Αργή και επώδυνη επιστροφή στη ζωή!

Ο Ηρακλής που εμφανίστηκε στο ταλαιπωρημένο τερέν του Καυτατζογλείου στις 5, τη Δευτέρα το απόγευμα, για να δώσει ένα τυπικό αγώνα πρωταθλήματος Γ΄Εθνικής, απέναντι στον Τηλυκράτη Λευκάδας ήταν πιο μπερδεμένος και συγχυσμένος και από τον κόσμο του που ζέστανε με την παρουσία του τα παγωμένα καρεκλάκια του Καυτατζογλείου

Ο κόσμος της ομάδας επέστρεψε στο γήπεδο με το πάθος και την ανυπομονησία του πρωτάρη, ο προπονητής του έπρεπε να παρακολουθήσει λόγω τιμωρίας το παιχνίδι από τις εξέδρες, ο πρόεδρος αναζητούσε τρόπους να κατανοήσει τα κατατόπια της νέας του ομάδας, ενώ οι υπόλοιποι παίκτες ήθελαν το χρόνο τους προκειμένου να συνειδητοποιήσουν ότι όλος αυτός ο κόσμος που σκαρώνει συνθήματα με το όνομα «Ηρακλής», προσπαθεί να εμψυχώσει τους ίδιους και όχι κάποιους άλλους. Η αρχή αποδείχτηκε για μιαν ακόμη φορά δύσκολη και αποτυπώθηκε στο τελικό 0-2, που μούδιασε κάπως, αλλά δεν πανικόβαλε τον κόσμο του Ηρακλή.

Η αλήθεια είναι ότι όλες αυτές οι αλλαγές μαζεμένες αποδείχτηκαν πολλές για τους νέους παίκτες του Ηρακλή. Ο προπονητής της ομάδας στη συνέντευξη τύπου μπορεί να τους επέστησε την προσοχή, υπερθεματίζοντας για την αίσθηση του νέου χρέους που πρέπει να τους εμπνεύσει, αλλά όλα τα πράγματα θέλουν τον χρόνο τους για να ωριμάσουν. Ιδίως οι ιδέες. Βέβαια, το νέο διοικητικό επιτελείο της ομάδας προσπαθεί να ανασκουμπωθεί, αλλά είναι αληθινά πολύ δύσκολο να τοποθετήσεις για τους παίκτες μιας ομάδας τον πήχη τόσο υψηλότερα στην μέση μιας αγωνιστικής περιόδου.
Ειδικότερα όταν πρόκειται να αγωνιστούν με τη φανέλα μιας ομάδας που φέρει τα χρώματα και το σήμα του «γηραιού». Από την άλλη, τα πράγματα μοιάζουν να είναι λίγο ευκολότερα για τους αντιπάλους του Ηρακλή, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου όλες οι αξίες έχουν κατεδαφιστεί και που η άγνοια κινδύνου απέναντι σε κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο μέχρι χθες γίνεται ένα συναίσθημα όπου κατά κόρον κυριαρχεί ακόμα και στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Ηττήθηκε λοιπόν από έναν αντίπαλό του αρκετά κατώτερό του στο γήπεδο επειδή τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο σημερινός Ηρακλής μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τις ομάδες της Superleague χάρη στο ειδικό βάρος της φανέλας και την πιστοποιημένη δύναμη της έδρας αλλά το πρόβλημά του παραμένει ακόμα ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτεί σε ποια κατηγορία αγωνίζεται και κυρίως το πώς βρέθηκε εκεί. Πιστεύω ότι η πραγματική αντεπίθεση της ομάδας, θα ξεκινήσει μόνο όταν το πάρει πραγματικά απόφαση και μετατρέψει τον θυμό της σε κινητήριο δύναμη. Μόνο τότε θα εμπνεύσει και τους ίδιους της τους παίκτες, που όσο περνάει ο καιρός θα κατανοούν ολοένα και περισσότερο το βαρύ προνόμιο που έχουν επωμιστεί.

Τώρα το ζητούμενο πρέπει να είναι να μη πετάξει πρόωρα το πουλάκι της ανόδου. Αν και η ανάσχεση της κατρακύλας και κυρίως η απαλλαγή της ομάδας από τα χρέη της αποτελούν από μόνες τους τεράστιας σημασίας κατακτήσεις για τη φετινή χρονιά.

Αν μη τι άλλο, ο Ηρακλής κατάφερε να σταθεί όρθιος, να απορροφήσει τις επώδυνες συνέπειες της καταδίωξής του και να βρεθεί ξανά σ έναν δρόμο εξυγίανσης και αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα, παρά την απουσία εξωγενών στηριγμάτων ενώ θεωρητικά έχει ακόμα ελπίδες για την άνοδο, αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήδη για φέτος έχουν κατακτηθεί στόχοι σημαντικότεροι, από το πλησίασμα στην καταχρεωμένη Σούπερ Λίγκα.

Κάτω από το ζωντάμενα του Καυτατζογλείου προκαλούνται ζυμώσεις, οι οποίες στοχεύουν στην αναγέννηση ολόκληρης της Αγίου Δημητρίου με την επιστροφή όλων των τμημάτων της ομάδας στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Κι όσοι πίστεψαν ότι η ομάδα αναπνέει ακόμα κι ότι φτάνοντας στο πραγματικό της μέγεθος θα να είναι άτρωτη απέναντι στους προσημειωμένους εχθρούς της μοιάζουν σήμερα να δικαιώνονται μ έναν τρόπο σιωπηλό και αναπάντεχο.
Το παράδειγμα της ομάδας είναι τελικά που τους συνοδεύει και στον δικό τους Γολγοθά. Άλλωστε η επιστροφή ενός ανθρώπου, μιας ομάδας, ενός ζωντανού οργανισμού εκεί όπου πραγματικά ανήκει είναι μια κατάσταση που εμπνέει συναισθήματα και κουράγιο σε όλους. Κάθε επιστροφή όμως είναι δύσκολη και απαιτεί χρόνο και πνευματική προετοιμασία. Ιδιαίτερα για τον Ηρακλή που πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη για να εξολοθρεύσει τους προσωπικούς του δαίμονες, αν θέλει να θυμηθεί τι είδους σύλλογος είχε πραγματικά υπάρξει.