Το μίσος του παρανοϊκού σχιζοφρενή φασίστα Μπρέιβικ για τους
μουσουλμάνους κατοίκους της Ευρώπης και τους
αριστεριστές συμπατριώτες του, ωχριά αυτή τη στιγμή μπροστά σ αυτό των οπαδών της
πιο ιστορικής και αδικημένης ομάδας στην Ελλάδα, του Ηρακλή, απέναντι στο σύστημα
ΕΠΟ και τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Αρκεί μια περιήγηση στα κυανόλευκα φόρουμ για να
διαπιστώσει κανείς του λόγου το αληθές.
Κι αν στην πρώτη περίπτωση αναφερόμαστε σ ένα μίσος αδικαιολόγητο,
διαποτισμένο με διάφορες πολιτικές φαντασιώσεις, σύμφωνα με τις οποίες, η Ευρώπη
αντιμετωπίζει έναν εμφύλιο πόλεμο, στην δεύτερη είναι ένα μίσος καθαρά
αντισυστημικό από την πλέον αντισυστημική ομάδα του πρωταθλήματος, όπως αποδείχθηκε
περίτρανα, που πρέρχεται από την βάναυση κακοποίηση της λογικής, την αναποκατάστατη
δικαιοσύνη και την μεροληψία, και παράγει εσωτερική βία, ψυχολογική, στα πρόσωπα
που υφίστανται αυτά τα συναισθήματα.
Ένα μίσος απέναντι σ έναν
άνθρωπο που με το έτσι θέλω αφάνισε τον Ηρακλή από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, χωρίς
να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς να κινηθεί φύλλο, την ώρα που για τους ίδιους λόγους
φέτος επιβάλλει ποινές χάδια στις μισές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος
επικαλούμενος τα περίφημα ακρωτηριασμένα σκεπτικά του.
Μίσος για τη σαπίλα που αποκαλύπτει, προϊόντος του χρόνου,
το μέγεθος μιας μεγάλης σκευωρίας στην οποία εκτός από τους ανθρώπους της ΕΠΟ
συμμετείχαν και αρκετές ΠΑΕ, είτε ενεργά είτε με την αδιαφορία τους, μεταξύ τους
οι γειτονικές του Ηρακλή ΠΑΕ που έβλεπαν το κυανόλευκο σπίτι να καίγεται κι ενώ
η μια έριχνε πετρέλαιο για να βοηθήσει η
άλλη μάζευε τα ασημικά για να παραμείνει κάτι ζωντανό από το σωματείο.
Μίσος για τον παραλογισμό του να παραδέχονται ο ένας μετά
τον άλλον από τους τότε υπευθύνους των ομάδων ότι ο δικός τους φάκελος για την
εξασφάλιση της συμμετοχής στο πρωτάθλημα ήταν εξίσου ανεπαρκής και αστήριχτος
με άλλων ομάδων που δεν πήραν την αδειοδότηση λόγω μη βιωσιμότητας. Μίσος, μίσος,
μίσος, μίσος, που προκαλεί όμως περισσότερο κακό σ αυτόν που το υφίσταται παρά
σ αυτόν που το έχει προκαλέσει.
Προσωπικά δεν ανήκω στην κατηγορία των φίλων του Ηρακλή που
μισούν τον Σοφοκλή Πιλάβιο. Δεν θα μπορούσα να προκαλέσω τέτοιο κακό στον εαυτό
μου. Περισσότερο διαπνέομαι γι αυτόν από αισθήματα αποστροφής και λύπησης, καθώς
τον θεωρώ ένα από τα περίφημα προϊόντα της αναξιοκρατίας στην Ελλάδα και είμαι
σίγουρος ότι μια μέρα θα λάβει την θεσμική ή την μεταφυσική απάντηση που του αξίζει.
Για μένα τα πάντα άλλαξαν σχετικά με το πρόσωπό του από την ημέρα που κάθισα να ακούσω μια ολοκληρωμένη συνέντευξη του ώστε
να τον θεωρώ έκτοτε πολύ μικρό και λίγο για να τον μισήσει κάποιος.
Η δική μου απάντηση είναι
ότι επέλεξα να μην ασχολούμαι πλέον με το αγαπημένο μου σπορ, χωρίς όμως και να
μου λείπει καθόλου. Τουναντίον, θεωρώντας
ότι είναι η σταδιακή και ολοκληρωτική απαξίωσή αυτού του σάπιου οικοδομήματος
που θα το αλλάξει δραματικά παρά η δήθεν
συμμετοχή για να υποστηριχθεί μια προσπάθεια αλλαγής του συστήματος εκ των έσω, έχω βρει κι ένα μέρος
της ηρεμίας μου που είχα απολέσει τα τελευταία χρόνια.
Βέβαια κατανοώ απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο ο Πιλάβιος έφτασε
στο αξίωμά του, και απέκτησε τη δύναμη να διαχειρίζεται ένα αυτοδιοίκητο, όπως και
συναισθάνομαι την πρεμούρα των διαπλεκόμενων ομάδων να τον διατηρήσουν πάση θυσία
στο αξίωμά του ή έστω να τον αντικαταστήσουν
μ έναν πραγματικά ομόλογό του. Άλλωστε από Πιλάβιους βρίθει η ελληνική κοινωνία.
Πλέον σταμάτησαν αυτά ακόμα και να με ενοχλούν, καθώς είμαι
πεπεισμένος ότι όπως ολόκληρη η ελληνική κοινωνία έτσι και το ποδόσφαιρο χρειάζεται
να βιώσει ένα πραγματικό σκηνικό αποκάλυψης για να αποκτήσει την πολυτέλεια της
γνώσης.
Μέχρι τότε και αφού αποδεδειγμένα μόνοι μας δεν μπορούμε να
αλλάξουμε, κι ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας περί του αντιθέτου, θα
δυσκολευτώ πολύ να πανηγυρίσω οποιαδήποτε επιτυχία της εθνικής στα γήπεδα της Πολωνίας
επειδή απλώς δεν μου βγαίνει. Το κυριότερο όμως είναι ότι θα δυσκολευτώ ακόμα
και να την παρακολουθήσω. Αυτό που έκαναν στην ομάδα μου, οι ιθύνοντες του
αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος με τη συνέργια των ποδοσφαιρικών συνεταίρων
της διεφθαρμένης λίγκας απλώς δεν συγχωρείται κι ούτε είναι διαχειρισιμο
συναισθηματικά.
Κι όπως δεν υπήρξε αντιπροσωπευτική αλληλεγγύη απέναντι σε
μια καταφανέστατη αδικία δεν μπορεί να υπάρξει κι ούτε πραγματική υποστήριξη απέναντι
σ αυτό το σύνολο στο όνομα μιας Ελλάδας διεφθαρμένης και βαθιά σάπιας. Εμένα τουλάχιστον
δε μου βγαίνει να υποστηρίξω τη βιτρίνα της Ελλάδας του υποκόσμου στο όνομα
υψηλών ιδανικών που πρώτοι αυτοί εξευτέλισαν.
Όχι, αυτή η εθνική ούτε μας ενώνει, κι ούτε είναι πάνω απ όλα.
Αυτή η εθνική των διαπλεκόμενων, των φοροφυγάδων, των βυσμάτων, των βολεμένων,
των ανθρώπων του υποκόσμου και φυσικά όχι, οι υπόλοιποι λαοί δεν υποστηρίζουνε
παρόμοιες εθνικές ομάδες.
Όχι τουλάχιστον για τους φίλους του Ηρακλή που είδαν με τα μάτια τους την εκτέλεση της ομάδας
τους, την υποτίμηση της περιουσίας της, την πλιατσικολόγηση των ακαδημιών της,
την παγερή αδιαφορία και ουδετερότητα των τρίτων απέναντι σε μια καταφανέστατη
αδικία.
