Το ποτάμι της αβύσσου

Πόσο όμορφα κυλάει αυτή η ομίχλη
πόσο όμορφη είναι πόσο φωτεινή
να περάσεις τώρα αφήσου
το ποτάμι της αβύσσου
το ποτάμι της ζωής σου
δίχως να βραχείς
το ποτάμι της ζωής

κι αν βραχείς να μην βραχεί αυτό που κρύβεις
στο βαθύτερο πηγάδι της καρδιάς
την ανάγκη της ματιάς
κάπου κάπου να της κρύβεις
πως φοβάσαι και δεν ξέρεις που να πας

πόσο όμορφα κυλάει αυτό το κρύο
πόσο όμορφα ο ήλιος ασθενεί
«κυκλικό» είναι το αντίο
που ψυχές κόβει στα δύο
σε ένα νέο «γεια» στο τέλος πάντα οδηγεί

κι αν κρυώσεις, μην κρυώσει κι η σκυτάλη
της ευαίσθητης καρδιάς που θα σου πει
να παραδοθεί αλλού
πριν του αντίπαλου κι εχθρού
την σκυτάλη που σ αγγίζει σαν το χέρι ενός νεκρού