Για να φτιάξεις μία κούνια
απ τη γη ως τη σελήνη
βγάλε τα ψηλά τακούνια
κι απ το ύψος σου ότι μείνει
δως του μια να πλησιάσει
πιο κοντά σε ότι σ αρέσει
το φεγγάρι θα σε πιάσει
και την κούνια σου θα δέσει
κι εγώ δίπλα σου στο κρύο
πριν της πτήσης σου το αντίο
ποιητής amore mio
σε σεληνιακό τοπίο
την ελπίδα δεν τη χάνεις
ούτε και ποτέ τη βρίσκεις
κάνεις έτσι και την πιάνεις
και για πάντα της ανήκεις
η ελπίδα σε γυρεύει
από μακριά σε νεύει
πίσω απ ό,τι περισσεύει
η ελπίδα σε γυρεύει
κι εγώ δίπλα σου στο κρύο
πριν της πτήσης σου το αντίο
ποιητής amore mio
σε σεληνιακό τοπίο
δεν αντέχει τη μαγεία
ο ερμηνευμένος κόσμος
ίδιο πράγμα ίδια αιτία
το γλυκό φιλί κι ο δυόσμος
το μυστήριο φτιάχνει αγάπη
και το αίνιγμα τον πόθο
μην ξοδεύεις τόση λάμψη
για να ξέρω να σε νιώθω
κι εγώ δίπλα σου στο κρύο
πριν της πτήσης σου το αντίο
ποιητής amore mio
σε σεληνιακό τοπίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου