Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ο θρίαμβος της ματαίωσης


Πριν από μόλις λίγες ημέρες ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ , Φώτης Κουβέλης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης οικουμενικού χαρακτήρα. Ήταν η φωνή του που εξήγησε αργότερα την αδυναμία συνεννόησης που προκλήθηκε από τις πρώτες κιόλας συζητήσεις κι ήταν ο ίδιος που πρόβλεψε πριν από την τελική σύσκεψη με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι η χώρα κατά συντριπτική πιθανότητα οδεύει προς νέες εκλογές. Ο έμπειρος πολιτικός παρουσίασε απλά αυτά που πολλοί ξέρουν απ έξω: τα αγεφύρωτα χάσματα πολιτικής και εκλογικής σκοπιμότητας που διχάζουν τα ελληνικά κόμματα, τους ιδεολογικούς και  περιορισμούς που τα εμποδίζουν να αναπνεύσουν και να συνεννοηθούν,  τα ρήγματα ιστορικού μίσους , τα παιχνίδια αγκίστρωσης ή αποφυγής της εξουσίας, την προϊούσα μισαλλοδοξία, τον αριστερόστροφο και δεξιόστροφο δογματισμό, την υπεράσπιση της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας. Αλλά τότε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν είπε τίποτα για την δική του ευθύνη σχετικά με την ατολμία του να στηρίξει μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού χωρίς τη συνδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, μια αμεριμνησία που λίγο αργότερα έπεσε πάνω του, καθώς οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς την επανάληψη της ίδιας διαδικασίας και πιθανών την διεκπεραίωση της συνεννόησης που δεν τόλμησαν οι πολιτικές δυνάμεις μετά την 6η Μαϊου. Κι αυτό θα είναι ένα ακόμα  θεαματικό δείγμα της ανεπάρκειας των πολιτικών ηγετών μιας άλλης εποχής που ταπεινώνει σήμερα την Ελλάδα περισσότερο κι από τις ανεκδιήγητες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ, που ξαφνικά θυμήθηκε την ανθρωπιστική κρίση στην Αφρική για να διασκεδάσει τις συνέπειες μιας άλλης ανθρωπιστικής κρίσης, διαφορετικού βέβαια διαμετρήματος, στην καρδιά της Ευρώπης.


Το απλό γεγονός της επιλογής της λέξης «συνεννόηση» ή της ακόμα πιο ενοχικής «συμπόρευσης» ταυτίζεται στη χώρα σχεδόν με την απουσία κάποιας ιδεολογικής θέσης.
Οτιδήποτε δεν είναι ριζοσπαστικό, ακραίο, ολιστικό, απόλυτο και δεν εκφράζει μια πολεμική διάθεση καταρράκωσης του αντιπάλου και ανάδειξης της μοναδικής και ακλόνητης αλήθειας εκδηλώνεται ως πράξη ύψιστης προδοσίας. Αν δεν χτυπήσεις το χέρι σου στο τραπέζι, αν δεν υψώσεις τον τόνο της φωνής σου ώστε να καταπιείς τα επιχειρήματα του αντιπάλου σου, αν δεν απολέσεις την πνευματική σου σοβαρότητα και επάρκεια για να γελοιοποιηθείς και να σχηματοποιηθείς ώστε να γίνεις αποδεκτός από ένα θυμωμένο κοινό διψασμένο για πόλεμο, όπως έκανε πρόσφατα κι ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, δεν έχεις καμιά ελπίδα επιβίωσης στον πολιτικό στίβο. Έτσι, είναι τόσα πολλά τα έκπληκτα πρόσωπα όταν  ακούν τα επιχειρήματα για μια ουσιαστική συνένωση δυνάμεων, που μοιάζει να έχει γίνει ο διχασμός ένα αξεδιάλυτο στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας.

Η απαίτηση μιας μονοετούς, διετούς ή τριετούς παράτασης του χρόνου εκπλήρωσης των υποχρεώσεών μας, έχει επιτρέψει να δικαιολογηθεί κάθε δημαγωγία στο όνομά της. Αλλά η ύπαρξη αυτής της δυνατότητας, όχι μόνο θα αντέκρουε την τιμωρητική διάθεση της Γερμανικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα αλλά θα δημιουργούσε και τις συνθήκες ηρεμίας που χρειάζεται η χώρα για να πάρει τις μεγάλες της αποφάσεις και να προσανατολιστεί ανεπηρέαστη στον παγκόσμιο ιστορικό χώρο. \Ώστε να πάψουμε να τροφοδοτούμε την ιδέα ενός πολιορκημένου μέρους, όπου ο συναινετικός είναι περίπου το ίδιο πράγμα με τον προδότη κι όπου ο εξωτερικός αποκλεισμός και οι διαρκείς ταπεινώσεις στις οποίες μας υποβάλλουν οι δανειστές μας όχι μόνο να μην έχουν ενδυναμώσει ούτε κατά το ελάχιστο το εσωτερικό μέτωπο αντίστασης, αλλά να το έχουν σχεδόν θρυμματίσει.

Ελπίζω η επόμενη εκλογική αναμέτρηση να είναι θετική για εκείνους από εμάς που ευχόμαστε να λάβει τέλος ο παραλογισμός της διχόνοιας, ειδικά εμείς που θεωρούμε το τέλος του κομματικού κράτους ως ένα οριστικό χτύπημα στον αυταρχισμό της αναξιοκρατίας κάτω από τον οποίο ζούμε. Πολύ φοβάμαι όμως πως οι νικητές των επόμενων εκλογών, θα το ερμηνεύσουν διαφορετικά: θα χειροκροτήσουν με ικανοποίηση την αδιαμφισβήτητη βούληση  του λαού και θα δηλώσουν ότι αποτελεί άλλη μια περίτρανη απόδειξη ότι το μνημόνιο και οι μεταρρυθμιστικές του απαιτήσεις δεν είχαν καμιά απολύτως κοινωνική νομιμοποίηση. Στην Αθήνα, στο μεταξύ, μακριά από τα μάτια του κόσμου, κάποιοι επαγγελματίες εργατοπατέρες, εσωτερικοί κομματικοί μετανάστες εσχάτως, και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες προστατευόμενών τους,  θα γιορτάζουν για ακόμη μια ματαίωση των ονείρων του πιο δημιουργικού και του πιο ταλαιπωρημένου τμήματος του ελληνικού λαού, που μόλις και μετά βίας εμπιστεύεται, αν και δυσκολεύεται να τις διερμηνεύσει, ήπιες και σοβαρές φωνές σαν του Φώτη Κουβέλη, βλέποντας τες να αντιπαλεύουν ανάμεσα στον παλαιοκομματισμό και την ανεπηρέαστη από ιδεοληψίες και μανιφέστα κοινή λογική.