Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Αποσιωπητικά


Θυμάμαι τα θαυμαστικά που ξέχναγα να βάζω
στις πρώτες τις εκθέσεις μου, στα πρώτα μου γραπτά
μη θέλοντας τα κείμενα πολύ να τα κουράζω
τα γέμιζα μ αποσιωπητικά...

...το ίδιο με τους έρωτες και τις χλωμές αγάπες
τα κίτρινα τα μάγουλα που ψάχναν λίγο ρουζ
τα φθινοπωρινά κορμιά που έπιαναν τις σάρπες
τα σαββατοβραδιάτικα τα ντουζ

για χρόνια σαπουνίστηκα χωρίς να ξεβρωμίσω
μα πάντοτε η παλάμη μου ζητάει γραμμή ζωής
κι αν δεν αναγνωρίστηκα δεν θα το συνηθίσω
ποτέ δεν το συνήθισε κανείς

μα πιο πολύ απ όλα, στ αλήθεια σας το λέω
αυτό που με τσακίζει είναι των φίλων η σιωπή
αυτή η αδιαφορία για ό,τι κάνω κι ό,τι λέω
που ουδείς προφήτης μπόρεσε ποτέ να καταπιεί

κι ακολουθεί κατόπιν η σκαστή μου η αγάπη
που δεν της πετυχαίνει η αιώνια συνταγή
που λέει φτιάξτο μόνος σου, μα βάλτο στο κεφάλι
χωρίς τη μνήμη το σαπούνι γίνεται αλοιφή