαισιοδοξούσε ήδη για κάτι απειλητικό που προμηνυόταν για την παγκόσμια κοινωνία, καθώς μια αλληλουχία κρίσεων οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε κάτι μεγαλύτερο και μια σεμνή τελετή είχε διοργανωθεί για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την άνοδο στις τιμές των τροφίμων, που θα μπορούσε να επιφέρει εφιαλτικές συνέπειες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Πριν ανέβει στο βήμα, μια προσωπικότητα από τις τάξεις της Unicef, αντάλλαξε χειραψίες με μερικούς από τους πιο λαμπερούς αστέρες της ροκ σκηνής και κάποιους επιφανείς ηθοποιούς φημισμένους για την ακτιβιστική τους δραστηριότητα.
Αρκετός κόσμος είχε συγκεντρωθεί στην αίθουσα, ενώ δεν ήταν λίγα τα τηλεοπτικά δίκτυα, που αψήφησαν την κονσερβοποίηση και επέλεξαν να μεταδώσουν απευθείας την εκδήλωση. Άλλωστε, τα καλοκαίρια, ελλείψει συνταρακτικών ειδήσεων κάθε γεγονός αποκτά μια διαφορετική βαρύτητα στα τηλεοπτικά προγράμματα.
Αντικρίζοντας τους μισο-βαριεστημένους, μισο-υποχρεωμένους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί εκεί, ο εκπρόσωπος της Unicef μπαίνει απευθείας στο ψητό.Στα δεξιά του, ο υπάλληλος απελευθερώνει μια οθόνη, που αναμεταδίδει εικόνες από την Αφρική, ξεκινώντας από τον μεγάλο λιμό του 1986 έως τις πιο πρόσφατες καταγραφές. Αντί, όμως, να ξεκινήσει την ομιλία του πατώντας πάνω στους γνωστούς δραματικούς τόνους που ενδείκνυνται για τέτοιες περιστάσεις, ο αξιωματούχος αφήνει την εικόνα να τρέξει και να μιλήσει από μόνη της. Τα πλάνα είναι συγκλονιστικά. Χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι να περπατάνε σ ένα χωμάτινο δρόμο εξαντλημένοι από την κούραση και τις καταδιώξεις. Εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους να κρατούν στα λιπόσαρκα χέρια τους τα αποστεωμένα παιδιά τους, αναζητώντας έναν από τους περίφημους καταυλισμούς της UNICEF ως γη της επαγγελίας. Μετά, αυτοσχέδιες περιφράξεις, λερωμένες σκηνές, καλοφροντισμένη φθορά, επιχωματωμένες κατασκευές. Εικόνες σκέτες, στεγνές. Χωρίς φορεμένους ήχους, μουσικά χαλιά, ή δραματοποιημένες αφηγήσεις.
Μ ένα άλμα στο μακρινό παρελθόν το βίντεο ταξίδεύει τους παριστάμενους αρκετά χρόνια πίσω με εικόνες που στοιχειώνουν τη σκέψη και τη συνείδηση αυτού που θα τις αντικρίσει. Ενδιάμεσα, κάποιες περίοδοι ηρεμίας, όπου τα πράγματα φαίνονται να μπαίνουν σ έναν ομαλό δρόμο, αλλά κατόπιν πάλι πόλεμοι, συρράξεις, ξηρασία, λιμοί και ασθένειες να αφανίζουν ολόκληρους πληθυσμούς και μαζί τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.Η Δύση να παρακολουθεί την κατάσταση αμήχανη αλλά και αρκετά αποστασιοποιημένη και καχύποπτη πια. Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις λυπούνται για τα χρήματα που έδωσαν για άλλο λόγο από αυτόν που τελικά χρησιμοποιήθηκαν από τα εγχώρια κατεστημένα και τους διεφθαρμένους αξιωματούχους.
Με το τέλος της εκδήλωσης, κάποιοι αποχωρούν εμφανώς σοκαρισμένοι, κάποιοι άλλοι διατηρούν την ψυχραιμία τους σε καλό επίπεδο και μιλούν με γενναιότητα για τον μαζικό αποπροσανατολισμό που επίκειται.
Για μερικές στιγμές, όλοι νιώθουν επιφορτισμένοι μ ένα αόρατο βάρος. Αυτό είναι η ενοχή, η ανημποριά, η έλλειψη πραγματικής βούλησης, ίσως και το δέος που προκαλεί η παραδοχή αδυναμίας μπροστά στο απροσμέτρητο μέγεθος του προβλήματος, που εκτός των άλλων αδυνατεί να πλασαριστεί στην διεθνή ιεράρχηση προτεραιοτήτων και αναγκών στη θέση που του αρμόζει.Αποδεικνύεται επίσης ότι οι τηλεοπτικές εικόνες δεν έχουν την ίδια επίδραση με τις πραγματικές. Το τηλεοπτικό σοκάρισμα γυρίζει τα συναισθήματα περισσότερο σε μούδιασμα και αδρανοποίηση παρά σε ευαισθητοποίηση και ενεργή συμμετοχή.Προφανώς, είναι άλλο πράγμα να αντικρίζεις μια καταστροφή με τα ίδια σου τα μάτια κι άλλο να την βιώνεις μέσα από τις κάμερες ενός τηλεοπτικού συνεργείου.
Θυμόμαστε, ότι μετά ακολούθησε η οικονομική κρίση, η οποία ανατρέπει πλήρως την ατζέντα της διεθνούς κοινότητας. Το περιβαλλοντικό ζήτημα εξαφανίζεται εν μία νυκτί από τα δελτία ειδήσεων, τα προβλήματα του τρίτου κόσμου γίνονται μια πολυτέλεια στην ενημέρωση.
Η Ελλάδα βυθίζεται σε μια πραγματικότητα που αδυνατεί να αντιμετωπίσει με τις δικές της δυνάμεις βάζοντας σε υποθήκη το μέλλον των επερχόμενων γενεών για να διατηρήσει ατσαλάκωτη την δική της ανώνυμη και ανεξέλεγκτη αλήθεια. Όχι πως προηγουμένως τέτοιου είδους παγκόσμια ζητήματα μας είχαν ποτέ κινητοποιήσει επαρκώς. Άλλωστε είναι πια σχεδόν αυταπόδεικτο πως όταν δεν διαδηλώνουμε για θέματα που άπτονται στην μείωση της αγοραστικής μας ικανότητας, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να φαίνεται ικανό να μας ενώσει. Ούτε το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική σημαία κυμάτιζε σε διαφορετικό ύψος για τον καθένα από εμάς, ή η ανάγκη να αντιδράσουμε στο φόβο που μας έχει παραλύσει για να πολλαπλασιάσουμε ότι όμορφο και ουσιαστικό μας έχει απομείνει.Ούτε καν για να βρούμε με ποιο ακριβώς πρόσωπο θα παρουσιαστούμε αύριο στον κόσμο, ή πως θα περιγράψουμε τους εαυτούς μας, όταν θα συστηνόμαστε στις επερχόμενες γενιές..

Devil

Αφού εξακολουθούμε να θεωρούμε τις ιστορίες με αγγέλους και διαβόλους ως κοινά παραμύθια, και αφού διαψεύδουμε με ρητό τρόπο ότι έχουμε γίνει πειθήνια όργανα κάποιου τρομερού ψυχαναγκασμού, γιατί άραγε εξακολουθούμε και τις εμπιστευόμαστε με τέτοιο ασίγαστο πάθος; Διότι, αν δεν τις εμπιστευόμασταν δεν θα μπορούσαν να μας εμπνεύσουν ούτε φόβο, ούτε ανησυχία, έτσι δεν είναι; Αν δεν τις υπολογίζαμε, θα ήταν πρακτικά αδύνατο να απαγάγουν το βλέμμα μας ή να δεσμεύσουν την προσοχή μας χάρη και μόνο στη σκέτη χρήση της τεχνικής. Μήπως είναι απλώς ένα ακόμα παράδοξο της ανθρώπινης φύσης και όχι κάποιο παράλογο γεγονός, όπως πιθανότατα θα ισχυριζόταν κάποιος διδάκτορας της υπολογιστικής νευροεπιστήμης, κάποιος μελετητής των ανθρώπινων μεταπτώσεων ή κάποιος υποδειγματικός μέντορας της αρχαιότερης και της πιο καθηλωτικής ίσως μυθολογίας από καταβολής του ανθρώπινου πολιτισμού, της μεταφυσικής; Η μήπως, απλώς, απολαμβάνουμε το να γευόμαστε τον φόβο με ασφάλεια και όπου και όταν συναντάμε την εν λόγω δυνατότητα αφηνόμαστε στα κρύα της δάχτυλα και της δίνουμε και καταλαβαίνει; Αρκετά, όμως, με τα ερωτήματα.
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει κάτι για τον Νάιτ Σιάμαλαν. Αυτόν που μας έχει κάνει να εμπεδώσουμε τη θεωρία που λέει ότι για να μπορέσει να ικανοποιηθεί το κοινό με τον περιορισμό ενός κακού, θα πρέπει προηγουμένως οπωσδήποτε να έχει υπομείνει το θάνατο μερικών αθώων. Διαφορετικά, το πράγμα δεν λειτουργεί και η κάθαρση έρχεται ακρωτηριασμένη.

Πρόκειται για ιδιοφυή σκηνοθέτη και σεναριογράφο, ανανεωτή του τρομακτικού μυστηρίου, ινδικής καταγωγής, ο οποίος προαλείφεται από τα υψηλά κλιμάκια του χόλιγουντ ως ο σύγχρονος διάδοχος των μεγάλων μετρ του ψυχολογικού και μεταφυσικού τρόμου και ο οποίος διαθέτει ήδη μια πολλή μεγάλη βάση θαυμαστών, μεταξύ των απανταχού φανατικών υποστηρικτών του είδους, αλλά και βαρύνουσα άποψη στις αποφάσεις των studios.
Η παρουσία του, όμως, στην ταινία αυτή δεν αφορά καθόλου στο στρογγυλοκάθισμά του στη θέση του σκηνοθέτη, καθώς ο Σιάμαλαν συμμετέχει ως συν-σεναριογράφος και παραγωγός και παράλληλα αποτελεί την αιχμή του δόρατος στο επιθετικό μάρκετινγκ της ταινίας, ως το όνομα που θα τραβήξει το βλέμμα σου στους τίτλους αρχής, αυξάνοντας θεαματικά τα περιθώρια ανοχής που καλείσαι να επιδείξεις γι αυτό που θα ακολουθήσει.
Αλλά, το πνεύμα του εξακολουθεί να υπάρχει ακλόνητο και στη σκηνοθεσία του John Erick Dowdle, που του δίνει και καταλαβαίνει με τα ψυχολογικά πλάνα, τις λιγάκι ανορθόδοξες λήψεις, τους υποτονικούς φωτισμούς με τις έντονες αντιθέσεις φωτός-σκιάς και το αυστηρά οργανωμένο χρονικά μοντάζ.
Ωραία, όλα αυτά, αλλά για να γνωρίζουμε το τι ακριβώς πρέπει να περιμένουμε από μια ταινία που συμμετέχει με κάποιο τρόπο αυτός ο μυστηριώδης δημιουργός, πρέπει να είμαστε αρκετά ανεκτικοί στα ερωτήματα που τίθενται και που από τέτοια πια βρίθουν οι ταινίες του.
Επίσης, θα πρέπει να μην ανήκουμε στην κατηγορία των ανθρώπων που τρέφουν μια μεγάλη εκτίμηση για τις φυσιολογικές και ασφαλείς συζητήσεις.
Και τέλος να μας αρέσουν πολύ τα ύπουλα ξαφνιάσματα, οι σχηματοποιήσεις των μεγάλων φιλοσοφικών και ηθικών ζητημάτων, το βασανιστικό σασπένς, οι ηχητικοί περισπασμοί, τα γλυκά στερεότυπα, οι αγχώδεις αναμονές, οι εφιαλτικές καταστάσεις, μέσα σε τοπία μουντά, εξπρεσιονιστικά, αντανακλάσεις της γερμανικής ψυχής στον σκοτεινό αμερικανό ουρανό.

Ευτυχώς, που η αστυνομία είναι εκεί κοντά και δε θα χρειαστεί περισσότερα από λίγα λεπτά για να βρεθεί στις επάλξεις του διευθυντηρίου του μεγάλου ξενοδοχείου, όπου γίνεται προσπάθεια απεγκλωβισμού πέντε ετερόκλητων προσώπων μέσα από έναν παγιδευμένο ανελκυστήρα στον 20ο όροφο του κτηρίου. Νωρίτερα το πρωί, μια γυναίκα είχε δολοφονηθεί και ένας άνθρωπος είχε πηδήξει στο κενό, μετρώντας μερικές δεκάδες ορόφους προτού προσκρούσει με σφοδρότητα στο έδαφος. Με τα ίχνη από τον άτυχο άνδρα ακόμα νωπά στο κράσπεδο και τις κορδέλες απομόνωσης του χώρου να παραμένουν αδιασάλευτες σε τετραγωνικούς σχηματισμούς, μαύρα σύννεφα πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την πόλη, ενώ από το βάθος του ορίζοντα οι αστραπές που σκίζουν τον μαύρο ουρανό εντείνουν ακόμα περισσότερο την ανησυχία.
Αλλά το κυριότερο απ όλα είναι ότι κάτι περίεργο φαίνεται πως συμβαίνει μέσα στον ακινητοποιημένο ανελκυστήρα, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου βολικά για τους εγκλωβισμένους. Και μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν καν ότι και οι άνθρωποι πάνω στους οποίους βασίζονται για να απελευθερωθούν είναι το ίδιο φοβισμένοι με εκείνους. Σταδιακά το κλειστοφοβικό μπλέξιμο αρχίζει να γίνεται αδυσώπητο, ενώ η αστυνομία προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ των εγκλωβισμένων, έρχεται αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κατάσταση: πως μπορεί, άραγε, κανείς, να περάσει χειροπέδες στον ίδιο τον διάβολο;

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 6.5/10

Διαφορετικά να ζήσεις

απόψε μπήκαμε μαζί
στο ίδιο πεφταστέρι
κεράκι πού σβησε η στιγμή
απ της χαράς το αγέρι

διαφορετικά να ζήσεις
να πιστέψεις ότι βρεις
βεβαιότητες να αφήσεις,
το άγνωστο να εμπιστευτείς

απόψε είμαστε κλειστοί
και κάνουμε μανούβρες
παντού παλιοί λογαριασμοί
παντού ελπίδες φρούδες

διαφορετικά να ζήσεις
να πιστέψεις ότι βρεις
βεβαιότητες να αφήσεις,
το άγνωστο να εμπιστευτείς

Διακρίνω κάποια ειρωνεία;

Βρέθηκε σημείο επαφής μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σχετικά με την συνταγματική αναθεώρηση; Για να δούμε. Ακούγεται, πάντως, ότι Παπανδρέου και Σαμαράς συμφώνησαν να προχωρήσουν από κοινού στην άρση της μονιμότητας των(!!!) μακροχρόνια ανέργων...

Συν αναδουλειά και χείρα κίνει

Απτά δείγματα γραφής σχετικά με τη δέσμευση της κυβέρνησης Παπανδρέου να μειώσει το κράτος, τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και τις δημόσιες δαπάνες φιλοδοξεί να παρουσιάσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, κατά την επικείμενη επίσκεψη της Τρόικα για την έκτη δόση.
Πιο συγκεκριμένα, είναι η πρώτη φορά τα τελευταία σαράντα χρόνια που οι άνεργοι ξεπέρασαν τους δημόσιους υπαλλήλους.

Δεν ξέρω τι κατάλαβε…

Στενοί συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου τον συμβουλεύουν να κυβερνήσει όπως ο Ερντογάν δηλαδή με πυγμή και πολιτικό θάρρος απέναντι στις αγκυλώσεις και τα συνδικαλιστικά συμφέροντα. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός, ακούει προσεκτικά τους υπουργούς του και λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν τις εισηγήσεις των συμβούλων του σχεδιάζει μεθοδικά το ενδεχόμενο να έρθει άμεσα σε αντιπαράθεση με τον στρατό και τους δικαστές.

Ειλικρινείς ευχές

Ήταν οι ειδήσεις του MEGA στις 14:00
Επόμενο δελτίο ειδήσεων του MEGA στις 18:00
Μέχρι τότε να χετε μια χαμηλή πίεση…

Ανθρωπιστική τραγωδία στο Κέρας της Αφρικής

Οι εικόνες των υποσιτισμένων παιδιών που συρρέουν με τους απελπισμένους γονείς τους στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, Μογκαντίσου, περιμένοντας καρτερικά μια αδιευκρίνιστη μορφή παρέμβασης από το εξωτερικό, που ακόμα ούτε έχει οργανωθεί, ούτε καν δρομολογηθεί από τον αναπτυγμένο κόσμο, στοιχειώνουν για μια ακόμη φορά τις οθόνες των υπολογιστών και των τηλεοράσεων μας και ταυτόχρονα τα όνειρά μας.
Τα στοιχεία που έρχονται από την πολυτάραχη χώρα είναι συγκλονιστικά:
Έπειτα από την ξηρασία και το λιμό που έπληξε εκατομμύρια ανθρώπους, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί ότι έχει εμφανιστεί επιδημία χολέρας που εξαπλώνεται με ανησυχητική ταχύτητα, καθώς δημιουργούνται διαρκώς νέες εστίες της επιδημίας και αυξάνεται ο κίνδυνος μετάδοσης από τις συνεχής μετακινήσεις του πληθυσμού.

Πρόκειται για εκτοπισμένους, περίπου 100.000 Σομαλούς, που έχουν αποδιωχτεί από τα σπίτια τους εξαιτίας των φυλετικών συγκρούσεων που έχουν ξεσπάσει στην περιοχή, και που πλέον δέχονται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, καθώς οι κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν στο Κέρας της Αφρικής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ελπίδες για περίπου 2 εκατομμύρια παιδιά που υποφέρουν ταυτόχρονα από υποσιτισμό και αφυδάτωση στην ευρύτερη περιοχή.

Η UNICEF προειδοποιεί ότι τα χειρότερα έρχονται, καθώς οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και η κυβέρνηση της χώρας, η οποία υποστηρίζεται από τη δύση έχει ήδη χάσει τον έλεγχο από τους αντάρτες στις περιοχές της χώρας που πλήττονται περισσότερο.

Πλέον οι εκκλήσεις για βοήθεια, που έχοντας ξεπεράσει τις διαδικασίες του κατ επείγοντος, θέτουν ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο ενώπιον μιας ευθύνης, που δεν μπορεί να μετατεθεί για αργότερα, με τη δικαιολογία της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, καλούνται να μαλακώσουν την απροθυμία και την δυσκαμψία της Δύσης που αρνείται να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, όταν πρόκειται για χρήματα που δεν υπάρχει δυνατότητα να της επιστραφούν.
Για του λόγου του αληθές πρέπει να αναφέρουμε ότι πρώτες οι ΗΠΑ, ανακοίνωσαν ότι θα συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια εκταμιεύοντας ένα ποσό της τάξεως των μερικών εκατομμυρίων δολαρίων (περίπου 18), όταν οι πραγματικές ανάγκες των χωρών που πλήττονται από την πολύπλευρη κρίση ξεπερνούν το ένα δις ευρώ.

Bringing up baby

Ένα τελευταίο οστό, τού απομένει για να τελειώσει τη δουλειά του. Μη πάει, όμως, ο νους σας σε τίποτα υπερβολικά μικρό, όπως, για παράδειγμα, σε κανένα κοκαλάκι, κάποιου άμοιρου ζώου, ή κάτι παραπλήσιο, αλλά και ούτε σε κάτι ευκολότερα διαχειρίσιμο από αυτό που πραγματικά είναι. Εδώ μιλάμε για την προσπάθεια του Ντέιβιντ Χάξλεϊ (Κάρι Γκραντ), ενός αφοσιωμένου στην επιστημονική του εργασία παλαιοντολόγου να ολοκληρώσει την ανασύνθεση του σκελετού ενός βροντόσαυρου στο μουσείο φυσικής ιστορίας που εργάζεται.
Άρτι αφιχθείσα από το μακρινό 1938 , η ταινία του Χάουαρντ Χοκς, Bringing up Baby (ελληνικός τίτλος: Η Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη) κάνει μια σύντομη στάση στο ομιχλώδες μέλλον της για να μας υπενθυμίσει το αξεπέραστο στυλ που κοσμούσε τις ταινίες την εποχή της κινηματογραφικής αθωότητας.
Ταυτόχρονα, δύο είναι οι σταθερές που συνδέουν τις δύο εποχές: ο έρωτας και τα οικονομικά προβλήματα.
Και τα δύο απασχολούν με την ίδια φορτικότητα το μυαλό του Ντέιβιντ, που ξέρει πολύ καλά ότι για να μπορέσει να φτιάξει ένα βιώσιμο σπιτικό με την αγαπημένη του Άλις, συνάδελφο και συνοδοιπόρο του, στα όνειρα, στην επιστήμη και την αγάπη, θα πρέπει πρωτίστως να διασφαλίσει την συνέχιση της λειτουργίας του μουσείου, που έχει μπει μέσα πολύ βαθιά.

Ως μάνα εξ ουρανού παρουσιάζεται η επιθυμία χορηγίας εκ μέρους μιας ηλικιωμένης κυρίας της μεγαλοαστικής τάξης, η οποία έχει στο μυαλό της να ρίξει ένα εκατομμύριο δολάρια στα πόδια της επιστημονικής ομάδας του μουσείου προκειμένου να συνεχίσουν την ενδιαφέρουσα δουλειά τους,
Γ ι αυτό το λόγο, ο Ντέιβιντ προγραμματίζει να έχει ένα επαγγελματικό ραντεβού μαζί της ώστε να οριστικοποιηθεί η γενναία χειρονομία, αλλά πριν ακόμα συναντήσει την γενναιόδωρη κυρία Ράντομ έχει την τύχη ή την ατυχία να πέσει επάνω στην ανιψιά της ένα κακομαθημένο αλλά πανέμορφο πλουσιοκόριτσο τη Σούζαν (Κάθριν Χέμπορν) που ετοιμάζεται να παραλάβει από το εξωτερικό μια εξημερωμένη λεοπάρδαλη για να ικανοποιήσει ένα από τα μυριάδες καπρίτσια της.

Η κατάσταση όμως περιπλέκεται επικίνδυνα, όταν ο Ντέιβιντ, αρχίζοντας να επιβεβαιώνει στην πράξη έναν από τους πιο θεμελιώδεις νόμους της φυσικής επιστήμης, που θέλει τα αντίθετα να έλκονται για να δημιουργήσουν εκρηκτικούς συνδυασμούς, καταλαβαίνει ότι όλα είναι σχετικά στη ζωή εκτός από τον κεραυνοβόλο έρωτα, την αποδοχή της απόλυτης ρευστότητας.

Προείπαμε ότι η ταινία είναι γεμάτη από το στυλ, τη δροσιά και την αισθητική μιας άλλης εποχής. Κι αυτό είναι ευδιάκριτο σε κάθε πτυχή της φόρμας και τους περιεχομένου της. Από τον τρόπο με τον οποίο είναι φωτισμένη, και τις νευρώδεις και περιεκτικές ερμηνείες των λαμπερών πρωταγωνιστών της, αλλά και των ταλαντούχων ρολιστών που τους πλαισιώνουν , μέχρι το καλοφροντισμένο γραμμικό μοντάζ της και την καλοκουρδισμένη σεναριακή δομή της που ποντάρει περισσότερο στην ενίσχυση της αφηγηματικότητας, ίδιον των μεγάλων μαστόρων του παρελθόντος, και λιγότερο στην ακραιφνή πρωτοτυπία.
Άλλωστε, είναι μια αισθηματική ταινία που έχει στον πυρήνα της τον έρωτα γι αυτό και κάπως εξυπακούεται ότι τα μεγάλα ρίσκα που αποφεύγονται να παρθούν δικαιολογούνται από τη φύση του θέματος,-είναι συντηρητικός ή πρωτοποριακός θεός ο έρωτας;- καθώς δεν θα συμβάδιζαν με τα μυστήρια που προσπαθεί να φωτίσει για να ψυχαγωγήσει τους θεατές της.

ΚΑΤΙ ΨΕΥΤΟ-ΛΑΤΙΝΙΚΑ

Είναι της μόδας πια να είσαι ηλίθιος
να ξέρεις λίγα, να μην έχεις να πεις
ενός ανόητου να είσαι επιστήθιος
να δείχνεις άνετος, να νιώθεις πολύς

σ ένα μπιστρό να γελάς δίχως νόημα
να σπάνεις πλάκα, να χορεύεις τρελά
να ζεις στο Facebook , να φέρεσαι ανώριμα
να αγοράζεις απ το δρόμο πλαστά

είναι της μόδας πια να είσαι ηλίθιος
και να το δείχνεις με την πρώτη αφορμή
να σαι το κέντρο που χαράζεις ο ίδιος
να μην κατάλαβες τι έχει ειπωθεί

να μου μιλάς λίγα αγγλικά
πιο λίγα ακόμα ελληνικά
μια νέα ψευτογλώσσα
κάτι ψευτολατινικά
είναι της σύγχυσης απλά
που αισθάνεσαι η γλώσσα

(με greeklish το άλλοθι υπογράφεις
φωτογραφίζεσαι άρα υπάρχεις)


είναι της μόδας πια να είσαι ηλίθιος
να μη γνωρίζεις ό,τι έχει συμβεί
να νιώθεις πάντα και παντού περιζήτητος
είναι της μόδας να σε ξέρουν πολλοί

να ξεχωρίζεις απ τη μάζα που αρμέγεται
να μην διαβάζεις γιατί νιώθεις ντροπή
κάτι καινούργιο η καρδιά σου να ορέγεται
κάτι που μπάνισες σε μια εκπομπή

είναι της μόδας πια να είσαι απολίτιστος
είναι της μόδας πια να είσαι τραχύς
είναι της μόδας πια να είσαι ηλίθιος
είναι της μόδας να χωρίζεις νωρίς


να μου μιλάς λίγα αγγλικά
πιο λίγα ακόμα ελληνικά
μια νέα ψευτογλώσσα
κάτι ψευτολατινικά
είναι της σύγχυσης απλά
που αισθάνεσαι η γλώσσα

(με greeklish το άλλοθι υπογράφεις
φωτογραφίζεσαι άρα υπάρχεις)

Κομμένα πια τα γαλλικά

Σύνοψη: Δραματικές περικοπές έχει επιφέρει στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και δη στο σκέλος που αφορά στις δαπάνες για την μόρφωση των παιδιών, η επίμονη οικονομική κρίση:

ΠΑΙΔΙ: Ξηλώσου πατέρα/ στα πανιά σου αέρα.
Τη γλώσσα του δανειστή σου/ πως δεν θες να μάθει το παιδί σου;

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ: Σακιά γεμάτα γνώσεις γίνατε μα τίποτα δε μάθατε, στον ΟΑΕΔ ξεμείνατε। Γιατί τα ξένα τα παιδιά με τη δική τους μοναχά, τη γλώσσα βρίσκουνε δουλειά;

ΧΟΡΟΣ:
Κομμένα πια τα γαλλικά
Αν θες να ζήσεις, ζήσε με τα αγγλικά
Για να επιζήσεις και να βρεις δουλειά
Μόνο τα αγγλικά
Μετρούν στην αγορά
Μόνο τα αγγλικά

Ευτυχώς που υπάρχει και κάτι υγιές στο βασίλειο της Δανιμαρκίας

Όταν ο κόσμος του Ηρακλή έβγαινε στους δρόμους, στις αρχές του τρέχοντος καλοκαιριού, για να υπερασπιστεί την αυτονόητη αρχή ότι πρέπει να κρίνονται όλοι οι αγώνες εντός των αγωνιστικών χώρων, η μόνιμη επωδός των ουδέτερων, ή αδιάφορων και ενοχλημένων από τις κινητοποιήσεις ήταν: «μα καλά με τον Ηρακλή, θα ασχολούμαστε τώρα, η χώρα έχει και άλλα προβλήματα». Λες και δεν είναι πρωταρχικής σημασίας ζήτημα το να χάνει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου την αθλητική διαφυγή της, του Σαββατοκύριακου.
Κάποιοι άλλοι, υπερασπιστές της ανάγκης να εφαρμοστούν επιτέλους οι νόμοι στην Ελλάδα, υπερθεμάτισαν για την απόφαση της ΕΠΟ να αφαιρέσει από τον «γηραιό» όσους βαθμούς χρειαζόταν προκειμένου να καταλάβει την τελευταία θέση στο βαθμολογικό πίνακα και να υποβιβαστεί στην χαμηλότερη κατηγορία, έναντι του Αστέρα Τρίπολης.
Αποδείχτηκε ότι οι μεν πρώτοι διέπρεψαν σε μια άσκηση υποκριτικού ύφους καθώς εξάντλησαν τάχιστα τις κοινωνικές τους ευαισθησίες στο πλαίσιο των εν λόγω κινητοποιήσεων ενώ οι ανήκοντες στην δεύτερη κατηγορία θα πρέπει ήδη να έχουν καταπιεί τις γλώσσες τους, μπροστά στις εξελίξεις που δικαιώνουν την άποψη ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Κι αυτό συντηρείται με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των αθλητικών παραγόντων αλλά και την απαθή στήριξη των Ελλήνων φιλάθλων, διαφορετικά θα είχε ήδη εξανεμιστεί.

Από την κόλαση στον παράδεισο και ξανά πίσω στην κόλαση βρέθηκαν και οι άνθρωποι της Λάρισας και του Πανσερραϊκού, που λογάριασαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ονομάζεται, διαπλοκή, δικτύωση, ισχυρή πολιτική και παραγοντική στήριξη και έλλειψη γενναιότητας και πραγματικής βούλησης στην αθλητική δικαιοσύνη.

Έχει ειπωθεί λοιπόν , ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται άλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως τραγωδία για να αποδείξει ότι τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά χωρίς την ισχυρή βούληση των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στην περίπτωσή μας αυτοί μοιάζουν να είναι τρομερά ανήμποροί μπροστά στο ποδοσφαιρικό κατεστημένο και στα παράνομα και νομιμοφανή κυκλώματα που λυμαίνονται τον χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η εικόνα που βγάζουν.

Σ ένα πρόσφατο σημείωμα αναφέραμε ότι…η θέση της κάθε μονάδας ξεχωριστά αλλά και του κάθε συλλόγου που αισθάνεται ότι βαρύνεται με το αίσθημα της αδικίας είναι πια πολύ λεπτή, σε μια κοινωνία όπου ο καθένας περιχαρακώνεται γύρω από τον στενό βιοτικό του χώρο. Τι πρέπει να κάνει λοιπόν; Πώς να αντιδράσει; Να συνεχίσει να διαμαρτύρεται και να οχλεί με τις φωνές του τους απαθείς συμπολίτες του; να καταπιεί την αδικία και να κοιτάξει εφεξής να θωρακίσει τα συμφέροντά του; Ή μήπως να εγκαταλείψει την προσπάθεια, θεωρώντας ότι το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου ή και της ίδιας της κοινωνίας είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες ένας ένας οι φίλαθλοι του Ηρακλή ,κατηγορούνται από τους παραμένοντες ότι επιλέγουν την τελευταία λύση. Και αυτοί που έχουν απομείνει κοντά στην ομάδα, αποτελούν τις εξαιρέσεις που επαληθεύουν τον θλιβερό κανόνα. Έχουν δει πολλά τα μάτια τους. Πολύ περισσότερα από τα μάτια φιλάθλων άλλων ομάδων. Όμως μπορούν να καυχιούνται για το γεγονός ότι ακόμη και σ αυτή την κατάσταση η ομάδα τους δεν προσδέθηκε σε κανένα άρμα, δεν έγινε δορυφόρος κανενός ισχυρού, δεν συγχρωτίσθηκε με τους μικρομέγαλους διαδρομιστές που λύνουν και δένουν στην ΕΠΟ και την Superleague.Ακόμη κι αν προσπάθησε σε ορισμένες περιπτώσεις να παρανομήσει προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωσή της, τελικά και ευτυχώς δεν τα κατάφερε. Κι αυτό καταγράφεται ως μεγάλη επιτυχία.

Παρηγοριά στον άρρωστο θα πει κανείς, αλλά, ναι, καμιά φορά, συμβαίνει και αυτό, η ανάνηψη να ξεκινά από τη δύναμη που θα σου εμφυσήσει η παρηγοριά.

Τότε λοιπόν, που ο Ηρακλής υποβιβαζόταν για απόπειρα δωροδοκίας στην αμέσως χαμηλότερη κατηγορία έπρεπε να περάσουν μόλις λίγα χρόνια για να έρθει αντιμέτωπος με το πραγματικό βάρος της αδικίας βλέποντας την ΑΕΚ να τιμωρείται με ποινή αφαίρεσης βαθμών από την επόμενη αγωνιστική περίοδο για την ίδια κατηγορία. Σήμερα, αρκούσαν μόλις λίγοι μήνες διαφορά, από τη στιγμή που η αθλητική δικαιοσύνη αποφάσισε να υποβιβάσει τον Ηρακλή στη Football League με την κατηγορία της συκοφάντησης του αθλήματος, μέχρι να τιμωρήσει τον Ολυμπιακό Βόλου και την Καβάλα με ποινές αφαίρεσης βαθμών από την επόμενη αγωνιστική περίοδο για συμμετοχή σε ύποπτα παιχνίδια, τα οποία η UEFA χαρακτηρίζει ως άκρως διεφθαρμένα.
Τελικά, κάθε μέρα που περνάει ο Ηρακλής κερδίζει πόντους στο θέμα της ηθικής του δικαίωσης,έστω κι αν προστίθεται κι ένα νέο επεισόδιο στο δράμα, του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά κυρίως όλων εκείνων που αγαπούν τον βασιλιά των σπορ, ως άθλημα και όχι ως ευκαιρία τζογαρίσματος ή απόκρυψης των προσωπικών τους κόμπλεξ. Και κάθε τέτοια μέρα που περνάει, αυτό το επαίσχυντο προϊόν που ονομάζεται «ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου» χάνει και έναν υγιώς σκεπτόμενο πελάτη του. Σίγα, όμως, μην χολοσκάσουν, θα πει κάποιος. Σιγά μην ιδρώσει το αυτάκι τους. Καρφάκι δεν τους καίγεται.
Άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε χώρες όπως η Ελλάδα, η πλέμπα και η καφρίλα είναι αυτές που φέρνουν τα θεαματικά κέρδη και συμβάλλουν στην επίτευξη των μεγάλων σκοπών. Γι αυτό και όλα τα ανεμομαζώματα καταλήγουν σε ανεμοσκορπίσματα.

The Adjustment Bureau

Ο Ντέιβιντ Νόρις ( Matt Damon) είναι υποψήφιος γερουσιαστής για τη Νέα Υόρκη. Η γρήγορη άνοδός του όμως θα διακοπεί άδοξα ,όταν θα υποστεί συντριπτική ήττα από τον αντίπαλό του στις γενικές εκλογές. Το εκλογικό σώμα δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στον έμπειρο και περισσότερο κοντρολαρισμένο Λίνφιλντ, ενώ αντίθετα απορρίπτει στο πρόσωπο του Ντέιβιντ την νεότητα, την πολιτική αυθορμησία και τους αυτοσχέδιους ακροβατισμούς που φανερώνουν μια επίπλαστη ανωριμότητα που δεν του συγχωρείται.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο Ντέιβιντ δεν προσπαθεί να σαγηνεύσει το κοινό ούτε να κρύψει το ποιος πραγματικά είναι, αλλά ούτε και το πώς θέλει να πορευτεί ως πολιτικός και κάθε άλλο παρά καταπιέζει τον εκρηκτικό, αυθόρμητο και καταδεχτικό χαρακτήρα του γι αυτό και η κάλπη τελικά τον τιμωρεί. Οι μονάδες του αναγνωρίζουν την ειλικρίνεια των προθέσεών του και εύχονται να ήταν όλοι οι πολιτικοί σαν εκείνον, αλλά η μάζα τελικά τον σκοτώνει πολιτικά, στέλνοντάς τον σε πρόωρη συνταξιοδότηση.

Μόλις οριστικοποιούνται τα τελικά αποτελέσματα ο Ντέιβιντ εμφανίζεται όπως πραγματικά είναι και απευθύνεται με γενναιότητα στο κοινό του και μιλώντας σε εμφανώς απολογητικό τόνο βγάζει τη γλώσσα του στον χάρτινο κόσμο της πολιτικής και παραδέχεται ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τόσο ρετουσαρισμένου συστήματος. Λίγο νωρίτερα, στις τουαλέτες του ξενοδοχείου του έχει έρθει αντιμέτωπος με μια γοητευτική εισβολέα που θα αποδειχθεί η γυναίκα των ονείρων του, την ώρα που πέντε μαυροφορεμένοι άνδρες φαίνεται να προετοιμάζουν μια σημαντική ενέργεια με κάποια βαριεστημένη και λιγάκι ειρωνική αναίδεια στις κινήσεις τους.
Οι μαυροφορεμένοι άνδρες τελικά είναι περισσότεροι από πέντε και συστήνονται στον Ντέιβιντ ως «αυτοί που φροντίζουν να γίνουν όλα βάσει του σχεδίου», προετοιμάζοντάς τον για μία επαναρύθμιση που θα επαναφέρει τα πράγματα στην προσχεδιασμένη τους ροή.
Τον προειδοποιούν ότι για να πάνε όλα καλά θα πρέπει να μην ξαναδεί την Ελίς (Emily Blunt)-την κοπέλα που συνάντησε στις τουαλέτες-και ξανά την επόμενη ημέρα στο λεωφορείο, κάτι που όπως φαίνεται για αυτόν να είναι ήδη πάρα πολύ δύσκολο.
Ρομαντική περιπέτεια με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, γεμάτη με λογικοφανείς επιστημονικές μεγαλοστομίες που προσπαθούν να της προσδώσουν ένα στοιχείο αληθοφάνειας και ρεαλισμού.
Όσον αφορά στην οπτική της διάσταση, τόσο το σκηνοθετικό ύφος της, όσο και μονταζικός ρυθμός παραπέμπουν σε κομεντί, μια επιλογή που αποδεικνύεται σαφώς ευεργετική για την ταινία, καθώς απελευθερώνει κάπως τις αρθρώσεις της δομής της από τις υπερβολικές κατευθύνσεις της αφήγησης και την αρκετά προσχηματική πλοκή της.
Αν της δώσεις όμως λίγο χρόνο καταλαβαίνεις εύκολα ότι το παραμύθι αυτό δεν είναι σκέτη ψυχαγωγία, αλλά και ούτε εξαντλείται μέσα στις απαιτήσεις ενός εύκολου διδακτισμού. Αντίθετα, περνάει χλιαρά μηνύματα για τη φύση του πολιτικού, τις πραγματικές διαστάσεις της ελεύθερης βούλησης, αλλά και τη δύναμη της αγάπης, που σε λογικές δόσεις είναι θεραπευτική, αλλά σε υπερβολικές σε καταστρέφει.
Τα μεγάλο πεπρωμένο κόντρα στην μεγάλη αγάπη είναι ένα διαχρονικό δίλημμα, που έχει απαντηθεί με ποικίλους τρόπους για να ενισχύσει την συμπόρευση του τυχαίου και του προγραμματισμένου που μαθαίνουν να αλληλοσυμπληρώνονται για να διαιωνίσουν την πορεία του κόσμου προς τη χειραφέτησή του. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ένας ρομαντικός πολιτικός αντιμετωπίζει όλες τις δοκιμασίες που του παρουσιάζονται για να πείσει τις ανώτερες δυνάμεις ότι το μέλλον μας ορίζεται πρωτίστως από τις επιλογές μας.

Σκηνοθέτης: George Nolfi
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 6,5/10

Οίκος Αξιολόγησης Παξιμανίδου and sister’s

Ο μοναδικός έγκριτος Οίκος Αξιολόγησης που έχει απομείνει στη γειτονιά μου είναι αυτός που ελέγχεται από τις τρεις αδελφές Παξιμανίδου, τρεις αξιαγάπητες ηλικιωμένες κυρίες που εξακολουθούν να διαθέτουν ένα αλάνθαστο κριτήριο σχετικά με τα πεπραγμένα ολόκληρης της συνοικίας.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΝΙΑΙΑ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:

ΟΙΚΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΔΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ : ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΑΑΑ+
-Επειδή έχει τρεις κόρες παντρεμένες με δημοσίους υπαλλήλους και καλά προικισμένες.
ΟΙΚΙΑ ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗ ΣΟΦΟΚΛΗ: ΑΑΑ+
-Επειδή είναι πόντιος και Πασοκτσής
-ΟΙΚΙΑ ΧΡΗΣΤΙΔΗ ΟΛΕΓΚ ΑΑΑ-
-Επειδή είναι πόντιος, αλλά εκτός από ποντιακά έχει ως δεύτερη γλώσσα τα ρωσικά και όχι τα τούρκικα.
-ΟΙΚΙΑ ΣΤΡΥΜΩΝΙΔΗ ΖΑΧΑΡΙΑ ΑΑΑ-
-Επειδή εκτός από ποντιακά μιλάει και Αγγλικά
-ΟΙΚΙΑ ΤΖΑΣΜΙΝ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΒΒΒ-
Για ευνόητους λόγους
-ΟΙΚΙΑ ΟΡΕΣΤΗ ΣΤΙΜΟΥ ΑΑΑ-
Επειδή διαθέτει υψηλό εισόδημα, καλοπάντρεψε τις θυγατέρες του, είναι πασοκτσής, αλλά δυστυχώς όχι πόντιος
-ΟΙΚΙΑ ΔΑΒΙΔ ΑΡΤΑΝΙΑΧΟΥ ΑΑΑ+
Επειδή κάποτε σίγουρα θα τον χρειαστούμε
-ΟΙΚΙΑ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΥ ΚΑΡΚΑΝΕΑ ΒΒΒ-
Επειδή πριν από σαράντα χρόνια η γυναίκα του έριξε σαπουνόνερα στην αυλή μας

Πέντε εστίες φωτιάς σ έναν στεγνό πλανήτη

Αυτές τις ημέρες, ολόκληρος ο πλανήτης μοιάζει κυριολεκτικά να βράζει στο ζουμί του, σ ένα, ευτυχώς, αρκετά ήπιο, κλιματολογικά, καλοκαίρι. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να συντάσσω την πρώτη πρόταση αυτού του κειμένου είχαν περάσει μόλις δύο ώρες από την τελευταία παραστατική ανταπόκριση από το Λονδίνο, που πέρασε μια νύχτα μακράς διάρκειας, όπου κανείς δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι στο σπίτι του.

Με το γνωστό φλεγματικό και απρόσωπο ύφος του το ραδιόφωνο του BBC μας πληροφορεί ότι τρεις νέοι μετανάστες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια ενός πολύ περίεργου περιστατικού, όταν ένας οδηγός αυτοκινήτου με τα «φώτα νυσταγμένα και βαριά» έπεσε με εξαιρετική σφοδρότητα επάνω τους. Οι πληροφορίες αναφέρουν πως οι ίδιοι όχι μόνο δεν ανήκαν στο μπλοκ των εξεγερμένων νεαρών, αλλά αντίθετα επιχειρούσαν να περιφρουρήσουν την περιοχή τους από ενδεχόμενες απόπειρες βανδαλισμών. Η αλήθεια είναι ότι οι πληροφορίες που διοχετεύονται από τα συμβατικά κέντρα ενημέρωσης και εξουσίας της Βρετανίας δεν μπορούν να αξιολογηθούν ως εντελώς αξιόπιστες, γιατί αν τις αποδεχόμασταν κατά γράμμα θα έπρεπε να πιστέψουμε ότι πρόκειται για την εξέγερση της ακριβής μάρκας. Μας λένε, ότι μερικές χούφτες νεαρών έχουν ξεχυθεί στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων για να βανδαλίσουν καταστήματα και να εμπλουτίσουν με νέες περιζήτητες μάρκες την γκαρνταρόμπα τους ή για να εκφράσουν απλώς το πάθος τους για καταστροφή και αποχαλίνωση. Μια προσέγγιση πολύ σχηματική για να είναι αληθινή.

Στην πραγματικότητα, μια αφύσικη κοινωνική έκρηξη μοιάζει να εξαπλώνεται στις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Βρετανίας, κατά τις τελευταίες τέσσερις ημέρες, με κύρια χαρακτηριστικά τις υλικές καταστροφές, τους βανδαλισμούς και την αστική βία.
Εξάλλου, για μια ακόμη φορά η αστυνομία μοιάζει ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά σε αιφνιδιαστικές τακτικές αντάρτικου πόλεων, ενώ ομάδες πολίτων χρησιμοποιώντας την κοινωνική δικτύωση επιχειρούν με οργανωμένες εθελοντικές δράσεις να αντισταθούν στο κύμα λεηλασιών και καταστροφών που καταλαμβάνει τη χώρα.
Μ αυτά και μ αυτά αποξεχνιέται πλήρως η αρχική αιτία των γεγονότων, η σπίθα που προκάλεσε την κοινωνική έκρηξη, η δολοφονία ενός μετανάστη κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυρών με αστυνομικούς.

Την ίδια ώρα στην Συρία, ο Μεγάλος Άρχοντας, Ασάντ, δοκιμάζει τις αντοχές του λαού του κάτω από έναν αφόρητο ζυγό, που αντί να λυγίζει όμως τις αντιστάσεις τις ισχυροποιεί περισσότερο. Εκείνον τον προστατεύουν ακόμα οι πετρωμένες δομές και τα ευεργετημένα συμφέροντα αλλά κυρίως το γεγονός ότι διατηρεί την ισχύ των όπλων στα χέρια του, σε αντίθεση με τη Λιβύη, όπου ο κατακερματισμός του εθνικού οπλοστασίου οδήγησε σ έναν εμφύλιο πόλεμο μακράς διάρκειας.

Σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, στην Κούβα, το καθεστώς των αδελφών Κάστρο, φέρεται αποφασισμένο να λανσάρει μια νέα ευελιξία, αναστέλλοντας τους περιορισμούς εισόδου και εξόδου από τη χώρα, μια εξέλιξη που αντιμετωπίζεται από τους αντιφρονούντες με περισσή καχυποψία, αλλά και παράλληλα ως ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Αρκεί να υλοποιηθεί.

Περισσότερες αιτήσεις από ποτέ για άδειες ταξιδιού στο εξωτερικό υπολογίζεται ότι θα εγκριθούν σύντομα στο πιο θεαματικό απ όλα τα ανοίγματα που επιχείρησε έως σήμερα το ηγετικό δίδυμο της χώρας. Ένας αστάθμητος παράγοντας φυσικά παραμένει το ποιοι θα επωφεληθούν από την αλλαγή ώστε να μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα στο εξωτερικό και ποιοι άλλοι θα γνωρίσουν αλεπάλληλες αρνήσεις εξόδου για πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους.

Παρομοίως και περιέργως ταυτόχρονα και στην Ελλάδα προσπαθούμε την ίδια περίοδο να απευλευθερώσουμε τις κλειστές μας δομές και παράλληλα να συμβιβαστούμε με μια καθημερινότητα που γεννά διαρκώς καινούργια προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζονται με αμφιλεγόμενες και συχνά παρωχημένες πρακτικές.
Εδώ η ακινησία δεν είναι τόσο επιβεβλημένη, αλλά έχει γίνει πια μια συνήθεια που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Ο λαός μοιάζει συντετριμμένος από το βάρος της γραφειοκρατίας και οι όποιες φιλόδοξες προσπάθειες για την αντιστροφή της κατάστασης βρίσκουν αντίσταση σε παγιωμένες αντιλήψεις και δυσθεώρητα προβλήματα. Βέβαια τα πράγματα έχουνε μπει σ ένα δρόμο και απομένει να δούμε προς τα πού θα οδηγηθούν.

Στις ΗΠΑ, «τα πιάσανε τα λεφτά τους» εσχάτως, και θα πρέπει να θεωρούν καταραμένη την ώρα και τη στιγμή που ο Άνταμ Σμιθ κλυδωνιζόταν πατόκορφα από την ιδέα μιας πλήρως ανεξάρτητης και ελεύθερης αγοράς, που θα αυτορυθμιζόταν, σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα των πολλών. Δέχθηκε πολύ ισχυρό πλήγμα στο γόητρό της και το κρύωμά της εξαπλώθηκε εν ριπή οφθαλμού απανταχού, πουντιάζοντας σε μία μέρα τα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου.

Trust

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό οι εταιρείες διανομής διστάζουν να χαρακτηρίσουν μια ταινία ως καθαρόαιμο δράμα.
Εν μέρει αυτό συμβαίνει επειδή όλα τα είδη πια εμπλέκονται και αναμιγνύονται μεταξύ τους, μιας και οι διαχωριστικές γραμμές έχουν παρακαμφθεί για να ικανοποιήσουν τις επιταγές των καιρών, που αναζητούν σύγχρονες και περισσότερο σύνθετες θεματικές.
Ωστόσο, η λέξη δράμα παραμένει ένα είδος ταμπού για τη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή, που απεχθάνεται οποιαδήποτε ετικέτα μπορεί να αποδυναμώσει το μάρκετινγκ των ταινιών.
Έτσι, η ένταξή των δραματικών ταινιών στην κατηγορία των θρίλερ αποτελεί μια βολική μετατόπιση για όλους όσους συμμετέχουν στην παραγωγή και εμπορική εκμετάλλευση των ταινιών.

Η ταινία Trust του διάσημου από την καριέρα του στην τεράστια τηλεοπτική επιτυχία (Friends) , David Schwimmer δεν ξεφεύγει από αυτή τη λογική. Χαρακτηρίστηκε με μεγάλη ευκολία ως θρίλερ, αλλά είναι ένα δράμα με επώδυνες σκηνές και εσωτερική ένταση γύρω από την απώλεια της αθωότητας και τους κινδύνους που ελλοχεύουν μέσα από το διαδίκτυο και την απρόσωπη επικοινωνία, που έχει ήδη διαγράψει μια αξιοσημείωτη παρουσία σε φεστιβάλ της Β. Αμερικής και του Καναδά.

Στην ιστορία παρακολουθούμε την περιπέτεια της Annie (Liana Liberato), που είναι μόλις δεκατεσσάρων χρονών όταν γνωρίζει ένα φίλο μέσα από το διαδίκτυο, ο οποίος κερδίζει την εμπιστοσύνη της και την πείθει να συναντηθούνε προκειμένου να γνωριστούνε καλύτερα.

Λογικά εκείνη περιμένει να δει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που τελικά συναντάει, δηλαδή έναν 40χρονο, παιδόφιλο που σκοπεύει να της επιτεθεί σεξουαλικά και να τη βιάσει. Αυτός έχει και τη δύναμη και τον τρόπο για να τα καταφέρει και να βυθίσει τη μικρή και την οικογένειά της σ ένα λαβύρινθο αμηχανίας, ανημποριάς , απεγνωσμένων αναζητήσεων και αλληλοσυγκρουόμενων αποφάσεων, με φόντο τη θρυμματισμένη εμπιστοσύνη ενός νέου κοριτσιού, που πασχίζει να εξισορροπήσει τα συναισθήματά της ανάμεσα στην αποσιώπηση και την δίψα για εκδίκηση.

Ποιος δεν είσαι;

Τα χρόνια σαπίζουν σαν καυτές πατάτες πάνω στη ζυγαριά της ιστορίας. Αυτή είναι ίσως η μόνη και η πιο αδιαπραγμάτευτη ιστορικά συνθήκη που δεν αρνιούνται όσοι άνθρωποι εμπλουτίστηκαν με έναν μειλίχιο και αδιαπέραστο χαρακτήρα.

Τα υπόλοιπα είναι αυταρχικές φωνές, παραπλανητικοί θόρυβοι, άναρχες κραυγές και παραλυτικές οιμωγές, ένας ατελείωτος υποκειμενισμός, μπροστά από μια κατηφόρα γεμάτη πέτρες, σχίνα και αγκάθια, που διαδέχεται μια ανηφόρα γεμάτη από άτσαλα υποστυλώματα και ετοιμόρροπα αποκούμπια, ανερμάτιστα και αδικαιολόγητα διασκορπισμένα στον κατακερματισμένο χώρο.

Λένε ότι κανένας από εμάς, όταν συναντάει αυτοπροσώπως τη χαρά της ψυχραιμίας, δεν καταφέρνει να την λησμονήσει. Είναι μια από τις λίγες ήττες που δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απολαύσει. Αυτήν την ήρεμη αποδοχή της ζωής με τα έτσι και τα αλλιώς της, την ανακουφιστική παραδοχή ότι κάποια πράγματα απλώς δεν γίνονται, τη στοχαστική λιτανεία του ευπροσήγορου ανθρώπου. Παρατηρείς ότι μια και μόνο λέξη περικλείει τόση πολλή ήρεμη φροντίδα στα σωθικά της. Ευπροσηγορία: μια γεμάτη διαδρομή, αιώνων, χιλιετιών, κάτω από βαθύσκια πλατάνια, δίπλα σε παγωμένα ρυάκια και μονοπάτια που αρνήθηκαν πεισματικά να διασταυρωθούν με λεωφόρους, που δεν υπέκυψαν στη χαρά του να ανακαλυφθούν, να καταπατηθούν και να εξυμνηθούν από τον πρώτο τυχόντα και αποφάσισαν να αυτοκαταργηθούν καταλήγοντας σε κάποιο πετρωμένο αδιέξοδο.
Μπορεί να τα συναντούσες αυτά τα μονοπάτια, μπορεί και όχι. Θα τα ακολουθούσες όμως μοναχά αν αναγνώριζες στις συστάσεις μεταξύ σας, την ήπια αλλά χειμαρρώδη υφή της ευπροσηγορίας.

Άλλωστε, ξέρεις, ότι υπάρχει κάτι που μετράει περισσότερο και από την διαδρομή ακόμα και από τον προορισμό. Είναι ο ίδιος ο δρόμος. Το αναλλοίωτο εκείνο κομμάτι της απόστασης που μας χωρίζει από τους στόχους και τις εμπειρίες μας. Από τη γνώση του εαυτού μας, μέσα από την κατανόηση της ιδιομορφίας του τρόπου που ο καθένας μας ξέρει να ταξιδεύει.

Κι έτσι έρχονται και φεύγουν τα καλοκαίρια με τις ξεκούραστες σκιές τους και τις γεμάτες προσμονές εφηβικές ενδυμασίες τους. Κι από πίσω τους ρέουν σαν ποταμάκια τα φθινόπωρα που μοιάζουν με γλυκές καλημέρες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, υπακούοντας σε ένα πνεύμα ατολμίας και αιώνιας βιασύνης που αφήνει την ψυχή μας να παραδίδεται στους μικρούς και μεγάλους θανάτους της, ακανόνιστα, ατελεύτητα, μισο-ολοκληρωμένα και ατελώς ανεπτυγμένα. Είμαστε απλώς μισοειπωμένες φράσεις, γι αυτό είναι και τόσο πολύ σημαντικό το να προσπαθούμε να γίνουμε κατανοητοί, στο χρόνο που μας αναλογεί.

Εξάλλου, καμιά απολύτως προσθήκη δεν είναι ικανή να υποκαταστήσει τη χαμένη ευκαιρία των φθινοπώρων, που σαν εύθρυπτες δασκάλες που δεν καταφέρνουν να βάλουν σε πειθαρχία την τάξη τους εγκαταλείπονται μεταξύ σπασμένων γιαλών με ακανόνιστα σχήματα και αιχμηρά άλγη.

Θυσία στους οπωροφόρους χειμωνιάτικους ορίζοντες των μεγάλων δισταγμών και των δειλών εφορμήσεων, με τις απαρέγκλιτες διαδρομές, και τους δογματικά στοιχειοθετημένους κανόνες της θλιβερής οικειότητας που παράγει σιγουριά και θεμελιώνει τα ανοξείδωτα κάστρα και τις φιλικές γροθιές που υπόσχεται η μυροφόρα άνοιξη.

Κι έτσι, που επιστρέφουμε ξανά; Στη ζυγαριά της ζωής.
Σε μια παλιά συσκευή φτιαγμένη για να σε κλέβει ανερυθρίαστα ώστε να μην σε εξαπατήσει. Επιλέγοντας τα ζύγια για να σου υπονομεύσει τα περιθώρια, φυτεύοντας σα νάρκες τα αινίγματα που αρνείσαι να συναντήσεις, φτιάχνοντας το εύκρατο κλίμα για να σου δώσει ένα ισορροπημένο χαρακτήρα, και αφήνοντας μερικά από τα πιο σημαντικά υπόλοιπα στην διακριτική σου ευχέρεια.

Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις, σαν πας να ασκήσεις το δικαίωμά σου στην ελεύθερη βούληση, ότι κάθε φορά που πας να πιάσεις δυνατά κάτι με τα χέρια σου, εμφανίζεται μια ισόποση δύναμη να το τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση και να προσπαθεί να σου το στερήσει για να το αποκτήσεις περισσότερο μέσα από την έλλειψή του.

Τότε είναι που προσδιορίζεις, στη θέα των πρώτων ξεραμένων φύλλων, την αρχή του φθινοπώρου και αποσαρθρώνεσαι ατενίζοντας ψυχολογικά τον κόσμο μέσα από διαφορετικούς φακούς, από ξεχωριστές εστιακές αποστάσεις, άξονες και γωνίες.
Φυγοπονείς και αισιοδοξείς ταυτόχρονα θωρώντας τη ζωή με βάση τα γεωλογικά κριτήρια εξιστόρησης και απελευθερώνεσαι από τις σκοτούρες της βιομέριμνας - και από το πεισματικό βάρος της καθημερινής βιοπάλης, προσωρινά ή μόνιμα-από εσένα μόνο εξαρτάται
Μετά χρησιμοποιείς έναν άλλο φακό, με μικρότερη εστίαση, αυτόν που μετρά τον κόσμο με ιστορικά κριτήρια και που σε τοποθετεί σαν κουκκίδα στην άμμο για να σε ακυρώσει στα μάτια σου, δίνοντάς σου την ευκαιρία να νιώσεις τη βίαιη αίσθηση του ποιος πραγματικά είσαι μα κυρίως του ποιος δεν είσαι.
Και για το τέλος ένας τρίτος φακός που σε βοηθά να ερμηνεύσεις τον κόσμο με βάση χρονογραφικά κριτήρια, προσφέροντάς σε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσεις μέσα σ ένα ατελείωτο κοντινό πλάνο που σε μεγιστοποιεί μπροστά στο υπόλοιπο ντεκόρ.

Αυτό, μοιάζει να σου υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι πάνω απ όλα η ευκαιρία σου στην αναπνοή και το πρωινό ξύπνημα, κάτι που θα το συνειδητοποιήσεις μοναχά αν απομακρυνθείς εκουσίως από το φακό για να συμπυκνωθείς όσο χρειάζεται ώστε να μπορείς να πάρεις τη θέση που πραγματικά σου αναλογεί στο βάθος του φλουταρισμένου σκηνικού.
Εκεί, όπου η αναπνοή είναι πάντοτε καθαρή και πλήρης και τα διαυγή και ηλιόλουστα πρωινά γεμάτα από μια ήπια ελπίδα και μια εμπιστεύσιμη αίσθηση αισιοδοξίας.