Τις προάλλες που συναντώ τον παλιό
μου συμμαθητή το Λ, τον οποίο βλέπω
αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα,
και μου αναφέρει ότι είχε δει πριν
από μέρες τον κοινό φίλο μας τον Μ, που έχουμε να τον δούμε από την τελευταία
τάξη του δημοτικού
ήμουν γεμάτος περιέργεια και
ενδιαφέρον για να μάθω τι είχε απογίνει αυτό το παιδί, του οποίου τα ίχνη είχαν
χαθεί εδώ και χρόνια.:
-Αα, μου λέει ο Λ, ο Μ, είναι μια
χαρά.
Έχει δυο παιδάκια και μια υπέροχη γυναίκα. Το
πρωϊ δουλεύει σ ένα μηχανουργείο. Το μεσημέρι όταν σχολάει από τη δουλειά
πηγαίνει και παίρνει τα παιδιά του από το σχολείο και ύστερα παίζει για λίγο εκεί μαζί τους μπάσκετ.
Να τον δεις Χάρη, τον Μ, να τους κουβαλάει την
τσάντα, να τους ρωτάει πως πήγε η μέρα τους στο σχολείο και αν απάντησαν σε
καμιά ερώτηση της δασκάλας.
Μετά απ όσο ξέρω γυρίζει στο σπίτι
και αφού διαβάσει τα παιδιά και παίξει για λίγο μαζί τους, ρωτάει τη γυναίκα
του αν χρειάζεται τίποτα και ετοιμάζεται να πάει στη βραδινή δουλειά
-Μώρε μπράβο, λέω εγώ, ο Μ. Φαινόταν από μικρός ότι είναι φιλότιμο και
δραστήριο παλικάρι.
-Ναι, μου λέει ο Λ, έτσι είναι. Όταν βραδιάζει, λοιπόν, ο Μ πηγαίνει στη
Μοναστηρίου όπου εκεί προσφέρει συντροφιά σε ηλικιωμένους ομοφυλόφιλους, αυτό
είναι το τάργκετ γκρουπ του. Μετά επιστρέφει στο σπίτι, φιλάει τα παιδιά του
και τη γυναίκα του, κάνει την προσευχή του και πέφτει για ύπνο μέχρι τις 6 το
πρωϊ όπου βρίσκεται ξανά και πάλι στο
πόδι για τη δουλειά.
Δηλαδή ,με λίγα λόγια, ζει μια
φυσιολογική, τυπική, οικογενειακή ζωή.
