Όλη αυτή η ιστορία με τις προβλεπόμενες και αναμασημένες
ερωτήσεις που απευθύνουν στον πρόεδρο του «Δημιουργία Ξανά», Θάνο Τζήμερο, οι
δημοσιογράφοι του παλαιοκομματισμού, είναι
πραγματικά για γέλια και για κλάματα. Κι ο άνθρωπος από την πλευρά του ενώ αρχικά μοιάζει λιγάκι έκπληκτος, τελικά πάντα αυτοσυγκρατείται,
αντιμετωπίζοντας τις συγκαλυμμένες προβοκάτσιες ενός αποτυχημένου συστήματος
που ενδιαφέρεται περισσότερο γι αυτά που δεν ολοκλήρωσε μέχρι σήμερα παρά για
εκείνα που πέτυχε ή που προτίθεται να κάνει, αντιδρώντας πότε με αυτοσαρκαστικό χιούμορ και πότε με ένα
πνεύμα που σπάνια γίνεται αντιληπτό από τους ξυλόγλυπτους δημοσιογράφους.
Μπροστά λοιπόν σ ένα σύστημα που προκρίνει τους αποτυχημένους πτυχιούχους
από τους προκομμένους αυτοδημιούργητους, η λογική της διεθνούς πρακτικής σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Έτσι ενώ από τη μια πλευρά διατρανώνουμε ότι τάχα εμείς σαν κοινωνία ευχόμαστε
να αναδειχθούν στο πολιτικό σύστημα νέες δυνάμεις μέσα από την κοινωνία που να εκφράζουν
απευθείας το λαό κι ακόμη περισσότερο εκείνο το κομμάτι του λαού που παρέμεινε
διαχρονικά ματαιωμένο από τις συνιστώσες της αναξιοκρατίας , δηλαδή οι
δημιουργικοί, οι εργατικοί, οι προκομμένοι άνθρωποι του μόχθου, από την άλλη, όταν κάτι καινούργιο προσπαθεί να
σταθεί στα πόδια του, του στήνουμε τεχνηέντως
παγίδες, προσπαθώντας να του ανακόψουμε την πορεία, καίγοντάς το εν τη γενέσει
του, πριν ακόμα παίξει το χαρτί του.
Αλλά και στα πρόσωπα των ίδιων των δημοσιογράφων που του
απευθύνουν διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις για την ΑΣΟΕ, την περίφημη
επιστολή προς την Μέρκελ, για το αν είναι μάρτυρας του Ιεχωβά, τους μετανάστες,
τη συνεργασία με το Μάνο, μπορείς να διακρίνεις εύκολα ,ότι πίσω από την πρόθεση
της λασπολογίας υπάρχουν και κάποια ψήγματα ενοχής ή και συμπάθειας,
που γλυκαίνουν κάπως προς το τέλος των συνεντεύξεών τους, την δήθεν αυστηρότητα
που τα περιβάλλει και που επιβάλλει σ έναν δημοσιογράφο να καταθέτει τα ερωτήματά
του με βάση το είδος εκείνο της επαγγελματικής διαστροφής ή διαπλοκής που υποστήριξε
με όλες του τις δυνάμεις τον πάλαι ποτέ δικομματισμό και τα κόμματα της εναλλαγής.
Το πνεύμα τους είναι ότι προδικάζουν ότι κι αυτός όταν θα μπει
στη βουλή θα γίνει σαν όλους τους άλλους, αν δεν είναι ήδη όμοιος μαζί τους. Άρα
τι την θέλουμε την ρημάδα την ανανέωση τελικά; Τι τους θέλουμε τους νέους ανθρώπους
στο κοινοβούλιο; Και προς τι όλη αυτή η μάταιη προσπάθεια;
Χαράς στο κουράγιο του ανθρώπου, λέω εγώ. Και μόνο που ξεφτιλίζει ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό κατεστημένο, απογυμνώνοντας το από τις σκοπιμότητες που το περιβάλλουν, είναι νικητής. Και μόνο που κατάφερε να ενεργοποιήσει ένα πολύ δυναμικό αλλά και απομονωμένο κομμάτι της κοινής γνώμης σ ένα πλαίσιο καθαρά αντιδημαγωγικό για ένα δύσκολο δρόμο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών εκσυγχρονιστικού χαρακτήρα και μόνο που ανέδειξε ότι το πραγματικό δίλημμα για την Ελλάδα είναι το «δημιουργία ή παρασιτισμός» είναι ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών.
Έχει όμως μεγάλη σημασία η ηθική αυτή νίκη του να έχει και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Να υπάρξει αντίκρισμα
σ αυτή την μεγαλειώδη προσπάθεια. Να πειστεί ο κόσμος να τον υποστηρίξει μέχρι
τέλους για να προσπαθήσει με τις δυνάμεις του επιβάλλει μια ατζέντα συνεργασιών και συνεννόησης πάνω σε υπαρκτά ζητήματα της οικονομίας και της κοινωνίας.
Για τη Δημιουργία Ξανά απομένουνε δύο διαβολοβδομάδες, μέσα στις
οποίες θα έχει και οφέλη και απώλειες, για να μπορέσει να δικεδικήσει κάτι περισσότερο
από την αίγλη των χαμένων μαχών. Το περιβάλλον είναι δύσκολο και θα πολωθεί ακόμα περισσότερο ενώ υπάρχει και πολύς κόσμος που πιστεύει ότι ένας Παπανδρέου δικαιούται να συνεργάζεται με τον Μάνο, αλλά ένας Τζήμερος όχι.
Ή ότι το να συνεργάζεσαι με το Μάνο επειδή κινδυνεύεις για μερικές
χιλιάδες ψήφους να μην επιτύχεις κάτι μοναδικό για την ιστορία του τόπου είναι
πιο κολάσιμο από το να υποστηρίζεσαι ως ΣΥΡΙΖΑ από τον αυριανισμό ή τους πρώην
στενούς συνεργάτες του Άκη Τσοχατσόπουλου. Ας δούμε λοιπόν, τι έχει κατάφερε να
πετύχει αυτός ο άνθρωπος μέσα σε μόλις τρεις μήνες μαζί με τους συνεργάτες του
και ας μην αναλωνόμαστε σε τόσο μικρόψυχες αντιπαραθέσεις που αποδεικνύουνε εκ
των άλλων πηγαίο συντηρητισμό, φθόνο, φόβο
και έλλειψη πραγματικού μεγαλείου.
