Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Όχι, για την ώρα




Θα δεις όνειρο άραγε απόψε; ποιος ξέρει;
θα ονειρευτείς μουρμουριστά με τα μάτια κλεισμένα;
εγκλωβισμένη και ακίνητη πάνω στο σεντόνι;
απαλλαγμένη από εξαρτήματα βαριά…
φτιαγμένη από στόφα αλλιώτικη, καθαρή, χωρίς κακογουστιές
με τον ύπνο να περιδιαβαίνει μια στο κοίλωμα των ματιών σου
και μια στα μάγουλά σου ως τη γυριστή σου βλεφαρίδα
 ή πάντα μαζί, έστω και με βάρδιες, στο ίδιο κρεβάτι
ερήμην του καθενός μας
ακίνητοι σαν σύννεφα στο βάθος των σπηλαίων
εγώ να σου φιλώ τα στήθη, που δεν αισθάνονται τα χείλη μου
και να σε τσακώνω στο αποκάτω μέρος του τραπεζιού
σφιχτοδεμένη και αλύγιστη, στη σκοτεινή γωνιά του δωματίου
στον προθάλαμο των προνομίων μου
να μετατοπίζεσαι πάνω στα χέρια μου
κι εγώ να μπερδεύομαι στα πόδια σου
με τα γόνατά μου μέσα στα δικά σου
και να μην είναι τίποτα πιο της μόδας
από το φουφούλιασμα των μαξιλαριών
και την έκκριση της κάφτρας από τη σχάρα του τζακιού