Πάνω στ άγριο μέτωπό σου ο αποσπερίτης
πίσω απόνα λιανοβρόχι ορφανός πλανήτης
ο αργός καημός της νύχτας γέρνει στα μαλλιά σου
τρέμουλη η πεδιάδα πίσω απ τη ματιά σου
στο αναρρίγισμα του αέρος η χρυσή φοράδα
το αποσπερνό στο θέρος μοιάζει μ αποφράδα
τα βουνά ανατριχιάζουν κι όλο αντιβουίζουν
γαλανότατα χαράζουν δάκρυα που φωτίζουν
σε ξανάφερε στη γη της μνήμης το στιλέτο
το αργό σου πόδι εκεί στο αιώνιο βέτο
σ αποχαιρετούν πουλιά, λύκοι και αστέρια
κι ο γραφίτης του Μοριά όπλο στα καρτέρια
στις παλιές σειρές της ΕΡΤ, γαύγιζαν οι σκύλοι
κι αν σταυρώθηκε ο Χριστός πριν μας διαολοστείλει
στις μεγάλες όχθες ζει, στη χάρη του ανέμου
και διδάσκει ανοχή σε καιρούς πολέμου
